‘Teatri dhe kafshët shpëtojnë jetën e njerëzve’

Regjisori Luc Besson i rikthehet origjinës së tij me një film që kujton ato që e bënë të dashur nga publiku i gjerë ("The Big Blue", "Nikita" dhe "Leon") dhe u dhuron fansave të tij të shumtë filmin “Dogman”, në kinema nga 12 tetori.

Filmi fokusohet në figurën e një vigjilenti, i kufizuar në një karrige me rrota nga një baba i çmendur dhe i dhunshëm. Filmi, gjysmë thriller, gjysmë përrallë, i detyrohet bukurisë së tij edhe interpretimit të Caleb Landry Jones, në rolin e Douglas, një i dëbuar paraplegjik që jeton në simbiozë me një tufë qensh, të vetmet qenie të gjalla me të cilat ai ka gjetur veten duke jetuar që kur babai i tij e mbylli që i vogël në një kafaz me ta.

“Il Sole 24 Ore” u takua me Luc Besson pas pritjes së mirë të filmit nga audienca dhe kritika në Venecia.

Filmi merr frymëzim nga ngjarjet aktuale.

Kam përzier tri histori të ndryshme që kanë ndodhur në të vërtetë që kanë të bëjnë me marrëdhënien e detyruar mes një fëmije dhe një grupi kafshësh. Fillimi tregon një ngjarje që ndodhi në Francë me një djalë katërvjeçar, të detyruar nga familja për të jetuar me derrat, derisa u lirua nga policia. Më pas ishin dy ngjarje të tjera që më frymëzuan, ku përfshihej një fëmijë që jetonte me një grup qensh në Amerikë dhe Rumani.

Kjo e fundit kishte të bënte me një vajzë gjashtëvjeçare, e cila në momentin e zbulimit ishte duke ecur me të katër këmbët dhe kishte mundësi vetëm të lehte dhe të ulërinte. Pashë një video në të cilën pas tre vjetësh e njëjta vajzë e vogël kishte marrë pozicionin e saj në këmbë dhe mund të fliste. Megjithatë, reagimet e saj fizike ishin ende ato të një kafshe foshnje: ajo gulçonte si qentë. Kur e pyetën: “Çfarë do më shumë se çdo gjë?”, ajo u përgjigj: “Të shoh prindërit se e kuptoj që nuk kanë vdekur”. Pyeta veten: si mund t’i mbijetosh një përvoje të tillë? Mendova se fëmijëria ime ishte e vështirë, por në fund e binda veten se nuk ishte aq e vështirë. Çfarë mund të bëhet pas një eksperience të tillë? Nënë Tereza e Kalkutës, terroriste apo vrasëse? Kur shikon qiellin çfarë mund të pyesësh: pse unë? Ku gabova? Ku duhet të shkoj?”

A keni njohuri për kafshët dhe sa të afërt jeni me ta?

Si Calebi ashtu edhe unë kishim një marrëdhënie të ngushtë me dy qen kur ishim të vegjël: kishim nevojë për shoqërinë e tyre sepse jetuam fëmijëri shumë të vetmuar. I imi quhej Sokrati. Kemi fjetur, kemi ngrënë, kemi bërë gjithçka bashkë.

Ka shumë qen në set. Ishte e vështirë të punoje me ta?

“Aspak, më mirë ndoshta se me njerëzit”. Qesh. “Ne kishim tre yje të mëdhenj që erdhën nga Amerika me instruktorin e tyre privat. Një grup prej rreth 80 qensh rrotullohej rreth tij dhe ishte e vështirë t’i përzieje, në shesh pati vetëm një debat, ai zgjati një sekondë dhe instruktorët ndërhynë menjëherë. Por në dy muajt e fundit grupi ishte shumë i harmonizuar.

Protagonisti juaj është në karrige me rrota dhe gjen rrugëdalje në teatër...

Douglas ishte me fat që gjeti një mësues që e bëri të kuptonte bukurinë e teatrit. Kur interpreton, mund të jesh një lule, një princ ose një lypës. Kjo vajzë e re i ndryshoi jetën. Ai e ktheu zemërimin në mundësi përmes pasqyrës së aktrimit. Disa përpiqen të harrojnë botën dhe të mbyten në alkool ose të marrin drogë. Unë braktis gjithçka duke shkruar. Imagjinoni dikë në një karrige me rrota. Si mund të kërkojë ai një mënyrë për të vlerësuar botën? Teatri të jep mundësinë të harrosh fatkeqësitë e tua dhe të jesh ai që dëshiron, nga Edith Piaf te Shekspiri.

Pse mjedisi amerikan?

I vetmi vend që për mua mund të priste një histori kaq ekstreme ishte Amerika, me komunitetet e saj rurale dhe kishat e afërta, ku shpesh fshihet çmenduria. Titulli “Dogman” është gjithashtu një aliteracion i fjalës Zot. “Dogman” është njeriu i Perëndisë.

Titulli është i njëjtë me atë të një filmi të Matteo Garrone...

E thirra Matteon në telefon dhe i thashë që mund të përdorte të njëjtin titull dhe ai u pajtua me shumë dashamirësi. Dhe kështu kishim një Dogman italian që konkurronte në Kanë dhe një Dogman francez që konkurronte në Venecia. Ne të dy po konkurronim në Bienale këtë vit. Kur e morëm vesh, e uruam njëri-tjetrin dhe i dërguam njëri-tjetrit postera filmash. Matteo është një regjisor i mrekullueshëm.

Douglas transformohet në një lloj Robin Hood. Filmi disi duket se nënkupton një kritikë ndaj kapitalizmit...

Vetëm kuptoni se pjesa më e madhe e pasurisë së botës është e përqendruar në duart e disa qindra njerëzve. A jemi dakord me këtë mënyrë jetese? Mund të jemi të djathtë ose të majtë, mund të jemi fetarë apo jo, por a është ky drejtimi që duam të marrim vërtet, duke lënë tre miliardë njerëz të vdesin nga uria? Unë nuk gjykoj askënd. Unë thjesht po them se mendoj se do të godasim një mur. Sa herë që ka një ndryshim, ne duhet të fillojmë një luftë. Është diçka që më bën të dëshpërohem. Ne jemi kaq të zgjuar dhe e dimë saktësisht se si do të përfundojë. /Il Sole 24 ore/

Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.