Gazeta Si - Emri zyrtar ishte Pallati Presidencial, por Bashar al Assad donte që ai të quhej "Kaser 'l Shaab", Pallati i Popullit.
Sa keq që populli, populli i tij, as që mund të afrohej. E gjithë kodra ishte e rrethuar me një mur dhe ruhej nga Garda Presidenciale.
Në ndërtesa të veçanta, teksa ngjitesh, ka një spital të rezervuar për presidentin dhe versionin modern të shpellës së Aladdin, një garazh me njëqind makina me vlerë 400 mijë euro e lart.
Parë nga poshtë, nga rrugët e Damaskut, ndërtesa ka profilin e një vile Palm Beach me trupa të ngurtë dhe boshllëqe të alternuara në stilin e “Lloyd Wright”.
Nga afër ngjan me një kështjellë. Brenda mahnitesh nga pasuria, duket si një katedrale me një material të madh të veshur me mermer nga Carrara.
Thonë se kushtoi një miliard dhe sigurisht që ia vlen të gjitha. Porta është mrekullia e një skulptori siriano-hebre, kupola një kryevepër prej metali qelibar që merr jetë në reflektimet e një shatërvani të kuq prej mermeri.
Midis korridoreve, salloneve, studiove dhe dhomave të tjera të ngrënies, vallëzimit, koktejve dhe çajrave, ka hapësirë për të paktën 5 fusha futbolli.
Në katin e sipërm, ndodhen dhomat private të familjes dhe zyrat e disa prej bashkëpunëtorëve të tyre më të afërt.
Në agimin e së dielës, vetëm katër ditë më parë në këtë histori të shpejtë, populli i Damaskut pa bandat e armatosura që enden rrugëve dhe askush nuk i ndalonte. Nuk janë policia, ushtria, shërbimet sekrete. Aparati represiv i diktaturës ishte tretur.
Kështu, më të guximshmit u futën në rrugën e ndaluar, pastaj më hajdutët, më pas kureshtarët dhe në fund të gjithë të tjerët.
Hynë të habitur nga aq shumë luks, por mbi të gjitha menduan të kapnin diçka. Veshje me kostume të modës së lartë, çanta dore, këpucë, çarçafë, llamba, dyshekë.
Dhjetëra dhurata për të ftuarit VIP ishin gati në dhomën e dytë në të djathtë të atriumit monumental: ora për burra, byzylykë për zonja. Kanë mbetur vetëm kutitë e veshura me mëndafsh.
Një person i çuditshëm mori mundimin për të vjedhur një tapet të kuq aq të madh, sa që, nëse nuk jetoni në një pallat, nuk të hyn në punë.
Megjithatë, pallati mbeti i paprekur. Tani guerilët (ish-terroristët) e Komitetit të Al Jolanit për Çlirimin e Levantit, flenë në divanet prej lëkure.
Ndoshta? Ndoshta islamisti i përulur që e përkufizon veten si të moderuar dhe që dëshiron të rikthejë Sirinë në këmbë, do të jetë në gjendje të parafrazojë Musolinin në ditën e prezantimit të ministrave të rinj.
"Unë e bëra pallatin e Asadit një vendqndrim për bandat e mia, tani mund të krijoj një qeveri vetëm me besnikët e mi nga Idlibi, por për momentin nuk do ta bëj". Që nga mbrëmja e së dielës, "Kaser 'l Shaab" është drejtuar nga burra me mjekër nën urdhrat e Al Jolanit.
Ata mbrojnë Pallatin ndërsa mbrojnë muzeun arkeologjik, stacionin televiziv, termocentralet, ujësjellësin dhe të gjitha shërbimet e tjera thelbësore për jetën në Damask. Ndërtesa është e sigurt, por “problemi i Pallatit” kalon tek qeveritë e ardhshme të Sirisë.
Ky pallat i porositur nga Hafez Assad, babai i të arratisurit Bashar, ishte projektuar për të mahnitur krerët e shteteve të tjera.
Ishte një kohë kur vendi i Asadit ishte një fuqi rajonale. Ai kontrollonte Libanin me trupat e tij, të shantazhuar me forcë dhe ryshfet.
Jo për shtetin, jo për sirianët, por për "guvernatorët" e dërguar nga Assad për të marrë kompanitë, bankat, godinat dhe deri në restorante dhe bare. Populli sirian ofronte trupa, ai libanez paratë dhe klika e Asadit merrte ryshfet.
Në "Pallatin e Popullit" presidenti Assad senior veproi si burrë shteti kur përkrah amerikanit Bill Clinton nënshkroi paqen me Izraelin. Clintonit i bëri përshtypje kupola, shatërvani dhe gjithë ato mrekulli që arrijnë të jenë orientale.
Sado i bukur që është, Pallati tani është një kurth. Nëse dikush vendos të jetojë atje, do të shkaktojë konfrontim me diktatorin mes sirianëve.
Torturuesi, ai që mbushi burgjet me kundërshtarë politikë, që i vrau dhe i torturoi, ai që jetonte atje lart i izoluar nga të gjithë. Me një rrethanë rënduese në krahasim me kohën e Asadëve, tashmë të gjithë e kanë parë luksin e Pallatit.
Askush që dëshiron të respektohet dhe të mos ketë frikë nga sirianët, nuk mund të jetojë mes atyre mermerëve derisa të gjithë të mos kenë më probleme të hanë, të kujdesen për veten, të ngrohin shtëpinë dhe t'i dërgojnë fëmijët e tyre në shkollë.
Pallati i Popullit mund të bëhet një qendër konferencash, një xhami, më së shumti një bujtinë për mysafirët e shtetit ose një sfond i bollshëm për ceremonitë e një vendi në paqe me veten. Por jo shtëpia e dikujt tjetër përveç një tirani.
Burimi: "Corriere della Sera"; Përshtati Gazeta “Si”
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
