.png)
Nga Federico Rampini* – Shumë zhurmë për asgjë? Në shikim të parë, samiti “historik” i Anchorage ka gjeneruar propagandë, efekte që rrisin imazhin, komunikim, buzëqeshje miqësore dhe të kuptueshme, si dhe lajka.
Por përveç legjitimitetit të Putinit, nuk ka asnjë marrëveshje të saktë dhe të detajuar.
As fjala “armëpushim” nuk u citua. Vetë Trump pranoi se ende nuk është arritur një marrëveshje, por është bërë “progres”.
Nëse ekziston një draft marrëveshjeje, një kuptim i përkohshëm, përmbajtja e saj mbetet e panjohur pas konferencës shumë të shkurtër përfundimtare për shtyp – pa pyetje nga gazetarët.
Në këtë mungesë totale detajesh, nëse jemi optimistë, ka një anë pozitive. Më lakonik nga të dy ishte Trump, zakonisht arrogant.
Amerikani e justifikoi shkurtësinë dhe diskrecionin e tij (vërtet të pazakontë) duke thënë se duhej të bënte “thirrje ndërkombëtare”: me evropianët dhe me Zelenskin.
Nëse është vërtet kështu, duket si një gjest respekti, dhe gjithashtu në përputhje me atë që ai vetë premtoi pas videokonferencës së së mërkurës me disa udhëheqës të BE-së dhe ukrainasin. A është “topi” në fushën e tyre?
Nëse është kështu, do të ishim dëshmitarë të lajmeve pozitive, pothuajse sensacionale: kthimin në një ritual diplomatik mjaft tradicional, dëshirën për të mos anashkaluar aleatët dhe për të mos e paraqitur një vend që ka qenë viktimë e agresionit me një fakt të kryer.
Ndoshta do të mësojmë më shumë në orët e ardhshme, veçanërisht ndërsa këto telefonata zhvillohen.
Nëse është kështu, përshtypja e parë duket se rreziku është shmangur. Një konferencë për shtyp me pyetje dhe përgjigje mund ta kishte përfshirë Trumpin në përleshjen e zakonshme me gazetarët: dihet si fillon, nuk dihet se ku mund të çojë.
Shumë detaje rreth asaj që kishin thënë të dy mund ta kishin lënë Ukrainën dhe Evropën me ndjesinë e pakëndshme të “pranimit ose lënies”.
Përndryshe, të gjithë pamë një Putin të mburrur (ai madje e mbylli takimin duke folur në anglisht: “Herën tjetër në Moskë”).
Që ky udhëtim në tokën amerikane ishte një sukses për të, ishte e pamohueshme që në fillim.
Ai e nënvizoi këtë duke kujtuar se e kishte qortuar Joe Bidenin për “gabimin e madh” të dëshirës për ta izoluar atë.
Putini filloi me një kujtim historik, një homazh të gjallë për aleancën SHBA-Sovjetike që fitoi Luftën e Dytë Botërore.
Ai e paraqiti takimin në Alaska si fillimin e një faze të re bashkëpunimi midis dy superfuqive (biznesi, Arktiku, hapësira).
Lidhur me Ukrainën, Putin theksoi se “situata aktuale” rrjedh nga një kërcënim për sigurinë e Rusisë.
Ai shpresonte që evropianët “nuk do ta minonin zgjidhjen me manovra prapa skenave”, por ai vetë nuk u ndal kurrë te meritat e asaj që mund të ishte një marrëveshje.
Putin as nuk njoftoi dhe as nuk la të kuptohej në mënyrë të paqartë për ndërprerjen e luftimeve.
Ai theksoi se “shkaqet themelore” – domethënë, kërcënimi i supozuar për sigurinë ruse – duhet të adresohen në mënyrë që të arrihet një zgjidhje e qëndrueshme.
Ai pranoi se Ukraina “natyrshëm” gjithashtu ka të drejtë për garanci për sigurinë e saj, një shprehje mjaft e re për të: por përpara se të përmbahet te këto fjalë, do të jetë e nevojshme të dihet se çfarë lloj sigurie është i gatshëm të pranojë (një ushtri e fortë ukrainase e mbështetur nga furnizime të vazhdueshme me armë perëndimore? Një prani trupash të huaja? Pranimi i Kievit në BE? Asnjë nga të mësipërmet?)
Duke u kthyer te Trump, i vetmi gabim i vërtetë në fjalimin e tij të shkurtër ishte kur u kthye për të larë hesapet me opozitën demokrate dhe median për “Russiagate”, skandalin që nxiti një përpjekje për shkarkim gjatë mandatit të tij të parë.
Ai sigurisht që mund ta kishte shmangur atë; tani është diçka e harruar (është e qartë se teoria e konspiracionit rreth manovrave ruse që favorizuan fitoren e Trump ndaj Hillary Clinton në 2016 nuk kishte substancë).
Përdorimi i audiencave ndërkombëtare për përfitime politike të brendshme është një nga gabimet e tij të shpeshta në stil.
Lidhur me çështjen vërtet të rëndësishme të Ukrainës, ai e kufizoi veten duke thënë se “kanë mbetur disa çështje për t’u zgjidhur”.
Ndoshta, për një herë, nëse e mban fjalën e tij, qeveritë evropiane dhe ukrainase do ta dinë se çfarë po ndodh para medias.
Kjo do të ishte e drejtë, duhet shpresuar. Përveç nëse Moska fillon ndonjë lloj loje “rrjedhjeje informacioni”.
Pjesa tjetër e paraqitjes u shënua nga gjeste dhe rituale midis dy udhëheqësve që shumë i konsideruan tepër miqësore.
Nuk është sekret se ekziston një tërheqje midis të dyve. Gjëja e rëndësishme është që kjo të mos shndërrohet në një pakt të lig në dëm të të tjerëve. Është shumë herët për ta thënë.
Burimi: “Corriere della Sera”
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
