Gazeta Si – Njeriu që i shpëtoi të gjithë dhe gjithçka – nga goditjet e Zidanes në finalen e Kupës së Botës, e deri te depresioni që e errësoi në fillim të viteve 2000 – i dorëzohet sulmuesit të vetëm që herët a vonë pati sigurinë për të shënuar, kohën: Xhixhi Bufon nuk do të mbajë më doreza boksi.
Njoftimi zyrtar i bërë sot në rrjetet sociale, vjen pas vendimit të marrë tashmë: në moshën 45-vjeçare ndalet një nga portierët më të mirë në histori, ndoshta më i miri i të gjitha kohëve.
Pak të tjerë kanë guxuar atje ku shqiponjat guxojnë, por askush nuk ka pasur një jetëgjatësi të tillë, në ato nivele, sa të ngjajë vërtet me një lloj Supermeni.
“Njëzet e tetë vjet karrierë, më duket një rezultat i pabesueshëm, pothuajse i paimagjinueshëm, mbi të gjitha për vazhdimësinë e performancës së treguar në gati tre dekada. Për mendimin tim, ky është aspekti që përcakton më shumë vlerën e një karriere sportive, në këtë rast timen”. Me këto fjalë Gigi Buffon ka komentuar lamtumirën e tij me futbollin në faqen e Parmës.
That's all folks!
— Gianluigi Buffon (@gianluigibuffon) August 2, 2023
You gave me everything.
I gave you everything.
We did it together. pic.twitter.com/bGvIDsoFsG
Nga Parma te Parma
Bufon kishte ende një vit kontratë me Parmën, por ai ra dakord me klubin emilian, siç ka ndodhur shpesh në karrierën e tij: vlerësimi dhe miqësia (madje edhe me presidentin Kyle Krause) numërohen gjithmonë më shumë se letrat.
Prandaj, si në filmat e Hollivudit, gjithçka përfundon aty ku filloi gjithçka, në Parma, 28 vjet më parë, me atë debutim emocionues dhe sagë: Parma-Milan 0-0, 19 nëntor 1995. Dhe jo, në atë ndeshje nuk i shënoi gol as ai ekip me super-heronj.
Bufon numëron dhjetë tituj (plus një kampionat të Serisë B), 7 Superkupa Lige, 5 Kupa të Italisë me Juven, të cilave i shtohet edhe një Kupë të Italisë, të fituar me Parmën në 1998-99.
Ai kishte guxim dhe bujari brenda fushës – zbritja në Serinë B, për shembull – dhe jashtë, duke rrëfyer siç nuk do të mund ta bënin të gjithë, në librin e bukur të Roberto Perrone: “Rash në depresion, u trajtova nga një psikolog”.
Pas kësaj, natyrisht, ka kombinuar edhe të gjitha ngjyrat, mes polemikave të bixhozit dhe frazave para mikrofonit (“më mirë dy të plagosur se një i vdekur”), por pa e fshehur kurrë dorën: “Të gjitha fatkeqësitë që kam unë. Kam pasur disa, i kam kërkuar me vetëdije, gjithmonë i kam paguar, – tha një herë. – Por do të doja të fshija një, atë të diplomës së blerë: ishte një gjest i pabesë ndaj të tjerëve dhe zakonisht jam shumë besnik”.
Nga Juve te PSG
Vërtet. Ai ishte bërë portier për shkak të numrit një të Kamerunit, Thomas N’Kono, “i cili më goditi dhe më ngatërroi jetën”.
Dhe më pas, ai vodhi talentin e një familjeje sportistësh: “mamaja, toskane dhe babai, friulian: ata janë një përzierje mes tyre”.
E vetmja pengesë, lamtumirat dhe mendimet e dyta, për Juventusin – për PSG-në, me një ndeshje të kthimit – dhe për futbollin. Duke kundërshtuar veten: “Frazat më të mira kanë qenë gjithmonë në mendjen time dhe nuk dua të bëhem i tillë”, tha ai në verën amerikane të vitit 2017, me Juventusin.
Gjithsesi, pistat të çojnë te kombëtarja italiane e Roberto Mançinit, dashuria e tij e madhe, ku mund të emërohet kreu i delegacionit, siç ishin dikur Riva dhe Vialli, dy persona që i kanë qëndruar gjithmonë për zemër.
Sepse ai gjithmonë mendonte me zemër. Në lamtumirën e tij të parë me Juventusin, më 19 maj 2018, fraza e Harry Styles, “Sign of the Times”, doli nga altoparlantët, me atë të prekur: “Mos qani, është shenja e kohës, ne duhet të largohemi” . Këtë herë, me të vërtetë.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
