.png)
Gazeta Si – Kur dielli perëndon në Porto Marghera (Venecia), Stella vendos rimelin në sy, merr çantën e saj dhe shkon drejt oxhaqeve të fundit të uzinës petrokimike. Ajo shkon gjithmonë atje, tani si njëzet vjet më parë. I njëjti trotuar, të njëjtat fabrika, i njëjti pluhur.
Megjithatë, diçka ka ndryshuar: është vetëm ajo, “xixëllonja” e fundit e një bote që dikur, në muzg, ishte e populluar nga vajza të reja, kamionë dhe zjarre.
Stella nuk tundet më mbi takat e saj, nuk ecën, nuk i shkel syrin askujt. Flokët e saj janë të lëshuara mbrapa, ajo ka veshur xhinse, një triko në qafë dhe një palë çizme dhe qëndron ende e mbështetur në shtyllën e ndriçimit. Shikon dhe pret.
“Mirëmbrëma”, i afrohemi asaj.
“Njëzet euro”.
“Unë thjesht dua të flasim”.
“Në çfarë kuptimi!?”.
“Nëse ecim, të shpjegoj rrugës”
“A jeni nga policia?”
“Jo”.
“Mh…”.
E hutuar, Stella vendos çantën e saj, futet në makinë dhe tregon drejtimin. Përfundojmë në një shesh gri dhe të rrëmujshëm të rrethuar nga një mur, i cili në njërën anë ka një mbishkrim të madh. “Nuk duhet të kërkojmë leje për të qenë të lirë”, – thotë ajo.
Është ulërima e qendrës sociale “Rivolta”, djepi i një mijë betejave antagoniste që kanë të bëjnë me lirinë dhe këtu, mes këtyre tymrave, liria shpesh mungon.
Përtej murit shfaqen magazinat e vjetra industriale dhe, në sfond, profili i mbuluar i Venedikut në dimër.
I shpjegojmë Stelës se jemi gazetarë dhe duam të kuptojmë se si ka ndryshuar puna e saj në krahasim me disa vite më parë, si ka shkuar gjatë pandemisë dhe si është tani. Ajo psherëtin, reflekton, tund kokën, por vendos të flasë.
Pak nga pak, ajo rrëfen jetën e saj të vështirë dhe fatkeqe. Në fund bëhet një lumë i furishëm historish dhe kujtimesh që mbërthen zemrën e saj.
“Mendoj se jam italiania e fundit që ka mbetur, – pëshpërit ajo, – ka vajza të huaja, por jo shumë… E shihni atje, deri para disa vitesh ishte plot me bullgare që punonin për asgjë, 10 euro. Ato kontrolloheshin nga tutorët që i mbushnin me drogë. Heroina u dha vajzave energji dhe kurajo dhe sillnin klientë. Italianet, nga ana tjetër, kalonin përpara nëpërmjet rrugës ‘Fratelli Bandiera’, por tani nuk ka më. Shumë tani punojnë në shtëpi, përmes faqeve të internetit që nuk më pëlqejnë”.
Ndërsa flasim, një rrotullim i ngadaltë dritash fillon pas nesh. Ata janë fenerët e një makine “Panda” të vjetër dhe një kamioni.
“Ai është një klient i imi, ka një makinë të tillë, por është i pastër… Kam edhe njerëz me ‘Golf’ dhe ‘Audi’”. Po kamioni? “Nuk ka lidhje me mua, duhet të shkarkohet diku këtu”.
Porto Marghera në Venecia është ende një vend i bizonëve dhe trenave të mallrave që kalojnë për të hyrë dhe dalë nga industritë që i mbijetuan kohërave.
“Unë kam klientët e mi fiks. Kështu parapëlqejnë edhe ata, në këtë mënyrë. Ata janë të një moshe, nuk përdorin teknologji, thjesht i besojnë sistemit të vjetër dhe unë jam mirë me këtë gjë, sepse nuk dua t’i marr në shtëpi. Shumë kanë ardhur edhe gjatë pandemisë, jo të gjithë, dikush është larguar, dikush mund të ketë vdekur, nuk e di”.
Shifrat
Statistikat flasin vetë: prostitucioni i natës pothuajse është përgjysmuar pas Covidit. Sipas hartës së numrit kombëtar pa pagesë Antitrafik të Ministrisë së Brendshme Italiane, e cila prej pesë vitesh mbledh të dhëna për 75% të territorit kombëtar (ku jeton 90% e popullsisë), përmes 70 subjekteve dhe organizatave, numri shkoi nga 2.608 pjesëmarrje në tetor 2019, në 1.449 tetorin e kaluar.
Nëse marrim si pikënisje vitin 2017, kur u zbuluan 3.709 pjesëmarrje, rënia në pesë vjet është 62%.
“Por italianet janë zhdukur praktikisht, ne kemi numëruar, duke përjashtuar kategorinë trans, një duzinë gjithsej, një numër që mund të ketë ndonjë gabim, por ato janë ende shumë pak”, – thekson Gianfranco Dalla Valle i numrit kombëtar pa pagesë kundër trafikimit të qenieve njerëzore.
Në rrugë praktikisht ka vetëm femra të huaja, 70% evropiane, nga të cilat shumica janë rumune (55%) dhe shqiptare (23%), të cilat kanë tejkaluar kështu afrikanet, të cilat deri në vitin 2018 ishin në krye të renditjes.
Bëhet fjalë për viktima të trafikimit, shantazhit, shfrytëzimit seksual. Italianet e rralla, janë gra të pjekura, jashtë kontrollit të organizatave kriminale.
Dikur quheshin “xixëllonja”, sepse ndriçoheshin nga shkëlqimi i ndërprerë i zjarreve, pak si fluturakja e vogël simpatike që lëviz mbi fusha, duke vezulluar gjatë verës. “Edhe ato kanë ikur… ndize dhe do të të tregoj një vend”.
Punonjësja e seksit na çon në një rrugicë anësore, drejt “via dell’Elettricità”, e cila shkon paralelisht me doket ku ankorohen anijet e kanalit industrial.
Këtu ecën një grua, ajo ishte me minifund dhe taka me majë. “Ajo është një rome, ka kaluar nga të gjitha llojet e gjërave. Para disa vitesh jetonte në një… si quhet vendi ku jetojnë këta?”.
Rulotë? Kamper? “Po, më vjen keq, jam e shqetësuar… ai rulot ndalej gjithmonë në këtë rrugë. Jetonte aty me partnerin e tij, një bullgar. Nuk lëviznin dot se nuk kishin… si quhet?… ishte e skaduar”.
Leje qarkullimi për mjetin? “Po, ashtu… Një natë, në orën një, dikush i vuri zjarrin kamperit dhe ata ishin brenda, arritën të shpëtojnë për mrekulli. Ishte çështje parash… Bullgarët janë të tmerrshëm, grabitnin klientët dhe ndonjëherë situata përfundonte keq. Por ato vite kanë kaluar”.
Efekti pandemik
Kujdestarja historike e Italisë së “dritave të kuqe”, është Pia Covre, ish-prostitutë, aktiviste dhe themeluese me Carla Corso-n e Komitetit për të Drejtat Civile të prostitutave.
Covre tani është gjithashtu e përfshirë me Njësitë e Rrugës për të ndihmuar ato vajza dhe gra që kanë mbetur në trotuare dhe autostrada.
“Në pak vite bota ka ndryshuar, numrat nuk janë më të njëjtë. Duhet të bëjmë një hap prapa për arsyet. Pandemia dhe izolimi në veçanti ishte një periudhë vuajtjeje e madhe për këto gra, nuk dinin më ku të shkonin, nuk kishin asgjë për të ngrënë, e gjetën veten ngushtë”.
Në Piemonte dhe Pulia, Njësitë e Rrugëve negociuan me pronarët: “I thamë të mos shqetësoheshin, se së shpejti do të ktheheshin në punë; në Versilia shkonin për të ngrënë falë ndihmës së Mbrojtjes Civile… në Firence, ata gjetën gra trans duke fjetur nën një urë… në Friuli morën mikpritje në konviktet komunal… në Ostia një prift hapi një famulli për të ndihmuar një komunitet trans në vështirësi, i ndjekur nga një shoqatë kundër trafikimit, morën para nga Sekretari i Papës… Pasi mbaroi pandemia, disa u larguan, të tjerë u kthyen në punë, por qëndruan brenda për të shmangur shumë probleme, duke menduar se rruga ishte bërë më pak e sigurt. Me pandeminë, niveli i zhgënjimit dhe agresivitetit të njerëzve është rritur, vendet janë bërë më të rrezikshme, por them se kështu është pothuajse kudo, në rrugë dhe në shtëpi dhe këtë e dëshmojnë tre gratë e vrara në Romë”.
Po italianet? “Në rrugë gjen punonjëse të seksit, viktima më shumë të një sistemi të caktuar social, sesa të shantazhit dhe tashmë të dorëzuara për të mos pasur mbrojtje. Unë njoh pak prej tyre”.
Vetmia e Stella-s
Dhe, mes magazinanve në Marghera, është Stella, e cila tani përfshihet në keqardhje dhe nostalgji: “Nuk duhej ta kisha jetuar këtë jetë, shkoi shumë keq. Gjithçka filloi kur babai im vdiq, unë isha 13 vjeçe dhe isha ylli i tij. Isha dashuria e babait tim, i ngjaj shumë, ai ishte heroi im dhe më buzëqeshte gjithmonë dhe… Më falni nëse nuk më dalin fjalët, jam pak e emocionuar, sepse nuk flas kurrë për këto gjëra, askujt nuk i intereson…”.
Ajo merr frymë. “Kur mendoj për të, një gjë më vjen në mendje këtu… Nuk kishim shumë gjëra në shtëpi, por isha e lumtur me të. Ai tha se isha e zonja të këndoja dhe doja të bëhesha këngëtare… Babai im ishte sportist, trajner futbolli, por ai pësoi një atak në zemër në moshën 48-vjeçare. Unë pësova një traumë dhe nëna ime më vonë vdiq dhe gjithçka u bë shumë e vështirë për ne motrat… Nuk gjeja punë, nuk isha mirë me fjalët, nuk kisha studiuar, kisha frikë… Unë u martova shumë e re dhe linda një fëmijë menjëherë… burri më rrihte dhe në një moment u largova. Nuk dija si të mbaja veten, isha kujdestare për një kohë, por shkoi keq, përfundova këtu, se askush nuk më donte…”.
Ajo lufton kundër emocioneve, shikon larg dhe merr diçka nga kuleta e saj: është një shami që e çon në sy. Pas nesh janë disa makina të ndaluara me dritat ndezur. “Vetëm këta më kërkojnë”. Histori e trishtë, ajo e saj.
Jeta e vështirë prej transi e Rossella-s
Një tjetër histori është edhe ajo e Rossella Bianchi-t, kujtesa historike e Genoas me “drita të kuqe”. Trans-seksuale, prostitutë, shkrimtare, shpirt i lirë, Rossella mbushi 80 vjeçe më 14 nëntor.
Këtu, ajo është bjonde, e gjatë, e mbështjellë me një jorgan të madh dhe e ulur në një stol në “Vico Untoria”, duke pritur dikë.
“Në geto kemi mbetur gjashtë veta, – thotë me zë të qetë, pa shumë ankth. – Të gjitha jemi mbi 50 vjeçe, trans, italiane. Më lejoni të numëroj: Sara, Sandra, Mela, Lucrezia, Ulla, Laiza dhe unë: gjashtë. Kemi klientët tanë besnikë, që janë gjithnjë e më pak. Disa u zhdukën për një vit e gjysmë, të tjerët u zhdukën plotësisht”.
Është një zonë e errët jo shumë larg nga “piazza don Gallo” dhe “via del Campo di De Andrè”.
Ajo, e cila dikur ishte Mario, është e sinqertë, konfidenciale dhe e shqetësuar. “Ishim rreth njëqind veta deri në vitet 1980, gjysma vdiqën nga SIDA, të tjerët bënë operacione dhe u larguan, sepse klientët nuk i pëlqenin më, disa vdiqën nga mbidoza, kishte vetëvrasje dhe madje edhe krime. Më kujtohen katër vajzat siciliane, njëra mbeti e vdekur nga një dozë e prerë keq, e dyta, sepse shkonte duke thënë se e dinte se kush ia kishte dhënë dozën fatale të parës, e treta, sepse tha se e dinte se kush ishte vrasësi i të dytës. Vetëm një mbijetoi dhe është ende atje. Ajo quhet Sandra dhe vendi i saj është pak më tutje. ‘Çfarë do? Unë nuk flas…’”.
Më pas, Rossella vijon bisedën: “Ashtu është ajo… të gjitha jemi plakur”. Kush janë klientët?
“I fundit që kisha, vjen akoma që kur ai ishte 30 vjeç dhe beqar, tani është 71 vjeç dhe është gjysh, si të thuash. Dikur vinin VIP-at, futbollistë nga Genova, Sampdoria, shumë profesionistë, më kujtohet një që e lidhën dhe e rrahën. Një ditë shkoj në spital dhe e gjej me një pallto të bardhë: ishte i frikësuar. Sot këta njerëz nuk vijnë më as për një bisedë private, por njëherë e një kohë, nëse doje një trans, duhej të vije këtu, sepse nuk kishte asnjë në vende të tjera”.
Si ishte jeta e saj? Rosella rrëfen: “Plot vështirësi dhe fatkeqësi, që kanë qenë fati im. Për dikë si unë që nuk dëshiron të pretendojë se kishte pak alternativa, ose e bëje këtë punë, ose shpërndaje drogë, ose bëheshe grabitëse, sepse punë nuk më jepnin, – tregon ajo. – Shiko, ekonomikun e kam mbaruar me nota të mira, bankat më kanë thirrur për intervista, por kur më kanë parë, e kanë kuptuar dhe më kanë refuzuar. Aq më mirë, nëse do të isha bankiere, do të kisha qenë një homoseksual i frustruar. Të paktën unë kam pasur një jetë të lirë”.
Silvia dhe klientët e pasur
Nga Genova në Milano, nga getot në trotuaret metropolitane. “Njerëzit që prostituojnë, janë rreth një të pestat në krahasim me vitin 2019, rreth dyzet në qytet, pothuajse të gjithë shqiptare, rumune të mbrojtur nga shqiptarët apo romë dhe trans”.
A ka italiane? “Vitet e fundit kam parë vetëm një”, informojnë agjentët e seksionit të krimit të huaj dhe prostitucionit të policisë lokale.
Nuk ekziston më “viale Cassala” e rumunëve, “via Piccinni” e kinezëve, “viale Porpora” e amerikano-jugorëve, “Fossa dei leoni” në Parco Sempione e transave.
Bëmë një udhëtim rreth mesnatës: shkretëtirë. Dy-tre prostituta për zonë. Ka të drejtë Maria, një rumune 31-vjeçare, e cila u kthye për të gjetur ndonjë klient në “Viale Cassala”: “E lashë punën për ca kohë nga frika e Covid 19”.
Deri para disa vitesh, paguante 500 euro në javë për rripin e saj të asfaltit, ku dilte për të punuar si prostitutë.
Është Lara, një shqiptare rreth të dyzetave në zonën e Lotto-s: “Preferoj të dal në rrugë, se kështu kanë mundësi të më zgjedhin, në internet ka shumë ‘fake’ dhe klientët janë të kujdesshëm”.
Një tjetër rumune në “via Terzaghi”, afër zonës së “San Siros”, ka një radhë makinash që presin për të: “Jam 28 vjeçe, vij nga Bukureshti, do të qëndroj këtu për disa muaj, derisa të bëj disa para që më duhen. Nëse do, shkojmë në këmbë atje pas”.
Është edhe një italiane, quhet Silvia, është rreth 60 vjeçe dhe është duke ecur në një cep të “via Washington”.
Është shumë e dyshimtë. Pas pak, diçka thotë: “Kam tridhjetë vjet që e bëj dhe tani punoj vetëm me ata që dua: rrallë punoj me burra të rinj. Klientët e mi janë dy llojesh: të moshuar që nuk dinë të përdorin internetin dhe të gjithë ata që kanë frikë të lënë gjurmë të takimit online: burra të martuar, njerëz të rëndësishëm”.
Udhëtimi mes “xixëllonjave të fundit” përfundon këtu. Stella, Rossella, Silvia. Gra të ndryshme, shpesh histori të lodhshme në rrugë.
Më e brishta duket Stella, e cila nuk di të flasë. Ajo donte të bëhej këngëtare dhe kur thotë kështu, buzëqesh.
Çfarë ëndërron tani? “Kam një partner që jeton larg dhe e di se çfarë po bëj… – psherëtin edhe një herë. – Është siguria ime, pa të do të isha i humbur. Më premtoi se një ditë do të më prezantojë me familjen e tij. Kjo është ëndrra ime”. Ajo shikon përtej murit dhe një lot i bie.
Burimi: “Corriere della Sera”; Përshtati në shqip: Gazeta “Si”
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
