Analize

Putini nuk është i kënaqur!

Trump po rezulton të jetë një barrë për Kremlinin.

Nga Gazeta ‘Si’- Brenda disa javësh nga inaugurimi i dytë i Donald Trump, ekspertët filluan të thoshin se rikthimi i tij në detyrë hapi dyer të reja për Vladimir Putinin, duke i ofruar Moskës mundësi që nuk i kishte parë prej vitesh. 

Respekti që administrata e re i dha Kremlinit dukej se rivalizohej vetëm nga armiqësia e saj ndaj establishmentit të vet të sigurisë kombëtare.

Trump hyri në negociata për t’i dhënë fund luftës në Ukrainë duke i paraqitur Putinit një tufë lëshimesh të pashpjegueshme. Uashingtoni përjashtoi anëtarësimin në NATO të Ukrainës – pastaj propozoi që ajo mund ta njihte gadishullin e pushtuar ilegalisht të Krimesë si rus (në një përmbysje të politikës së gjatë të SHBA-së), t’i lejonte Rusisë të mbante pjesën më të madhe të territorit që kishte pushtuar që nga viti 2022 dhe të hiqte sanksionet.

SHBA-të madje u rreshtuan kundër aleatëve të tyre europianë kur ata paraqitën një rezolutë në Kombet e Bashkuara që dënonte Moskën – dhe më pas hartuan një propozim paqeje që hoqi dorë nga çdo kritikë ndaj Rusisë.

Ne menduam se Putini do të ishte i kënaqur nga e gjithë kjo. Në vend të kësaj, ka ndodhur e kundërta.

Përpjekjet e Trump për afrim e kanë lënë aparatin propagandistik, politikën e jashtme dhe stabilitetin ekonomik të Rusisë në një gjendje më të keqe se sa ishin para 20 janarit.

Cilido qoftë qëllimi, Uashingtoni ia ka vjedhur Kremlinit yllin e tij polar: kundërshtimin ndaj Shteteve të Bashkuara. Pas viteve të tëra kërcënimesh të rregullta për të mbytur Bregun Lindor, Moska nuk mund ta përballojë më luksin e ta quante Amerikën armikun e saj numër 1.

Falë Trump, Kremlini tani duhet ta portretizojë Uashingtonin si një partner racional negociues – edhe pse raketat e prodhuara në Amerikë vazhdojnë të bien mbi trupat ruse. Titulli i armikut civilizues të Rusisë i është ricaktuar Bashkimit Europian. Makina ruse e propagandës ka njëfarë fleksibiliteti, por të qenit i bllokuar në një luftë ekzistenciale me Holandën është shumë më pak lajkatuese për mentalitetin perandorak sesa të përballesh me superfuqinë kryesore të botës.

Dhe kështu, mullinjtë e informacionit të Rusisë duket se po funksionojnë keq. Në një postim në Truth Social më 25 maj, Trump shkroi se Putin ishte absolutisht “I ÇMENDUR” që bombardoi qytetet ukrainase në mes të negociatave.

“Jemi vërtet mirënjohës ndaj amerikanëve dhe personalisht ndaj Presidentit Trump”, tha në përgjigje zëdhënësi i Putinit, Dmitry Peskov. Herën e fundit që skanova faqet kryesore të propagandës së Rusisë, nuk munda të gjeja asnjë referencë armiqësore ndaj Shteteve të Bashkuara.

Më 20 maj, Konstantin Kosachev, nënkryetari i senatit rus, përshkroi dy kampe në zhvillim: një “ruso-amerikan” që “diskutonte perspektivat për arritjen e paqes” dhe një “ukrainas-europian” që “eksploronte mundësitë për vazhdimin e luftës”.

Përmbysja nuk është vetëm një problem për përfaqësuesit mediatikë të Putinit. Vetë udhëheqësi rus është detyruar të improvizojë. Për vite me radhë, Putini pretendonte se bisedimet e drejtpërdrejta me Ukrainën ishin të pamundura sepse qeveria e Presidentit Volodymyr Zelensky ishte e paligjshme dhe, më e rëndësishmja, Ukraina nuk ishte një vend i vërtetë – thjesht një përfaqësues për projektin imperialist amerikan.

 Ai e paraqiti luftën si një konflikt që vetëm Rusia dhe SHBA-ja mund ta zgjidhnin, në një marrëveshje në stilin e Jaltës midis fuqive të mëdha – mundësisht në vetë Jaltën e pushtuar. Erdhi Trump, i cili vazhdimisht i la mënjanë Ukrainën dhe BE-në për të folur me Putinin kokë më kokë. Putini dukej i gatshëm të merrte atë që donte. Por pastaj kjo ndryshoi, siç tenton të bëjë të gjitha gjërat që Trump: Deri në maj, Putini nuk po e ndante Europën me Trumpin – ai po konkurronte me Zelenskyn për të bindur Shtëpinë e Bardhë se pala tjetër ishte jashtë kontrollit.

Personi kryesor i Trump për Rusinë është zhvilluesi miliarder i pasurive të paluajtshme Steve Ëitkoff, qasja e të cilit çuditërisht e dashur ndaj Putinit vazhdon të ngatërrojë mediat perëndimore. Takimet e tij me diktatorin rus zgjasin me orë të tëra. Ai ulet vetëm me negociatorët kryesorë të Kremlinit dhe del duke shprehur pikat e diskutimit të Moskës pa qenë në gjendje të emërtojë rajonet ukrainase që Rusia i pretendon si të vetat. Edhe diplomatët me përvojë duhet t’i rezistojnë shtypjes nga madhështia perandorake e Rusisë kur priten si personalitete shtetërore brenda kompleksit të Kremlinit.

Megjithatë, Kremlini me siguri e di se Ëitkoff nuk ka autoritet mbi atë që Amerika mund t’i ofrojë Rusisë. Vetëm Trump e di. Për momentin, njeriu që përpiqet të rindërtojë perandorinë ruse është i detyruar të negociojë me mbretin e pasurive të paluajtshme të Manhattanit.

Dhe duhet të negociojë, sepse Trump e ka bërë arritjen e një marrëveshjeje midis Rusisë dhe Ukrainës një objektiv përcaktues të politikës së jashtme. Qëllimi është i pakapshëm: Uashingtoni deri më tani nuk ka arritur të sigurojë as një armëpushim 30-ditor. Më 1 maj, administrata kërcënoi të tërhiqej nga bisedimet e paqes. Shumë në Perëndim prisnin që kjo do të përkthehej në një fitore për Kremlinin: Trump, supozonin ata, do të braktiste Ukrainën dhe do të arrinte një marrëveshje të veçantë me Moskën. Por Rusia ka arsye të jetë e kujdesshme se një administratë e penguar e Trump mund të mos jetë aq e gatshme.

Presidenti amerikan me sa duket dëshiron një fitore diplomatike, dhe nëse ai mendon se është lënë mënjanë, ai mund të ketë më pak arsye për të ndaluar dërgesat e armëve në Ukrainë – veçanërisht tani që Kievi po blen municione – dhe më shumë arsye për të fajësuar Moskën për sabotimin e procesit të paqes.

Për Kremlinin, të qëndrosh midis Trump dhe Çmimit Nobel për Paqen është e rrezikshme, por të biesh dakord për një armëpushim ndërsa Rusia po shënon përparime të qëndrueshme, megjithëse graduale, në fushën e betejës është një hap shumë larg. Kështu që zgjodhi një rrugë të tretë: Putin mbajti një konferencë të rrallë për shtyp vonë natën duke ftuar Ukrainën në negociata dypalëshe, duke shmangur armëpushimin ndërsa i dha Trump një fitore simbolike që ai mund ta shiste si një përparim. Për diktatorin rus, politika e jashtme dhe e brendshme e të cilit formohet nga burra të veshur me Brioni që luajnë sipas rregullave të burgut, nevoja për të qetësuar presidentin amerikan në këtë mënyrë është një ndryshim dukshëm i pakëndshëm – dhe poshtërues – nga antagonizmi i parashikueshëm i viteve të Joe Biden.

Trump shpesh ofron mundësinë e heqjes së sanksioneve ose të arritjes së marrëveshjeve fitimprurëse si stimuj për Moskën për t’i dhënë fund luftës. Rusia madje u kursye nga tarifat gjithëpërfshirëse të Trump. Por ajo që SHBA-të mund t’i ofrojnë Rusisë është në fund të fundit zhgënjyese.

Sanksionet që e dëmtuan më shumë Rusinë – një ndalim i eksportit të naftës, ngrirja e dy të tretave të rezervave të saj të huaja dhe përjashtimi i saj nga rrjeti i pagesave bankare-në-bankë SWIFT – erdhën të gjitha nga BE. Eksportet ruse në Shtetet e Bashkuara ishin në kulmin e tyre në vitin 2011 – para aneksimit të Krimesë, luftës në shkallë të plotë në Ukrainë dhe bumit të energjisë në SHBA – dhe arritën në vetëm 34.6 miliardë dollarë mallra. Kjo shifër ofron pak shpresë për tregti domethënëse dypalëshe, veçanërisht tani.

Ajo që ka rëndësi për Rusinë është shitja e naftës. Dhe në muajt para konfliktit të ripërtërirë midis Izraelit dhe Iranit, çmimet e naftës ranë me 20 përqind, kryesisht për shkak të luftës globale tarifore të administratës Trump. Kjo e detyroi Moskën të rishikojë buxhetin e saj federal për vitet 2025-26; të trefishojë deficitin e pritur buxhetor të këtij viti, nga 0.5 në 1.7 përqind të PBB-së; dhe, si rezultat, të përdorë rezervat e saj fiskale për 5.51 miliardë dollarë, ose rreth një të dhjetën e aseteve të saj likuide, për të balancuar buxhetin.

Qëndrimi publik i Uashingtonit ndaj Rusisë sigurisht që ka ndryshuar. Një klip i shpërndarë gjerësisht në YouTube tregon Sekretarin e Shtetit Marco Rubio duke refuzuar ta quante Putinin kriminel lufte gjatë një seance dëgjimore në Komitetin e Punëve të Jashtme të Dhomës së Përfaqësuesve më 21 maj.

Gjatë tre viteve të para të luftës së përgjithshme të Rusisë në Ukrainë, Shtetet e Bashkuara dhe BE-ja paraqitën një front të bashkuar kundër Rusisë që, ndoshta paradoksalisht, rezultoi i menaxhueshëm për Kremlinin, si në aspektin e propagandës ashtu edhe të pozicionimit strategjik.

Trump e ka shkatërruar këtë koherencë dhe tani Kremlini e gjen veten në një pozicion të pakëndshëm, pavarësisht retorikës së tij triumfaliste dhe kërkesave maksimaliste: Po përpiqet të mbajë ritmin me një president amerikan që nuk ka ide se ku po shkon.

Burimi: The Atlantic/Përshtati Gazeta Si


Copyright © Gazeta “Si”


Lajme të lidhura

Më Shumë