E vetmuar dhe e dëshpëruar. Në xhep mbante një leje qëndrimi me tre “x” në vend të shtetësisë: pa shtetësi. Në kokë, më shumë guxim për të vdekur, sesa për të jetuar. “Adelina 113” është ngjitur mbi parapetin e urës së Garibaldit në Romë dhe i është dorëzuar errësirës, boshllëkut, jetës.
Dy kalimtarë e panë atë, duke shkuar drejt vdekjes, por ata ishin shumë larg për ta shpëtuar. Binte shi, rrahjet e fundit të zemrës së saj dhe lotët – nëse ka qarë – humbën në shi. Oficerët e një patrulle të policisë hekurudhore iu afruan fillimisht 47-vjeçares nga Shqipëria.
Ajo vdiq menjëherë, nën përmbytjen romane të natës midis të shtunës dhe të dielës së kaluar. Jeta ishte e egër deri në momentin e fundit me Adelinën. Por në të vërtetë, me të ishte i ashpër edhe shteti italian, i cili mund dhe duhej ta ndihmonte në shenjë mirënjohjeje për atë që kishte bërë. Dhe që në fakt e braktisi pasi e bëri një simbol.
“Një luftëtare”
Myrta Merlino, gazetare italiane, shkrimtare dhe autore televizive, thotë se “Adelina 113”, “ishte një luftëtare, një Amazonë pa mburojë”. Ajo e njihte prej vitesh, e priti disa herë në emisionin e saj “L’aria che tira” (në televizionin ‘La7’) dhe përpiqet t’i mbajë lotët kur flet për të, sepse ishte personi i fundit që i kërkoi ndihmë ‘live’, tre ditë para se të vdiste “dhe nuk dija si t’i kapja shikimin e fundit”, qorton veten e saj Myrta.
“Me të humba edhe unë, humbi shteti italian, tek i cili ajo besonte shumë, ndonjëherë aq verbërisht dhe në mënyrë të padrejtë. Humbi sistemi me burokracinë e tij. Dhe humbi televizioni, i cili përtej historisë është i pafuqishëm. Unë qava me dënesë dhe shpresoj se ajo na ka falur të gjithëve”. Të kërkoje ndihmë, për “Adelinën 113” nënkuptonte vetëm një gjë: të kishte nënshtetësi italiane. Ishte ëndrra e saj e vetme.
Me gomone
Ajo kishte lindur në vitin 1974 në Durrës, Shqipëri. Në moshën 22-vjeçare ishte mashtruar nga iluzioni i një të ardhmeje të ndritur në Itali. Si mijëra vajza të tjera “e inkurajuar nga bukuria e parë në televizion”, mbërriti me gomone në Itali, që “dukej si një ëndërr për një kohë të gjatë”. Burrat e premtimeve të rreme, e bënë atë prostitutë dhe skllave me forcën e dhunës.
“Më kanë prerë këmbën me gërshërë dhe më kanë vënë kripë në plagë për të më lënduar më shumë”, tha ajo mes mijëra rrëfimeve të tjera kur denoncoi hapur para 4 vitesh. U betua me veten se nuk do të vdiste si skllave dhe kështu një natë, në Vareze, vendosi që askush të mos e abuzonte më. Njoftoi numrin 113 dhe i besoi shtetit italian. Që atëherë, për karabinierët dhe policinë, që e kanë ndihmuar gjithmonë, u bë “Adelina 113”, një lloj emri i koduar që e mbante me vete edhe gjatë hetimeve dhe gjyqeve që vinin nga bashkëpunimi i saj me drejtësinë (emri i saj i vërtetë është Alma Sejdini).
Dëshmia
Me dëshminë e saj, solli arrestimin e 40 shqiptarëve që vendosën jetën dhe vdekjen e grave që përfunduan në kthetrat e tyre (shfrytëzuesit e dënuar më pas me dënime deri në 20 vjet burg).
Ajo ka bashkëpunuar gjithmonë me prokurorët publikë dhe organet ligjzbatuese pa hezitim dhe frikë, ka qenë shembull për dhjetëra e dhjetëra gra, që falë saj u rebeluan kundër prostitucionit, e ka sjellë vazhdimisht zërin e saj në Senat, madje edhe në Komisionin e Çështjeve Kushtetuese, si eksperte e situatës dramatike të punonjëseve të seksit.
Adelina fliste në shkolla, harxhonte kohën dhe energjinë e saj kudo që kishin nevojë për të. Një qytetare model, por pa shtetësinë që dëshironte. Një paradoks.
Ishte Myrta Merlino në vitin 2019, ajo që ia referoi çështjen te ministri i Brendshëm i atëhershëm, Matteo Salvini. Dhe ai u interesua për të, derisa siguroi një leje të posaçme qëndrimi, në pritje të procedurave burokratike për shtetësinë.
Por më pas, mes ndërrimit të qeverisë dhe zgjatjes së çdo hapi të vetëm burokratik, “Adelina 113” përfundoi sërish në mëshirën e skadimit të lejes së qëndrimit.
Vetëm këtë herë ajo kishte një arsye më shumë për t’u ndjerë e vetmuar dhe e dëshpëruar: një tumor shumë agresiv që e kishte detyruar të bënte cikle shkatërruese të kimioterapisë dhe dobësi të vazhdueshme.
Megjithatë, nëse ajo do të qëndronte ende përballë një fati kaq të errët, ishte vetëm për të kultivuar atë ëndërr: për të fshirë turpin e atyre tre “x”-ave nga jeta e saj.
“Unë nuk jam një fantazmë pa shtetësi”, përsëriste gjithmonë. “Ajo e donte Italinë dhe ndihej thellësisht italiane, – kujton Myrta. – Nuk dua të kthehem në Shqipëri as edhe e vdekur”, i kishte thënë ajo herën e fundit që folën me njëra-tjetrën gazetares italiane. Dhe kështu do të jetë. Do të qëndrojë në Itali përgjithmonë, asnjë “x” nuk do ta kthejë në atdhe.
Burimi: ”Corriere”; Përshtati: Gazeta “Si”
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
