.png)
Nga David Salazar* – Unë do të hidhem në vetë performancën, e dyta në këtë seri të veprës së famshme të Puccinit dhe ikonës së Franco Zeffirelli-t dhe, duke gjykuar nga shpërthimet e audiencës gjatë gjithë natës.
Ndërkohë që kishte një emocion të përgjithshëm dhe një teatër kryesisht plot, me një pjesëtar të shquar të audiencës që bërtiste “MARCO” sa herë që dirigjenti Marco Armiliato hynte, rezultati përfundimtar ishte disi i përzier.
Hapja e operës ishte e fuqishme, por akordet e përsëritura tashmë lënë të kuptohet për diçka që do të karakterizonte këtë akt të parë – një ndjenjë letargjike, përsëritëse që nuk u ndërtua ose nuk dukej se po shkonte në ndonjë drejtim të caktuar.
Më pas ishte Ermonela Jaho, zemra dhe shpirti i operës. Jaho është një nga yjet më bindëse të operës, e aftë për të qenë në qendër të vëmendjes, pavarësisht nëse është në skenë, para kamerës, apo të dyja; Margarita e saj në “Fausti” të Tobias Kratzer, nga Opera e Parisit, nuk është vetëm një shembull tekstual i një martese të bukur mes filmit e skenës, por, gjatë një sekuence të dukshme treni, ky prodhim shfaq gjithashtu zhytjen e pashembullt interpretuese të Jahos, si për kamerën, ashtu edhe për skenën, në të njëjtën kohë. Pra, nuk është çudi që kur gjithçka u tha dhe u bë, ajo ishte drita e shkëlqyeshme e këtij produksioni të veçantë.
Liù-ja e Jaho-s, ndonëse një figurë e vogël mes rrëmujës, ishte gjithaq imponuese dhe ajo shfaqi një vetëbesim të plotë, teksa tha: “Io so il suo nome, M’è suprema delizia tenerlo segreto e possederlo io sola!” “Tanto amore, segreto e inconfesso”. Ky interpretim theksoi vërtet madhështinë e Jahos, interpretimin e ëmbël dhe të pastër, sa edhe të prekshëm për spektatorin.
“Jaho arriti t’i jepej kësaj ndjenje pashmangshmërie. Zëri i saj thuajse vajtonte, timbri një fije e hollë tingulli; ndërsa ajo i drejtohet Turandotit; delikatesa e Jahos, e bëri të ishte më intime dhe introspektive. Ajo e tërhoqi dëgjuesin në mendimet e fundit të Liù-s, duke i dhënë kështu kreshendon përfundimtare fundit, me shumë patos. Edhe kur tërhoqi kamën dhe, me një lëvizje të fortë, goditi veten me thikë, t’i besoje çdo moment”.
“Turandot” është një vepër korale bonafide, me ansamblin masiv vokal. Kori i Met Opera ishte në formë të mirë, veçanërisht në kulmin e aktit të dytë dhe në momentet mbyllëse.
Në përgjithësi, kjo ishte një mbrëmje e përzier.
Artistët, në skenë, ishin në formë të shkëlqyer dhe vetëm Ermonela Jaho, garanton një udhëtim në Met, për këtë ringjallje.
*David Salazar – Kryeredaktor i “OperaWire”, i ka kushtuar një artikull shfaqjes së operas ‘Turandot’
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
