“All the Dead Ones”, filmi artistik brazilian me regji nga Caetano Godardo dhe Marco Dutra, është vendosur në vitin 1899.
Ai përqendrohet në momentin kur skllavëria u shfuqizua në kombin e Amerikës së Jugut. Pavarësisht nga ndryshimi pozitiv, çrregullimi mbretëron në shoqëri, midis familjeve që e gjejnë veten në prag të një krize pas menaxhimit të plantacioneve të kafesë dhe viktimave të tjera të racizmit të shfrenuar, i cili ende lufton për të pranuar njerëzit me ngjyrë si burra të lirë.
Ky film intensiv mund të përkufizohet si një letër dashurie për Brazilin, e cila mund të kujtojë disa filma të periudhës së kinemasë portugeze për shkak të disa zgjedhjeve stilistike në përdorimin e dritave dhe skenës. Trendi narrativ ka kohë të kaluara dhe ritmi nuk është aq tërheqës, por është filmi perfekt për ata që kërkojnë ushqim për mendim dhe një estetikë elegante dhe të rafinuar, ndryshe nga ai që propozohet shpesh nga lajmet që dalin në platformat tona.
Brazili dje dhe sot
Rigoroziteti i dy autorëve shoqërohet nga një qëllim i fortë politik që lidh Brazilin e djeshëm me atë të sotmin, madje edhe me një lidhje të rrezikshme dhe të qartë që vjen kur afrohet përfundimi. Kjo punë që prek kaq shumë (ende) nerva të zbuluara të kombit të Amerikës së Jugut, duke shmangur çdo retorikë dhe duke u përqendruar në një minimalizëm inciziv dhe efektiv. Për të nxjerrë në pah momentin e mirë të kinemasë braziliane, e cila në Festivalin e fundit të Filmit në Berlin prezantoi një dokumentar aq domethënës sa “The last forest”, por që gjithashtu në kinemanë fiktive kohët e fundit ka prodhuar disa vepra me interes të konsiderueshëm: midis tyre, pa dyshim “Bacurau” i fuqishëm nga Kleber Mendonça Filho dhe Juliano Dornelles dhe “The invisible life of Euridíce Gusmão” nga Karim Ainouz.
Trupi im
Ndër titujt më të vlefshëm të disponueshëm është edhe “My body” nga Michele Pennetta. Në qendër janë historitë e dy njerëzve në Siçilinë e sotme: një adoleshent që rimerr materiale të braktisura në depo dhe një djalë nigerian, i cili jeton i margjinalizuar. Me përzierjen e dokumentarëve dhe trillimeve, Pennetta ka sjellë një film interesant hibrid me metrazh të gjatë, i cili sfidon çdo përkufizim dhe është i pamundur të klasifikohet në një mënyrë të veçantë.
Gjithashtu për këtë formë jokonvencionale, intrigat e vizionit dhe vëzhgimi se syri i kamerës qëndron tek këta dy djem bëhet një vështrim i vërtetë i spektatorit, dëshmitar i asaj që tregohet. Përmes disa zgjedhjeve shumë simbolike, Pennetta i jep jetë një produkti me një aromë antropologjike, e cila mund të kujtojë dokumentarët e rëndësishëm të Vittorio De Seta të vendosur në Siçili.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
