Ne rrjet

Ku kanë përfunduar Demokratët (e opozitës) në SHBA?

Për momentin, Partia Demokratike në Amerikë, nuk di si ta menaxhojë opozitën ndaj Donald Trump. Ajo është e ndarë dhe pa një plan të qartë për të ardhmen, duke mos dhënë shpresë për elektoratin progresiv

Gazeta Si – Që nga fillimi i mandatit të dytë të republikanit Donald Trump, Partia Demokratike, përfaqësuesit e saj dhe propozimet e saj janë tërhequr në thelb nga debati publik.

Për momentin demokratët nuk kanë një lider real apo strategji të qartë dhe partia është e ndarë se si dhe në çfarë mase t’i përgjigjet valës së vendimeve dhe urdhrave ekzekutivë të administratës së re.

Ata nuk kanë bërë ende një analizë reale të arsyeve të humbjes elektorale të nëntorit të kaluar, as nuk kanë zhvilluar një program që tregon një drejtim të ri.

Sipas sondazheve të fundit, miratimi i partisë në mesin e votuesve është shumë i ulët dhe baza e saj duket e lodhur dhe e zhgënjyer, aq sa edhe protestat dhe mobilizimet kundër Trump kanë qenë minimale.

Rezultati është se për momentin, Partia Demokratike është e paaftë, si për të bërë opozitë, ashtu edhe për të lëvizur në përpjekje për të rimarrë konsensusin dhe ndikimin.

Të shtunën e kaluar partia filloi një proces riorganizimi të brendshëm, duke zgjedhur Ken Martin si president të Komitetit të saj Kombëtar, një lloj sekretari.

Ken Martin flet në takimin e Komitetit Kombëtar Demokratik në National Harbor, Maryland

Megjithatë, në Shtetet e Bashkuara, partitë politike funksionojnë ndryshe nga ato në Evropë dhe ky rol në fakt nuk është shumë i rëndësishëm: udhëheqësi në largim që nga viti 2021 ishte Jaime Harrison, jo saktësisht një nga figurat më të spikatura të viteve të fundit.

Megjithatë, zgjedhjet, në të cilat morën pjesë shumë kandidatë, u vëzhguan për të vlerësuar nëse u shfaq ndonjë tregues në lidhje me ndryshimet apo drejtimin politik të partisë, por kjo nuk ndodhi.

Martin është 51 vjeç, vjen nga Minesota dhe fitoi me një “program” bazuar në indikacione mjaft të përgjithshme mbi nevojën për të “rifituar konsensusin në klasën punëtore”, për “të nxitur ndërhyrjet nga poshtë”, për të rritur transparencën dhe mjetet e komunikimit. Propozimet e kundërshtarëve kryesorë nuk ishin shumë të ndryshme.

Debati më aktual dhe urgjent brenda partisë, është se si t’i përgjigjen vendimeve të njëpasnjëshme të Trumpit.

Shumë prej tyre kanë çmontuar politikat e prezantuara nga administrata Biden, si ato për programet e qeverisë për përfshirjen dhe diversitetin, ndërsa të tjera konfirmojnë frikën e shprehur gjatë fushatës zgjedhore për një dobësim të mundshëm të strukturave demokratike dhe kontrollit të pushtetit.

Udhëheqësit e vjetër dhe të rinj të Komitetit Kombëtar Demokrat, Jamie Harrison (majtas) dhe Ken Martin

Përballë këtyre masave, Partia Demokratike nuk ka arritur, të paktën tani për tani, të krijojë një opozitë të fortë: përkundrazi, demokratët duken të pushtuar nga hiperaktiviteti i administratës së re.

Demokrati Chuck Schumer, udhëheqës i pakicës në Senat, tha në një intervistë: “Ne nuk do të shkojmë pas çdo çështjeje të vetme, por do të zgjedhim betejat më të rëndësishme dhe për ato do të shtrihemi në shinat e trenit”.

Qasja nuk ndahet nga të gjithë: mediat amerikane kanë raportuar se si në takimet e brendshme shumë prej politikanëve demokratë më me ndikim kanë bërë thirrje për një opozitë më radikale dhe më të bindur ndaj të gjitha veprimeve politike të Trump.

Brenda partisë ka pikëpamje të ndryshme, se cila është strategjia më e mirë: ndaj një përqasjeje luftarake dhe presionit të vazhdueshëm, ka nga ata që do të preferonin një qëndrim më pritës, me besimin se veprimi i administratës së re do të sjellë kaos në fusha të ndryshme dhe se kjo do të jetë mënyra më e drejtpërdrejtë dhe e thjeshtë për të rifituar konsensusin në publik.

Ka edhe nga ata që propozojnë një qasje më pak radikale opozitare, të paktën në disa çështje, për t’iu afruar pozicioneve më të moderuara të përbashkëta nga një pjesë më e madhe e elektoratit.

Demokrati Bernie Sanders dhe Elizabeth Warren në Senat

Diskutimi është gjithashtu se cilat çështje duhet të jenë në qendër të veprimit politik, duke përfshirë ato ekonomike dhe koston e jetesës (të cilat disa nga vendimet e Trump rrezikojnë të përkeqësohen), mbrojtja e demokracisë apo temat që ishin qendrore gjatë fushatës elektorale, si p.sh. si mbrojtja e aksesit në abort, të drejtat e komunitetit LGBTQ+ dhe lufta kundër ndryshimeve klimatike.

Këto të fundit janë ata që mobilizojnë më lehtë bazën e Partisë Demokratike, por janë edhe ato që ndahen më pak nga elektorati i gjerë.

Një sondazh i fundit i “New York Times”, theksoi distancën midis temave që votuesit i konsiderojnë prioritete dhe atyre që Partia Demokratike i konsideron si të tilla: ndër të parat janë ekonomia, emigracioni, taksat dhe siguria; ndër të tjera, aborti, të drejtat e personave LGTBQ+, ndryshimet klimatike dhe gjendja e demokracisë.

Sipas sondazhit, e vetmja çështje për të cilën përputhen prioritetet e partisë dhe elektoratit, është sistemi shëndetësor.

Kjo distancë po kontribuon në rënien e popullaritetit të demokratëve: në një sondazh të “Wall Street Journal”, 60 nga të intervistuarit thanë se kishin një opinion negativ për partinë dhe vetëm 36 pozitiv.

Presidenti Donald Trump, gjatë betimit të tij në 20 janar në Kapitol Hill

Vitet e fundit, propozimet e demokratëve janë ndikuar fuqimisht nga grupe aktiviste liberale dhe radikale, të afta për të marrë shumë fonde nga donatorë individualë.

Prandaj, politikanëve demokratë u është dashur t’i përshtatin programet e tyre me kërkesat në fjalë: me kalimin e kohës, kjo e ka çuar partinë në pozicione më radikale dhe më pak të përbashkëta universale, madje edhe në mesin e elektoratit progresiv.

Një pjesë e partisë mendon gjithashtu se humbja e fundit elektorale nuk është aq tregues i një krize strukturore, por më tepër rezultat i zgjedhjeve specifike dhe të kufizuara.

Për të justifikuar humbjen në zgjedhjet presidenciale, por edhe në Senat dhe Dhomën e Përfaqësuesve, shumë demokratë citojnë zgjedhjen e Joe Biden për të kandiduar sërish, pavarësisht moshës së tij të madhe, zëvendësimit të tij në mes të fushatës elektorale dhe nxitjes emocionale që mori Trump nga sulmi me armë zjarri gjatë një tubimi në Pensilvani në të cilin mbijetoi korrikun e kaluar.

Aktivistë kundër abortit gjatë tubimit “Marshi për Jetën” në Uashington, mbështesin politikat e Donald Trumpit

Sipas kësaj rryme “optimiste”, zgjedhjet afatmesme të nëntorit 2026 do t’i lejojnë demokratët të rimarrin shumicën, të paktën në Dhomën e Përfaqësuesve dhe zgjedhjet presidenciale që do të pasojnë do të përcaktojnë një udhëheqje të re të partisë, duke filluar nga një grup guvernatorësh popullorë dhe të konsideruar kandidatë “të fortë” për zgjedhjet e 2028-ës.

Anëtarët e tjerë të partisë, janë padyshim më pak optimistë. Adam Frisch, ish-kandidati për Dhomën e Përfaqësuesve në Kolorado, e përmblodhi situatën si më poshtë: “Demokratëve u kanë mbetur 20 qytete të mëdha, Aspen dhe Martha’s Vineyard [dy destinacione të njohura pushimesh për elitat progresive] dhe në qytetet e mëdha nuk po tregojnë se po punojnë mirë”.

Në përgjithësi, dallohet një farë lodhjeje tek elektorati progresiv dhe një mungesë e përhapur shprese.

Së fundmi, shumë njerëz theksojnë kontekstin e ndryshëm në të cilin Trump po lëviz në këtë mandat të dytë: në vitin 2016, ai u ndesh jo vetëm me kundërshtimin aktiv të lëvizjeve progresive, por edhe me kundërshtimin pak a shumë të dukshëm të kompanive të mëdha të teknologjisë, sot në fakt të përkushtuara për të mbështetur administratën e re.

Kjo mund ta bëjë më të ndërlikuar për demokratët që të propozojnë një mesazh dhe vizion alternativ që të tërheqë në mënyrë bindëse për elektoratin.

Përshtati në shqip: Gazeta “Si”


Copyright © Gazeta “Si”


Më Shumë