.png)
Nga Tahmima Anam - Unë nuk kam qenë myslimane i devotshme. Unë nuk agjëroj apo falem. Nuk kam qenë kurrë në Mekë për të bërë pelegrinazhin e haxhit. Unë e kam lexuar Kuranin vetëm në anglisht - jo në arabisht, siç bëjnë shumë fëmijë nga Bangladeshi.
Në vend që të mësoja vargje arabe, unë u rrita me Marksin, Maon dhe teologjinë çlirimtare. Leximi im para gjumit ishin Letrat e Nehru nga një baba për një vajzë, të shkruar ndërsa ai ishte i burgosur së bashku me Mahatma Gandhin gjatë luftës së Indisë për pavarësi.
Si shumë burra dhe gra të brezit të tyre, prindërit e mi ishin luftëtarë të lirisë në luftën e pavarësisë së Bangladeshit. Ajo luftë nuk ishte për fenë; në fakt, bëhej fjalë për refuzimin e një identiteti ekskluzivisht fetar. Kur britanikët u larguan nga India nw vitin 1947, ata krijuan një pamundësi gjeografike të një vendi: Pakistani, i ndarë në mënyrë të pariparueshme midis Lindjes dhe Perëndimit, dy gjysma, njerëzit e të cilit flisnin gjuhë të ndryshme dhe kishin marrëdhënie krejtësisht të ndryshme me Islamin.
Si pakistanezë lindorë bengali, prindërit e mi, në luftën për vetëvendosje, privilegjuan si primare bengalinë e tyre – identitetin e tyre laik, kulturor, jofetar. Sot, Bangladeshët janë, në pjesën më të madhe, myslimanë të devotshëm – megjithatë ne festojmë festivale kulturore, simbolika dhe ikonografia e të cilave janë të rrënjosura në traditën sinkretike në të cilën ata kanë lindur.
Lëvizja për pavarësinë e Bangladeshit dhe lëvizja për çlirimin e Palestinës kanë qenë gjithmonë aleate. Fatet tona u vulosën në mënyrë të ngjashme në vitin 1947, dhe midis daljes së britanikëve dhe fundit të Pakistanit të bashkuar, ne ekzistuam në botë paralele. Organizata për Çlirimin e Palestinës, si Lidhja Awami, bazohej në parimet laike të lirisë kombëtare. Por në vitin 1971 ne e arritëm lirinë, por ata jo. Babai im më kujtonte këtë fakt kur isha duke u rritur – ishte një atu që do ta përdorte sa herë që imagjinonte se po i merrja si të mirëqenë liritë e mia. "Të paktën ju keni një vend," më kujtonte ai. “Kam lindur në Pakistanin Lindor; ju keni lindur në Bangladeshin e çliruar. Imagjinoni sikur të kishit lindur në Palestinë”
Fjalët e tij kanë bërë jehonë të thellë për mua në këto 156 ditët e fundit, teksa kemi qenë dëshmitarë të vuajtjeve të paimagjinueshme të popullit të Gazës. Nuk ka asnjë gjuhë që të përfshijë 30,700 vdekjet, pengimin e ndihmave, bombardimet e spitaleve dhe kampeve të refugjatëve, dhe tani uria e një popullsie të tërë nën rrethim.
Unë kam qenë mjaft me fat që kam pasur dy modele që demonstruan si përkushtim fetar, ashtu edhe përkushtim ndaj vlerave laike të barazisë dhe drejtësisë. E para është nëna ime, e cila falet pesë herë në ditë, por sapo ka festuar Ditën Ndërkombëtare të Gruas duke marshuar në rrugët e Dhakës duke kërkuar fundin e të gjitha formave të shtypjes ndaj grave. E dyta është nëna e saj e cila ishte e ve e re dhe rriti fëmijë kundër të gjitha gjasave, besimi i saj një burim i madh force në luftën e saj të përjetshme kundër varfërisë dhe padukshmërisë për të qenë një nënë beqare.
Për feministët islamikë, vizioni kuranor i një komuniteti fetar pa kler, në të cilin adhuruesit kanë një marrëdhënie të drejtpërdrejtë, të pandërmjetësuar, demokratike me Zotin, është baza për një besim që përqafon barazinë gjinore. Më pëlqen ky interpretim, por në përvojën time të ngushtë të tij, feja nuk ka ecur dorë për dore me drejtësinë, dhe kështu e kam shmangur. Unë rezistoj të identifikohem si një shkrimtar myslimane; Më vjen keq kur njerëzit i referohen botës myslimane, sikur të ekzistonte një gjë e tillë homogjene, rrafshuese. Por këtë dimër, ndërsa banorët e Gazës i janë nënshtruar ndëshkimit kolektiv, ndërsa nënat e Gazës kanë mbajtur qefinet e fëmijëve të tyre, pyes veten nëse, ndoshta, është koha për të përqafuar besimin tim.
Muaji i Ramazanit po fillon. Në shtëpinë time në Dhaka, prindërit e mi do të ngrihen para agimit, do të hanë një vakt me hënë dhe do të agjërojnë deri në perëndim të diellit. Familjet do të mblidhen për vaktin e iftarit; njerëzit do të thonë lutjet e gjata të teravive, lidhja e tyre me besimin e tyre thellohet me një përvojë globale, kolektive të lutjes dhe agjërimit.
E megjithatë, ministri izraelit Amihai Eliyahu, i cili më parë ka sugjeruar se Izraeli mund të përdorë armë bërthamore në Gaza, ka bërë thirrje për të "fshirë" muajin e Ramazanit. Ky është vetëm një shembull i vogël i çnjerëzimit sistematik të palestinezëve dhe i një racizmi e islamofobie të përhapur anti-palestinez. Nivelet e paprecedentë të dhunës janë përballur, këtu në MB, me përpjekje për të kriminalizuar mospajtimin.
Por kjo nuk është dhe nuk duhet të jetë një çështje e solidaritetit fetar. Zemërimi im për atë që po ndodh në Gaza – dhe mënyra se si jemi bërë ta dëshmojmë atë në heshtje dhe pa protestë – nuk vjen nga një ndjenjë solidariteti me myslimanët e tjerë. Nuk duhet të na thyhet zemra për atë që po ndodh në Gaza sepse jemi myslimanë, por thjesht sepse jemi njerëz. Sido që të jetë, ngjarjet e fundit janë përkujtues se angazhimet ndaj identiteteve të caktuara, qofshin ato etnike, fetare apo kombëtare, mund të na e mpijnë njerëzimin dhe të na verbojnë ndaj formave të dhunës të sanksionuara institucionalisht. Si mund ta shpjegojmë ndryshe bombardimin e vazhdueshëm të civilëve ose një etape të afërt për uri buke?
Do të ishte gabim të barazohej solidariteti fetar me njerëzimin bazë. Siç e ka thënë Kamila Shamsie, kjo është çështja morale përcaktuese e kohës sonë dhe ne duhet, si myslimanë ashtu edhe jomyslimanë – në Ramazan dhe në çdo kohë të vitit – të bashkojmë duart për t'i dhënë fund dhunës. theguardian/ Pershtati ne shqip: Gazeta 'Si'
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
