Sa pengje izraelite ka në Gaza dhe çfarë po bën ushtria bashkë me agjencitë ligjzbatuese për t’i liruar?

Gazeta Si – Farhan al Qadi, 52 vjeç, një anëtar i komunitetit beduin, doli nga “celula” e nëndheshme e Gazës të martën.

I braktisur nga militantët e Hamasit, më vonë u gjet nga komandot e “Flotilla 13”, një njësi speciale e Marinës izraelite.

Sa pengje ka ende në Gaza?

Nga 251 persona të kapur më 7 tetor, rreth 70 duhet të jenë ende gjallë. Një shifër e pasigurt, duke qenë se zona është e shkatërruar nga luftimet, bastisjet dhe sulmet e jashtëzakonshme.

Sipas IDF (ushtria izraelite), ka edhe 34 trupa grash dhe burrash që kanë vdekur gjatë këtyre muajve. Vetë Al Qadi pretendoi se kishte qenë dëshmitar i vdekjes së një pengu. Ata ndanin të njëjtën hapësirë ​​të ngushtë.

Disa u vranë qëllimisht nga terroristët, të tjerët nga plumbat e Hamasit ose bombardimet. Të tjerë të tjerë të rrëmbyer, kanë humbur jetën nga sëmundjet, të rënduara nga paraburgimi.

Ku mbahen pengjet?

Dëshmitë e të liruarve tregojnë “burgje” të ndryshme. Tunelet e ndërtuara nga Hamasi: një prej tyre ishte një i aftë për të akomoduar rreth njëzet individë të ndarë në “kafaze”, të mbyllura me grila.

Më pas u përdorën edhe banesat e rrëmbyesve, me përfshirjen e familjeve në rolin e “gardianëve”. Më pas, ndërtesa të braktisura dhe të kontrolluara nga guerilët.

Lëvizjet e tyre ishin shpeshta për arsye sigurie, nga përparimi i ofensivës së armikut dhe situata të papritura.

Është thënë se fraksionet ndoshta jo gjithmonë kanë informacion të saktë për të gjithë pengjet dhe në disa raste, si me al Kadi, militantët janë larguar.

Për të mos u kapur ose sepse nuk mund t’i rezistonin presionit. Jo të gjithë ata që mbajnë pushkë i përkushtohen “martirizimit” dhe përballë tyre papritur mund të jetë Ferri.

Është gjithashtu e mundshme që ekziston një pjesë e pengjeve të përdorur si mburojë për të mbrojtur disa skaje ose kryqëzime.

Në çfarë gjendje janë?

Shpërndarja dhe dorëzimi i tyre në bërthama të veçanta – duke përfshirë klanet familjare – kanë pasur një ndikim.

Ka nga ata që hanin shumë pak – beduini i liruar tha se hante vetëm bukë – ata që hanin perime, konserva, djathë dhe ata që (të paktën në fazën e parë të krizës) merrnin ushqim më të mirë. Njëri madje tha se mori një picë, pasi u kishte rrëfuer rrëmbyesve që i pëlqente shumë.

Shumë prej tyre kanë pësuar dhunë psikologjike dhe fizike, abuzime, rrahje, frikësim me kërkesa për shpërblim ndaj të afërmve ose presion për t’u konvertuar në Islam.

Disa nga terroristët folën me “bashkëpunëtorët” që do të shkëmbeheshin, u përpoqën t’i “shpjegonin” luftën e tyre ndërsa, përkundrazi, disa i mbanin pengjet e tyre të izoluar ose pothuajse.

Kjo gjithashtu varej nga sa ishin të mbyllur në një mjedis. Sigurisht, tabloja e përgjithshme ndryshoi ndërsa avancimi i IDF-së u shty drejt jugut.

Fatkeqësia humanitare, mijëra viktima dhe të plagosur, mungesa e furnizimeve, problemet logjistike, kanë pasur pasoja në “menaxhim”. Pa harruar përdorimin cinik të “presë” nga terroristët, me video dhe apele për shtimin e shantazheve.

Si i kërkon Izraeli?

Strategjia e qeverisë Netanyahu, që nga fillimi i konfliktit, ka qenë të ndajë dy synime: opsionin e luftës për të mposhtur Hamasin dhe rikuperimin e të burgosurve.

E para kishte mbizotërim absolut, ndaj nistën dhe protestat e justifikuara të familjeve, të cilat ndiheshin të tradhtuara.

Ekzekutivi u përgjigj duke nënvizuar se si ushtria, së bashku me inteligjencën e saj dhe Shin Bet (siguria e brendshme), ka dedikuar burime të gjera për të qenë në gjendje të identifikojë sa më shumë që të jetë e mundur.

Dhe 12 u kthyen në shtëpi jashtë shkëmbimit të negociatave me Hamasin, kanali në qendër të dialogut në këto orë.

Aksioni u zhvillua në nivele të shumta: grumbullimi i informacionit përmes burimeve të drejtpërdrejta (“spiunët”, informatorët, refugjatët e rekrutuar); marrjen në pyetje të të arrestuarve; sitë “elektronike” me dronë, zbulim ajror; grumbullime të synuara që i janë besuar trupave elitare.

Me një pengesë shtesë të përfaqësuar nga rrjeti i tuneleve, i mbrojtur nga mjete shpërthyese dhe kurthe. Në fakt, Al Kadi, edhe pse ishte vetëm, kishte frikë të lëvizte dhe ishte i vetmi deri më tani që u nxor nga tuneli i gjallë.

Disa aleatë gjithashtu morën pjesë në mision menjëherë. SHBA dhe Britania e Madhe kanë vënë në dispozicion avionë spiunazhi, pajisje dhe “këshilltarë”.

Me dy objektiva: identifikimin e vendstrehimeve të mundshme, gjetjen e drejtuesve të lëvizjeve të armatosura. Mbështetje ushtarake por edhe “politike”.

Përshtati: Gazeta “Si”