‘Mirësevini në shfaqjen reale të përndjekjes së pafund të ekzistencës’

Nga Jamie Freeman– Zilja e alarmit që bie në orën 6:30 të mëngjesit të zgjon nga gjumi i shqetësuar, për një ditë tjetër të mjerë në jetën e një familjeje britanike. Trupi yt është i lodhur nga një natë pa gjumë, stresi i pandërprerë të shqetëson edhe kur fle.  Mirësevini në shfaqjen reale që nuk e kishe nënshkruar, përndjekja  e pafund e ekzistencës në këtë ishull të mjerë.

Jashtë, moti është tipikisht depresiv: një përzierje e përvuajtshme  e qiellit gri, shiut dhe mjegullës që të mbulon si një batanije e lagur. Anglia,vendi i manipulimit të motit, shtresave kimike dhe mjerimit.

Je nisur drejt kuzhinës, pothuajse pa asnjë funksion. Pini një filxhan kafe të shpejtë (e ngrohur disa herë ). Ngjan si karburant për shpirtin.  Kërkon pak kohë  por është mjaftueshëm sa të të çojë në torturën e përditshme të “shkollës.” Rrugët janë një fushëbetejë. Kamionë të bllokuar pafundësisht, shenja të punimeve në  rrugë në çdo qosh, dhe rrugë të mbushura me gropa aq të thella sa mund të “hanë” një Mini Cooper. Dritat e trafikut ndërrojnë nga e kuqe në jeshile me efikasitet të ftohtë, duke të udhëhequr si lopë përmes labirintit të shkatërrimit urban.

Çdo bori makine të duket sikur të godet trurin. Aroma e gazrave të makinave përzihet me erën kimike të shiut të rremë dhe eksperimentet e inxhinierisë gjeo që fshehin si “modele natyrale të motit.” E ndien shijen metalike të ajrit dhe mendimet të të çojnë, çfarë po spërkatet sot? Fëmijët rrinë prapa, gjysmë të shtrirë , duke shfletuar telefonat e tyre, zombi pa mendje, fytyrat e ndriçuara nga drita e ftohtë e TikTok dhe Instagram. Heshtja e tyre është shqetësuese, që thyhet vetëm nga tringëllima e notifications.

Në orën 9 të mëngjesit, shpërndarja e fëmijëve në shkollë ka  përfunduar, dhe është koha jote të bashkohesh me çmendurinë e të shkuarit  në punë. Pritet një raund tjetër trafiku i ngjeshur. Ku çdo  udhëtar është i  bllokuar në zhguallin e vet të frustrimit dhe mjerimit. Shikon fytyrat gri që ecin përgjatë trotuarit, me kufje të ngjitura në veshë, të pavetëdijshëm për gjithçka përveç argëtimit që u vjen drejtpërdrejt në tru. Ecin si të vdekurit që lëvizin, të hipnotizuar nga narkotikët digjitalë që i kanë ushqyer që në fëmijëri. Çdo hap që hedhin është një ecje e ngadaltë nëpër Matrix.

Dhe për çfarë? Për të punuar një punë pa të ardhme nën dritën fluoreshente të një zyre, duke shërbyer për një korporatë pa fytyrë, ndërkohë që ëndrrat e tyre bëhen pluhur. Muret “dridhen” nga vibrimi i kompjuterëve dhe zhurma e bisedave të vogla, biseda për uljet  e fundjavës dhe shfaqjet në Netflix.

 Arkitektura përreth teje është një përzierje brutale e  betonit. Një shtrirje e pafundme e kubave gri pa frymëzim, të dizajnuara për të të mbajtur pa frymëzim, ashtu si jeta jote. Çdo ditë, ti shkëmben orë të jetës tënde për një pagë të vogël, duke i dorëzuar shumicën e saj shtetit në formën e tatimeve, faturave të energjisë që rriten dhe privilegjin e të mbijetuarit.

Në orën 5 të pasdite, dita jote është ende larg fundit. Nëse ke fat, mund të marrësh fëmijët nga shkolla; përndryshe, dikush tjetër kujdeset për këtë. Deri sa arrin në shtëpi, je me energji të  shteruara qoftë dhe  për të gatuar një vakt të shëndetshëm. Ndërkohë që ti shikon brenda frigoriferit , duke shpresuar të frymëzohesh  por aty nuk ka asgjë përveç ushqimeve të përpunuara dhe të njëjtave vakte të gatshme që ke ngrohur dhjetë herë këtë javë. Mikrovala humb në një melodi monotone si gjithmonë, ndërsa ngroh një tjetër rend ushqimesh të lira dhe të përpunuara, të përforcuara kimikisht dhe të varfra në lëndë ushqyese, ashtu si shoqëria që i prodhoi.

Fëmijët zhduken në dhomat e tyre, me sytë të ngulur  pas kompjuterëve Xbox dhe ekraneve YouTube, ndërkohë që ti dhe partneri yt shembeni në divan për të “pushuar.” Kthen televizorin për dozën e fundit të lajmeve. Një tjetër vrasje, hija e  kolapsit ekonomik që po afrohet , tituj që mbulohen nga valë krimi. Gjithçka është ndërtuar me qëllim për të të mbajtur të shqetësuar dhe të bindur.

Tani, pesha e ditës të bën  të pyesësh për gjithçka. Punove kaq shumë, po për çfarë? Hipotekat që të bëjnë të mbetesh i bllokuar për dekada, inflacioni i pafund dhe rritja e kostos edhe për kënaqësitë më të thjeshta. Tatimet që shtrihen në çdo kënd të jetës sate. Taksa për rrugët plot gropa, taksa për shërbime që mezi i shikon dhe taksa e të ardhurave për të financuar luftëra që s’ke kërkuar.

Britania, një vend dikur krenar dhe i fortë, tani i shndërruar në një distopi që po kalbëzohet nga norma të larta të krimit, infrastrukturë që po shpërbëhet dhe mbikëqyrje Orwelliane. Ky nuk është më një komb; është një rrotë gjigante që rrotullohet pa ndalim, duke i ngërthyer  njerëzit në një vrapim pa kuptim ndërkohë elitat hanë në majë.

Pjesa më e keqe? Shumica e njerëzve nuk e kuptojnë as që janë të bllokuar në Matrix. Sistemi i ka trajnuar mirë. Vazhdo të vraposh, vazhdo të paguash, vazhdo të konsumosh dhe mbi të gjitha, mos pyet.

Mirësevini në garën e miut në Britani. Një jetë që nuk e zgjodhe, në një lojë që nuk e nënshkrove, por që je këtu dhe vrapon drejt askundit, çdo ditë, pa fund.