‘Sleep divorce’, a mund ta përmirësojë jetën seksuale të një çifti fjetja në dhoma të ndara?

Gazeta Si – “The New York Times” e bëri pyetjen dhe u përpoq t’i përgjigjej duke analizuar tendencën, e cila po bëhet gjithnjë e më popullore në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, të “Sleep divorce” (Divorci i gjumit), gjë që bën, që gjithnjë e më shumë çifte të zgjedhin të flenë në dhoma të ndara për të pasur efekte të dobishme, jo vetëm në cilësinë e gjumit, por edhe në mirëkuptimin seksual.

Ekspertët përtej oqeanit, theksojnë se cilësia e gjumit ka përparësi të shumta, veçanërisht nëse partneri gërhet ose lëviz shumë gjatë gjumit dhe përfitimet do të reflektoheshin, jo vetëm në mirëqenien e përgjithshme, por edhe në sferën seksuale.

Një gjumë i qetë, në fakt, do të siguronte më shumë energji dhe, për rrjedhojë, do të ushqente dëshirën, me kusht që zgjedhja të ndahet dhe të planifikohen rregullisht momentet e dedikuara për intimitetin, për të shmangur që distanca gjatë natës të shndërrohet në një distancë emocionale.

Anna Caterina Omboni, psikiatre dhe psikoterapiste në Spitalin FBF-Sacco në Milano, thotë për “Corriere della Sera”.

“Në Shtetet e Bashkuara, ekziston një traditë kulturore thellësisht e ndryshme nga e jona dhe disa tema, si kjo, nuk janë tabu, është më e lehtë të flitet për to. Në Itali, pavarësisht emancipimit të fortë, ka një kushtëzim të fortë dhe shpesh të pavetëdijshëm katolik dhe zgjedhja për të mos fjetur me partnerin jo vetëm që nuk ndahet, por është e vështirë ta pranosh nëse është partneri që e propozon”.

A nuk duhet të kishim kapërcyer disa trashëgimi kulturore?

Është e qartë se seksualiteti nuk është i lidhur vetëm me ngjizjen, por rregullohet nga sistemi i shpërblimit, i quajtur ‘Rruga e Shpërblimit’, e cila, duke vënë në lëvizje rrugët e dopaminës dhe sekretimin e oksitocinës, aktivizon sistemin e shpërblimit të kënaqësisë, duke gjeneruar ndjesi të këndshme dhe kënaqësi që rrisin dëshirën për të përsëritur atë lloj eksperience, e cila sjell efekte të shumta dhe të diskutueshme në përgjithësi”.

A ka ndryshuar mënyra se si ne e shohim seksualitetin sot?

Seksi përbëhet nga soma dhe psikika, trupi dhe mendja. Seksualiteti nuk duhet menduar vetëm si një përvojë perceptuese, por ka edhe një fokus në intimitetin, i cili kujton një kontekst emocional. Në komunitetet bonobo (shimpanzetë), seksi nuk bëhet vetëm për qëllime riprodhuese, por edhe për të forcuar lidhjet shoqërore, për të zgjidhur konfliktet, për të përcaktuar një lloj hierarkie; ka funksione shoqërore që shkojnë përtej aspektit të konceptimit. Se seksualiteti ka gjithashtu një kuptim të rëndësishëm të lidhjes emocionale dhe socialitetit, edhe në shoqërinë moderne, është e pamohueshme.

“Seksualiteti rregullohet me rregulla që kanë të bëjnë me kushtëzimin kulturor dhe që marrin parasysh zakonet që lidhen me mënyrën e menaxhimit të xhelozisë, modestisë, tradhtisë. Jemi në një kontekst historik në të cilin përballemi me një ndryshueshmëri të dukshme të çifteve, ka më pak shprehje gjinore normative dhe në këtë skenar të larmishëm dhe kompleks, ajo që është evidente, është se mashkulli performues është në krizë dhe kjo çon në një reflektim tjetër: mos e konsideroni më seksin vetëm si një akt performues. Një çift gjithashtu mund të riaktivizohet në një kontekst intim, i cili nuk është ekskluzivisht ose domosdoshmërisht seksual. Bauman, në esenë e tij, ‘Përdorimet postmoderne të seksit’, reflektoi mbi atë që ndodh kur seksi ndahet në karakteristikat e tij dhe ndahet në seks, erotizëm dhe dashuri. Kur kjo ndodh, gjithçka shkon në avantazhin e erotizmit dhe intimiteti humbet. Duke vepruar kështu, shoqëria dobëson veten në nivelin e marrëdhënieve njerëzore që janë të zhveshura nga ajo që e bën seksin një përvojë të veçantë, domethënë intimiteti dhe emocioni”.

Si mund ta kthejmë intimitetin në fokus?

Me rivlerësimin e seksualitetit, i cili ndryshon me kalimin e kohës dhe duhet ‘të trajnohet’ me kalimin e kohës. Dhe pastaj ka momente, ose faza në jetë, në të cilat ne duhet të kuptojmë se nuk duhet domosdoshmërisht të jemi performues seksualisht, por mund të ketë projekte të tjera të përbashkëta që e mbajnë çiftin të bashkuar dhe të lidhur ngushtë. Ideja e rikthimit të intimitetit, e kuptuar si përshtatje, afërsi emocionale, që është ajo që po humbasim në kohët moderne, vlen. E rëndësishme është që secili të gjejë rrugën e vet, sepse kërkimi i intimitetit është diçka jashtëzakonisht subjektive dhe është një punë e bërë me përpjekje, sakrifica, kompromise që gjithsesi të çon në kënaqësi të pafundme”.

“Më pas, çifti ka fazat e veta dhe për të qëndruar bashkë, me kalimin e kohës, duhet të kesh një projekt të përbashkët, të dish se duhet të bësh përpjekje, që duhet të pyesësh shpesh veten, por edhe të përpiqesh të gjesh një akordim në ritmet që na lidhin me tjetrin, pa kërkuar gjithmonë siguri. Shoqëria jonë narcisiste sheh një kërkim të vazhdueshëm konfirmimi, por normale që tjetri mund të ketë një gjykim negativ, ne nuk mund të vlerësohemi gjithmonë, por kjo nuk ndryshon asgjë, nuk vë në dyshim gjithçka, por duhet toleruar. Zgjidhja për gjithçka, qëndron në aftësinë tonë për të investuar në marrëdhënie. Pra, nëse flini apo jo në të njëjtin shtrat është krejtësisht e parëndësishme, ju vetëm duhet të shikoni në sytë e njëri-tjetrit me dëshirën për të vazhduar të zbuloni tjetrin dhe me dëshirën për të ndarë ëndrrat tuaja për të planifikuar disa së bashku”.

Përshtati: Gazeta “Si”