Pas maskës së bipolaritetit…

Nga Terri Cheney - Në kohën kur isha një avokate që përfaqësoja klientë si Michael Jackson, Quincy Jones, Lionel Richie dhe studiot kryesore të filmave, më duhej të shfaqesha në punë çdo ditë gati për t'u takuar me artistë. Firma ime avokatore ishte në Beverly Hills dhe më duhej të dukesha sikur i përkisja vërtet asaj bote të fshehtë të pasurisë, prestigjit dhe famës.

Dhe kjo do të thoshte të kisha gjithmonë në mendje këto detaje.

Bëra gjithçka që munda për të përmbushur pritshmëritë e pathëna, por të rrepta si prerja e flokëve për 200 dollarë, kostumet Armani, portofoli me lëkurë krokodili. Këto të gjitha ishin mishërimi i profesionalizmit. Askush nuk do të dyshonte kurrë për të vërtetën që fshihej nën fasadën time perfekte: se isha e sëmurë mendërisht, duke luftuar me çrregullimin bipolar, rezistent ndaj trajtimit me ilaçe. Isha e bindur se e vetmja mënyrë për të mbajtur veten të sigurt dhe të punësuar ishte të fshihja veten time të vërtetë.

Kështu që unë kurrë nuk u paraqita në punë kur isha në depresion akut. Depresioni nxjerr gjithë ngjyrën dhe jetën nga fytyra ime, dukem e rrënuar, pavarësisht se sa shumë grim bëj. Unë nuk mund të merrja energji duke bërë një dush dhe asnjë sasi e Chanel Nr. 5 nuk mund të maskonte erën time të brendshme të dështimit. E dija se asgjë që bëj nuk mund ta ndalë marshimin e pashmangshëm drejt shkatërrimit, kështu që çfarë kuptimi kishte të përpiqesha?

Përdora një mijë justifikime për të fshehur mungesat e mia të shumta, shumica prej tyre përfshinin ndonjë sëmundje fizike, të gjitha të justifikuara mirë pas një jete të fshehur. Nuk e di pse askush nuk e mori me mend se po gënjeja; Unë mendoj se isha një gënjeshtare po aq bindëse sa isha një avokate e mirë. Fasada ime ishte po aq antiplumb sa lutjet e mia dhe askush nuk e pa kurrë rrëmujën e madhe që ndodhej pas maskës.

Kjo ishte dekada më parë; shumë ka ndryshuar që atëherë.

Shpejt, ndalova vetë-mjekimin për sëmundjen time, dhe me maturi erdhi lulëzimi i shëndetit më të mirë. Medikamentet e duhura dhe terapia rigoroze kanë ndihmuar në heqjen e barrës së rëndë të depresionit, kështu që unë lëviz nëpër botë me një hap më të lehtë. Unë nuk fantazoj më për të vrarë veten dhe ai angazhim i ripërtërirë ndaj jetës më ka sjellë një shkëndijë në sytë e mi, tani jam kurioze dhe kurioziteti ndihmon për ta mbajtur atë të freskët. Sigurisht, nuk mund ta ndaloj atë që plakja ka rezervuar për mua, por praktikimi i vëmendjes më ka lejuar ta ngadalësoj jetën deri në momentin aktual. Dhe në momentin e tanishëm, jeta ka shije të ëmbël.

E kuptova se sa shumë larg do të kisha arritur, kur po kaloja natën në shtëpinë e të dashurit tim. Ai di gjithçka për çrregullimin tim bipolar, ky është një ndryshim tjetër i madh që ka ndodhur në jetën time. Unë në fakt u tregoj njerëzve për sëmundjen time tani, gjithashtu kam botuar tre libra mbi këtë temë. Por për habinë dhe lehtësimin tim të jashtëzakonshëm, e vërteta e pazbardhur nuk e ka penguar atë të dëshirojë të ketë një marrëdhënie të përkushtuar me mua.

Ishte vonë atë natë dhe ne të dyve po na merrte gjumi. E lava fytyrën dhe po bëhesha gati për të fjetur. Siç është bërë zakoni ynë, ne u përqafuam së bashku përpara se të thoshim një natë të mirë të fundit. E pashë në sy dhe ai më buzëqeshi. "Ti je kaq e bukur," tha ai dhe papritmas më bëri përshtypje pasi unë nuk isha e lyer, flokët i kisha të ngatërruara dhe kisha veshur një bluzë komode, aspak e bukur.

Ku kishte shkuar ajo fasadë e kujdesshme që më kishte mbrojtur nga paragjykimi gjatë gjithë jetës sime?

Ajo ishte zhdukur, së bashku me çdo masë të vogël pretendimi. Më në fund jam në gjendje të shfaqem si unë, me çrregullimin bipolar dhe ëndrrat e humbura, shpresë, dashuri dhe dëshira, të gjitha të pambrojtur. Është e mundur, mendova, të ndryshosh yjet e tu, të rishkruash fatin që ishe i bindur se ishte i vetmi që do të njihje ndonjëherë. Sigurisht, duhen shumë gjëra: durim, kohë, mjekë të aftë, miq mbështetës dhe një sasi të caktuar fat. Por është padyshim e mundur, dhe bota duhet ta dijë këtë. Duhet të dihet se heqja e maskës është hapi i parë për t'u bërë plotësisht vetvetja.

Unë buzëqesha përsëri. "Ndihem bukur," thashë. Më mirë akoma, u ndjeva vërtet “e rëndësishme”.

*Terri Cheney ka shkruar disa libra për çrregullimin e bipolaritetit.

Burimi: Psychology Today. Përshtati: Gazeta Si.

Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.