.png)
Nga Agathe Demarais-*– Presidenti amerikan Donald Trump u zgjua me humor të keq të premten e kaluar.
Në orët e para të ditës, ai sulmoi ashpër Apple dhe më pas kërcënoi të vendoste një tarifë prej 50 përqind për importet amerikane nga BE në korrik.
Konsensusi në Europë është se Brukseli tani ka vetëm dy zgjedhje: Të negociojë një marrëveshje tregtare me Uashingtonin ose të hakmerret kundër SHBA-së.
Megjithatë, kjo anashkalon një mundësi të tretë — dhe ndoshta më të mirë —: shpërfilljen e kërcënimeve të Trump.
E vërteta është se ka një mori të metash si në strategjitë e negociatave ashtu edhe në ato të hakmarrjes. Kur bëhet fjalë për negociata, për shembull, BE-ja do të duhet të dijë kërkesat e SHBA-së për të nënshkruar një marrëveshje. Por ky është një problem sepse askush nuk e ka idenë se çfarë dëshiron vërtet Trump nga Europa.
Hipotezat aktuale përfshijnë një riorganizim të sistemeve të TVSH-së, premtimet e BE-së për të importuar më shumë LNG ose pajisje mbrojtëse nga SHBA-ja dhe premtimet për t’u shkëputur nga Kina – megjithëse mund të jetë diçka krejtësisht tjetër.
Kjo mungesë qartësie rreth kërkesave të Uashingtonit tregon një problem tjetër të dukshëm edhe me negociatat: Trump duket se kënaqet duke ngacmuar si aleatët ashtu edhe armiqtë njësoj.
Kjo do të thotë se ka çdo arsye për të besuar se nëse SHBA-ja dhe BE-ja do të nënshkruanin një marrëveshje, ai mund të tërhiqej prej saj në çdo kohë për të kërkuar më shumë.
Dhe nëse blloku nuk mund të garantojë as që Trump do t’i lërë europianët të qetë më pas, është e paqartë pse duhet të shqetësohet të negociojë me të që në fillim.
Skenari i hakmarrjes nuk është më premtues. Firmat dhe konsumatorët amerikanë do të mbajnë barrën e tarifave të Trump, të cilat janë një taksë mbi importet amerikane. Pra, përveç qëndrimeve politike, është e vështirë të kuptohet pse europianët do të donin t’i shtonin dëmit edhe më shumë dhe të penalizonin ekonomitë e tyre me tarifa hakmarrëse kundër SHBA-së.
Nëse Trump dëshiron të dëmtojë ekonominë amerikane, le të bëhet kështu. BE-ja nuk ka nevojë të ndjekë shembullin.
Përveç kësaj, kryeqytetet e BE-së ndoshta do të kishin vështirësi të binin dakord mbi një paketë masash hakmarrëse, e cila do të nxiste rrezikun e fragmentimit të BE-së.
Vendet e BE-së që furnizojnë një pjesë të madhe të importeve të tyre nga SHBA-ja – si Belgjika, Franca, Irlanda dhe Holanda – do të shqetësoheshin se tarifat hakmarrëse të bllokut mund të nxisin inflacionin. Ndërkohë, vendet me një numër të madh firmash që mbështeten te SHBA-ja si një treg kyç eksporti, si Gjermania dhe Italia, do të kishin frikë se mos shkaktonin një përshkallëzim të paparashikueshëm në luftën tregtare.
Mundësia e një përmbajtjeje të tillë në disa kryeqytete europiane nxjerr në pah gjithashtu se BE-ja aktualisht nuk ka asnjë ide se çfarë mund të pasojë një breshëri të mundshme hakmarrëse. Nëse Trump beson vërtet se “tarifa” është fjala më e bukur në fjalor dhe se luftërat tregtare janë të lehta për t’u fituar, ai mund të zgjedhë të rrisë tarifat kundër BE-së edhe më tej nëse blloku do të përshkallëzohej. Në fund të fundit, vetëm pak javë më parë firmat kineze u përballën me mundësinë misterioze të një tarife prej 145 përqind mbi eksportet e tyre në SHBA.
Duke folur për Kinën, njohuritë nga marrëdhëniet e fundit të Pekinit me Trump ndihmojnë në nënvizimin e arsyes pse injorimi i shantazhit të presidentit amerikan mund të jetë opsioni më i mirë.
Mes pasigurisë në lidhje me pothuajse gjithçka që ka të bëjë me politikën tregtare të SHBA-së këto ditë, një nga faktet e pakta të forta është se Trump shpesh i mbyll sytë i pari: Ai shtyu zbatimin e “tarifave reciproke” të tij në mbarë botën vetëm pak ditë pasi i njoftoi ato në fillim të prillit; dhe ai ishte personi që u tërhoq i pari në përballje me Pekinin, duke rënë dakord për një armëpushim tregtar në mesin e majit.
Askush nuk e di me siguri pse Trump u dorëzua, por do të ishte një bast i fortë se lobimi intensiv nga firmat private dhe kaosi në tregjet financiare amerikane e ndihmuan atë të bindej të ulte humbjet e tij.
Një skenar i ngjashëm mund të zhvillohet nëse ai i përmbush kërcënimet e tij për tarifa kundër BE-së.
Blloku është deri tani burimi më i madh i importeve amerikane, duke furnizuar mallra me vlerë 606 miliardë dollarë për firmat dhe konsumatorët amerikanë në vitin 2024 – kjo është pothuajse një e treta më shumë se Kina.
Thënë thjesht, BE-ja nuk ka zgjidhje të mirë nëse dëshiron të reagojë ndaj kërcënimeve të tarifave të Trump.
Nga ana tjetër, injorimi i tyre mund të jetë lëvizja më e mirë. Si një përfitim shtesë, një vendim i tillë nga blloku mund të frymëzojë ekonomitë e tjera të bëjnë të njëjtën gjë. Me tre vjet e gjysmë të ‘Trump 2.0’ që kanë mbetur, vendosja e një precedenti të tillë mund të mos jetë një ide krejtësisht e keqe.
Jo të gjitha provokimet kërkojnë një reagim — dhe ndonjëherë të tregosh guxim nënkupton të mos bësh asgjë.
Burimi: Politico/Përshtati Gazeta Si
Shënim: *Agathe Demarais është bashkëpunëtore e lartë e politikave në Këshillin Evropian për Marrëdhëniet me Jashtë.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
