Në fillim të tetorit 2019, isha në Ëuhan për një konferencë. Së shpejti do të mbaheshin lojërat ushtarake, si burim për përhapjen e virusit.
Padyshim që nuk dyshova për asgjë dhe ashtu si shumica dërrmuese e banorëve të planetit imagjinoja një të ardhme me vijimin normal të së shkuarës. Të tjerët, kishin qenë më largpamës dhe mundësia e një pandemie ishte në qendër të reflektimit dhe parashikimit të mjekëve.
Por njerëzimi në tërësi nuk e priste diçka të tillë. Aq shumë sa që kur u bë bllokimi i parë në fillim të marsit 2020, shumë menduan se do të zgjaste vetëm një javë.
Dukej e paimagjinueshme që bota mund të vazhdonte me njerëzimin të mbyllur në shtëpi për më shumë se disa ditë. Që atëherë, kanë kaluar tre vjet e disa muaj dhe pikërisht këto ditë Organizata Botërore e Shëndetësisë ka thënë se ka besim se gjendja pandemike do të përfundojë deri në vitin 2023.
Virusi pa forcë
“Mbreti” i murtajës duket se është zhdukur, pas rreth dyzet muajsh, e ndarë në faza të ndryshme të ngatërruara, të alternuara dhe mbi të gjitha shumë të ndryshme sipas vendeve (pasi pandemia ishte universale, ndërsa reagimet ishin lokale). Natyrisht, ne do të vazhdojmë të sëmuremi me Covid ashtu si me shumë sëmundje të tjera, por virusi nuk ka më forcën e tij origjinale dhe, pikërisht për këtë arsye dhe mbi të gjitha, kemi gjëra të tjera për të menduar.
Një vështrim retrospektiv i këtyre tre viteve të bollshme (përafërsisht kohëzgjatja e Luftës së Parë Botërore për Italinë) sjell me vete distancë, shkëputje, madje dhe keqardhje. Nuk e dimë se sa vite do të mbijetojnë në qytetet tona shenjat për distancat e sigurisë, ashtu siç mbetën për një kohë të gjatë pas luftës shigjetat për strehimoret e sulmeve ajrore. Ne i gjejmë ende rekomandimet për të veshur doreza, të cilat në ditët e para të pandemisë dukeshin si themelore. Ajo na tregon se sa shumë e befasoi ngjarja njerëzimin dhe sa pak dinim për virusin. Është pikërisht mosnjohja që shkaktoi reagimin antitetik, atë të teorisë së konspiracionit, pra idenë për të ditur gjithçka, për të kuptuar se virusi ishte në të vërtetë një dredhi për të shtyrë një grusht shteti, me pretekstin se virusi vendosi gjendjen e jashtëzakonshme dhe diktaturën shëndetësore. Edhe pse kjo frikë u ushqye – në disa raste – në një mënyrë instrumentale, origjina e saj është shumë më autentike dhe naive: ajo konsistonte thjesht në një përpjekje për të udhëhequr ngjarjen e panjohur dhe irracionale (në kuptimin që viruset nuk kanë strategji) se kush i dilte përpara.
Shkenca
Fytyra tjetër e kësaj dëshire për siguri ishte grumbullimi rreth shkencës. Dhe kjo ishte e vërtetë si për teoricienët kundër konspiracionit, ashtu edhe për teoricienët e konspiracionit, sepse në të dy frontet lufta u zhvillua në emër të shkencës, ndoshta me kundërshtimin midis një shkence zyrtare, pra të nënshtruar ndaj pushtetit, dhe një shkencë alternative, që demaskoi manovrat e të parëve…
Një fenomen global par excellence, ku pandemia ka pasur përgjigje shumë të diferencuara sipas blloqeve të mëdha në të cilat është ndarë fuqia botërore. Çdo bllokadë ka pasur vaksinën e saj, strategjitë e saj, rregullat e saj.
Evropa
Dhe në këtë çështje roli politik i Evropës si bllok mes blloqeve është rikonfirmuar. Më 31 janar 2020, ndërsa njerëzimi po përballej me valën e parë të pandemisë, u bë dalja zyrtare e Mbretërisë së Bashkuar nga Bashkimi Evropian dhe askush nuk e vuri re (e vërejmë tani në kontrollet e aeroportit, por kjo është një histori tjetër) Evropa, e cila dukej se po vdiste në kohën e referendumit të Brexit-it në 2016-ën, ka ushtruar një veprim politik në rritje, pikërisht sepse bëhej fjalë për zhvillimin e një strategjie të përbashkët në nivel kontinental. Kompaktësia e Evropës në krizën ukrainase është një konfirmim i këtij protagonizmi të ripërtërirë të imponuar nga nevoja për një përgjigje të përbashkët ndaj katër kalorësve të Apokalipsit.
Sfera private
Ndryshimi i vërtetë dhe i madh ndodhi në jetën e individëve, dhe nuk po flas aq shumë për punën, fushën në të cilën transformimet janë shfaqur më të bujshme, por për marrëdhëniet ndërpersonale, të cilat në shumë raste janë transformuar, shpeshherë thyer, pikërisht nga një ndryshim jete që nuk ishte llogaritur.
Për të mos përmendur Covid-in gjigant të gjatë psikologjik që ka goditur fëmijët dhe adoleshentët që luftuan me dy vjet mësimdhënie në distancë.
Në një vështrim më të afërt, viktima më e madhe ishte jeta intime, marrëdhëniet, bashkëjetesa në çift ose në familje, si dhe perspektivat ekzistenciale të individëve të lidhur me jetën e tyre në marrëdhënie. Pikërisht aty, në këtë gërshetim të mikro-historive në dukje margjinale në krahasim me rrjedhën e botës, pandemia ka lënë gjurmën e saj më të fortë dhe një dhimbje që, ashtu si në mavijosje, dhemb më shumë të nesërmen. corriere.it / Pershtati Gazeta “Si”
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
