Nga pronar i thjeshtë, në një revolucionar i kulturës milaneze

Shumica e vendasve nuk janë në dijeni se ai burrë i vjetër që shet birra në rrugicën e qytetit është një legjendë në kulturën milaneze.

Po të ecni nëpër rrugët të Milanos do të shihni të rinj , me shishe birre nëpër duar të cilët ulën lirshëm në vendet publike të qytetit.

Por nuk ka qenë gjithmonë kështu në Milano. Po të pyesni banorët , të gjithë thonë se kjo lloj kulture kishte pikënisjen në Bar Rattazzo nga pronari i saj Pietro Rattazzo rreth viteve 1960.

Tani në 70-tat e tij, Rattazzo ende punon prapa banakut, i rrethuar nga shishe të shumta pijesh.

Ky Bar është një instrument në këtë zonë.

“Unë nuk kam në plan për ta mbyllur , ose për të dalë në pension. Të punosh me të rinjtë më mban të ri”, thotë pronari 70 vjeçar i këtij bari të njohur në atë zonë.

"Kur e hapa Bar Rattazzo me bashkëshorten time në vitin 1961, ishte një vend i vogël. Ne shërbenim shumë pak pije dhe disa verëra , të marra nga fermat në Piemonte ku ka punuar familja ime", tha Rattazzo .

Babai i tij kishte drejtuar gjithashtu një enoteca(lokal të vogël) , kështu që ai e vazhdoi këtë biznes familjar . Puna e tij u pagua dhe biznesi ishte i mirë. Bari i vogël që babai i Rattazzo kishte në pronësi vazhdoi t’i sillte fitime të mira deri rreth viteve 1960, kur ndryshimet dramatike shoqërore e shndërruan Bar Rattazzo nga një bar i zakonshëm në vend nocioni jozyrtar i kundërkulturës së Milanos.

Në vitet 1960, brezi i ri i studentëve po e refuzonte status quo-në, duke kërkuar të drejta të reja dhe edukim më të mirë gjithashtu duke kërcënuar revolucionin. Në atë kohë, qeveritë vendore në Italinë veriore u mposhtën nga një fluks i punëtorëve nga jugu të cilët erdhën për të punuar në fabrikat që nxirrnin makina dhe makineri për kompaninë e Fiat.

Ndërkohë, sindikatat po humisnin ndikimin e tyre. Sulmet e paautorizuara ishin të zakonshme. Sindikatat u përpoqën të rivendosin ndikimin e tyre por kaosi vazhdoi.

Gjithashtu shtimi i trazirave sociale ishin edhe studentet të cilët regjistroheshin në shumë universitete të rajonit.

Me rritjen e shkrim-leximit, shumë student vendosën të vazhdonin arsimin e lartë. Mes viteve 1960 dhe 1968, numri i studentëve që regjistrohen në universitetet në Itali u rritën me 180,000.

Universitetet e Italisë nuk ishin në gjendje të mirë. Profesorët shpesh mungonin. Provimet ishin me gojë dhe vlerësimi ishte subjektiv. Studentët u detyruan të mësonin vetë. Shkalla e braktisjes së tyre u rrit në gati 50%.

Konviktet mungonin dhe në Ticines u shtuan kërkesat për strehim të lirë.

Rattazzo vendosi të shiste birra të gatshme nga një frigorifer për të shijuar kohën jashtë gjatë muajve të nxehtë të verës - një ide romane në atë kohë. "Bari është afër Parco delle Basiliche. Mendova se do të ishte mirë që të rinjtë të kishin një vend kur mund të marrin një birrë të lirë për të shijuar parkun dhe sheshin", tha Rattazzo. "Sidomos në verë, kush dëshiron të pijë brenda katër mureve?.

Ideja ishte një hit. Rattazzo vendosi të shtonte menyn me panin dhe qofte. Artistët dhe gazetarët që jetonin në Ticinese takoheshin në atë vend dhe ndërkohë që hanin diçka , diskutonin edhe çështje politike.

Deri në vitin 1971, Bar Rattazzo ishte i njohur si një përplasje jozyrtare e lëvizjes së majtë të Milanos.

Në fund të viteve 70' dhe në fillim të viteve 80' idealizmi i epokës humbi fokusin dhe filloi të zërë vend epidemia e heroinës.

Parqet dhe plazhet pranë Bar Rattazzo u bënë gjithnjë e më të rrezikshme.

Gangsteri me famëkeq në ato kohë Renato Vallanzasca, vendosi të jetonte në Parco delle Basiliche, duke sjellë me vete ajrin e paligjshmërisë që përshkoi kohën.

‘Ishte një kohë e frikshme.’tha Rattazzo. Qyteti mbylli parqet pas perëndimit të diellit dhe një mjedis dikur rinor u mbulua në hijen e drogës dhe krimit. Pa një vend për t'u mbledhur, lagja humbi qendrën e saj dhe studentët u detyruan të lëviznin nga një vend në tjetrin pasi policët dhe kriminelët i ngacmonin pas mbrëmjes. Kjo gjendje vazhdoi deri ne fillim të viteve 90, kur situate u vu nën kontroll

Në fillim të viteve 2000, markat italiane si Armani dhe Dolce & Gabbana e panë Ticinën si një vend të mirë për biznesin e tyre.

Ata u përpoqën të blinin pronarët e dyqaneve me shpresë të kthimin rrugën kryesore, Corso di Porta Ticinese, në një qendër mode. Por ndonëse Rattazzo i ofruan shuma të mira ai refuzoi të shiste dyqanin e tij pronarëve të Armani dhe Dolce & Gabbana.

Në ditët e sotme, lagja, dikur e njohur si meka e të majtës milaneze, është e mbushur me familje dhe turistë. Emigrantët kinezë e kanë ringjallur zonën me restorante dhe bare. Armani dhe Dolce & Gabbana kanë lëvizur, por në vend të tyre janë markat më të reja të modës si Carhartt dhe Camper.

Por shumica prej njerëzve që jetojnë aty , nuk janë në djeni se i moshuari që vazhdon ende të shesë birra në një nga rrugicat e asaj zone është një legjendë, i cili nxiti atmosferën e lirisë që gëzojnë tani.

Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.