.png)
Gazeta Si – Më 13 mars 2013, bota dëshmoi një ngjarje historike: zgjedhjen e Papës së parë nga Amerika e Jugut, një jezuit argjentinas me një zemër të përulur dhe përkushtim të fortë shoqëror.
Jorge Mario Bergoglio, i lindur më 17 dhjetor 1936 në Buenos Aires në një familje emigrantësh piemontezë, u bë peshkopi i 266-të i Romës, duke zgjedhur emrin Françesku për nder të Shenjtit të Asizit.
Rrënjët e një njeriu të popullit- Bergoglio u rrit në një familje modeste, me babain e tij Mario, një kontabilist hekurudhor dhe nënën e tij Regina Sivori, të përkushtuar ndaj shtëpisë dhe edukimit të pesë fëmijëve të saj.
Pas diplomimit si teknik kimik, profesioni i tij e çoi atë të hynte në seminarin dioqezan dhe më pas në novatorin e Shoqërisë së Jezusit më 11 mars 1958.
Edukimi i tij akademik e pa atë të fitonte një diplomë në filozofi në Colegio San José në San Miguel, pasuar nga vite mësimdhënie në letërsi dhe psikologji.
Ai u shugurua meshtar në vitin 1969 – Ai u shugurua prift më 13 dhjetor 1969, vazhdoi rrugëtimin e tij në Shoqërinë e Jezusit deri në profesionin e tij të përjetshëm në vitin 1973.
Në të njëjtin vit ai u bë provincial i jezuitëve argjentinas, një pozicion që e mbajti deri në vitin 1979, kur iu përkushtua mësimdhënies dhe institucioneve kishtare.
Udhëheqësi i Kishës Argjentinase – Në vitin 1992, Gjon Pali II e emëroi atë peshkop ndihmës të Buenos Aires dhe, në vitin 1998, ai pasoi kardinalin Quarracino si kryepeshkop dhe primat të Argjentinës.
Veprimi i tij baritor u përqendrua në afërsinë me të varfërit dhe në promovimin e një Kishe të hapur dhe misionare.
Ai e ka refuzuar gjithmonë luksin, duke zgjedhur të jetojë në një apartament dhe jo në rezidencën e kryepeshkopit dhe duke udhëtuar me transport publik. Edhe si Papë, ai zgjodhi të banojë në Santa Marta, duke refuzuar apartamentin papal.
U bë kardinal në vitin 2001 – Në vitin 2001 u caktua kardinal nga Gjon Pali II dhe mori pjesë në konklavën e vitit 2005, e cila çoi në zgjedhjen e Benediktit XVI.
Ndikimi i tij u rrit në Amerikën Latine, duke e bërë atë një pikë referimi për rinovimin baritor dhe angazhimin shoqëror të Kishës.
Një pontifikat revolucionar – Zgjedhja e tij si Papë Suprem më 13 mars 2013, shënoi një pikë kthese epokale për Kishën Katolike.
Papa Françesku solli me vete një mesazh thjeshtësie dhe mëshirë, duke nënvizuar rëndësinë e një Kishe të afërt me më pak fat.
Stili i tij baritor dallohej nga heqja dorë nga shenjat e pushtetit: preferonte veshjen e bardhë pa mozetë, shmangte rezidencat luksoze dhe e ftonte Kishën të ishte “dalëse”, pranë njerëzve dhe periferive ekzistenciale.
Një kishë solidariteti dhe vëmendjeje për të varfërit – Që në ditët e para të papatës së tij, ai promovoi një reformë të Kurisë Romane dhe intensifikoi angazhimin e tij për drejtësinë sociale, pritjen e emigrantëve dhe luftën kundër abuzimit.
Enciklikat e tij “Evangelii Gaudium”, “Laudato Si'” dhe “Fratelli Tutti” kanë gjurmuar një rrugë të qartë: një Kishë solidare, e vëmendshme ndaj të varfërve dhe e përkushtuar për të mbrojtur krijimin.
Mëshira si themeli i krishterimit modern – Në pontifikatin e tij dhjetëvjeçar, Papa Françesku është përballur me sfida komplekse, duke përfshirë tensionet e brendshme brenda Kishës, krizat globale dhe dialogun ndërfetar.
Megjithatë, mesazhi i tij i shpresës dhe i ripërtëritjes ka vazhduar të frymëzojë miliona besimtarë në mbarë botën, duke riafirmuar vlerën e mëshirës si themeli i krishterimit modern.
Përshtati: Gazeta “Si”
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
