Analize

Pse Trump po e humbet luftën e tij tregtare

Nga Gazeta ‘Si’- Lufta tregtare e Donald Trump po shndërrohet me shpejtësi në një fiasko.

Kur presidenti e nisi luftën, ekipi i Trump e reklamoi atë si të sigurt se do të ishte e shpejtë, e lehtë dhe e lirë. Trump do të vendoste tarifa. Bota do t’i nënshtrohej vullnetit të tij.

Tarifat do të bënin gjithçka menjëherë. Ato do të mbronin industrinë amerikane nga konkurrenca e huaj pa rritur çmimet dhe do të gjeneronin të ardhura të mëdha që do të financonin ulje të tjera të taksave.

“Nuk do të ketë asnjë dhimbje për punëtorët amerikanë”, u zotua në prill sekretarja e shtypit e Trump, Karoline Leavitt.

Por çdo gjë rezultoi e rremë.

Ekonomia amerikane po ngadalësohet për shkak të tarifave të Trump; ajo e Kinës po lulëzon pavarësisht tyre.

Ekipi i Trump promovon në mënyrë të rreme skica të paqarta pesëfaqëshe me ish-aleatë si marrëveshje të mëdha; Kina po i josh me sukses disa nga ish-rivalët e saj, siç është Vietnami.

Pozicioni i Amerikës në botë po bie ndjeshëm; ai i Kinës po rritet ndjeshëm.

Gjykatat po vendosin se tarifat e Trump janë të paligjshme ; opinioni publik nuk u beson tarifave, duke i konsideruar ato si të shtrenjta dhe joproduktive. Premtimi i flukseve të mëdha të parave pa dhimbje nga të ardhurat nga tarifat po zhduket.

Oh, dhe rrjeti më i madh i shitësve me pakicë të Halloween-it në vend anuloi hapjen e madhe tradicionale të verës për shkak të ndërprerjeve të furnizimit të shkaktuara nga Trump.

Çfarë ndodh më pas, ndërsa gjërat shkojnë keq?

Instinkti i parë i Trump është të fajësojë objektivat e agresionit të tij ekonomik për mosbashkëpunimin me dëshirat e tij. Më 30 maj, Trump akuzoi Kinën për shkelje të një marrëveshjeje imagjinare me të.

Më 4 qershor, ai u ankua se Xi Jinping ishte “jashtëzakonisht i vështirë për të bërë një marrëveshje me të”.

Por Trump rrallë zgjedh të grindet me diktatorët e huaj, duke thënë në të njëjtën frymë: “Më pëlqen Presidenti Xi i Kinës, gjithmonë më ka pëlqyer dhe gjithmonë do të më pëlqejë”.

Me theks të plotë me shkronja të mëdha, Trump njoftoi se ishte arritur një marrëveshje, duke deklaruar se “MARRËDHËNIA E tij ËSHTË E SHKËLQYER” me presidentin kinez për jetë.

Mungesa e detajeve në njoftim sugjeron fuqimisht se Trump dha më shumë dhe fitoi më pak nga sa aparati i tij publicistik dëshiron që amerikanët të besojnë.

Kjo sepse, në realitet, lufta tregtare globale e Trump ka qenë gjithmonë e varur nga lufta e tij e brendshme kulturore.

Trump preferon shumë më tepër ta shfryjë zemërimin e tij kundër armiqve të brendshëm.

Përgatituni që ai t’ua hedhë fajin për dështimin e luftës së tij tregtare bashkëkombësve amerikanë që nuk e mbështetën mjaftueshëm. Tarifat e Trump do të lavdërohen si një akt patriotizmi, një sakrificë e domosdoshme që duhet vënë në altarin e kombit. Një nga folësit televizivë të Trump u kujtoi shikuesve se amerikanët shkrinë tenxheret dhe tiganët e tyre për të fituar Luftën e Dytë Botërore. Nëse presidenti duhet të racionojë kukullat dhe lapsat me ngjyra, si guxon ndonjë amerikan i vërtetë të ngrejë një zë të kundërt?

Thirrja e ardhshme për solidaritet kombëtar me Luftën e Madhe Patriotike të Trump kundër kostumeve të importuara të Halloëeen-it meriton të gjitha talljet që do të marrë dhe më shumë se kaq.

Trumpi e urdhëroi kombin të hynte në luftë ekonomike. Ai nuk bëri asnjë nga gjërat e nevojshme për të krijuar ndonjë shpresë për sukses në atë luftë. Disfata e afërt është vepër e tij personale, tërësisht faji i tij.

Shtetet e Bashkuara janë padyshim ekonomia kombëtare më e fortë e planetit, duke prodhuar pak më shumë se një të katërtën e mallrave dhe shërbimeve të planetit. Duke përfshirë partnerët e saj historikë dhe të kohëve të fundit, Shtetet e Bashkuara mund të udhëheqin potencialisht një grup kombesh me ndikim të mjaftueshëm për të shkruar rregulla ekonomike që të gjithë do të duhet t’i marrin parasysh.

Ky fakt mbështeti konceptin e Partneritetit Trans-Paqësor të viteve të Obamës: Formoni një klub mjaftueshëm të madh dhe mjaftueshëm tërheqës, dhe Kina nuk do të ketë zgjidhje tjetër veçse të përmbushë kushtet e anëtarëve themelues.

Koncepti alternativ i Trump është që një e katërta e ekonomisë botërore të shkëputet nga tre të katërtat e tjera, dhe pastaj të presë që tre të katërtat të kërkojnë mëshirë nga një e katërta. Siç pritej, ky koncept po rezulton shpejt i dobët.

Por supozojmë se presidenti besonte sinqerisht se SHBA-të nuk kishin zgjidhje tjetër: Një e katërta duhet të luftonte kundër tre të katërtave si çështje mbijetese kombëtare, ose “çlirimi”, nga tirania e mallrave dhe shërbimeve të huaja, frutave dhe perimeve të huaja. Çmenduri, por supozojmë se e bëri. Çfarë do të pasonte?

Një president racional do ta kuptonte se një luftë ekonomike e SHBA-së kundër pjesës tjetër të botës do të ishte një sipërmarrje e madhe, e zgjatur dhe e dhimbshme.

Një angazhim kaq i madh do të kërkonte pëlqimin demokratik nga një shumicë e madhe e publikut, aq më tepër sepse Shtetet e Bashkuara po e fillojnë vetë luftën.

Konflikti tregtar i Trump është në një farë mënyre një luftë e zgjedhur. Presidenti duhet të shpjegojë pse e zgjodhi atë.

Një president racional i vendosur për të luftuar një luftë ekonomike do të përpiqej të mobilizonte mbështetje të gjerë nga publiku dhe nga Kongresi. Ai do të kërkonte aleatë në Kongres, dhe jo vetëm nga partia e tij. Ai mund të bënte kompromis, për shembull, për disa nga qëllimet e tij të tjera. Nëse ai do të donte gjithashtu të shtrëngonte imigracionin në të njëjtën kohë me zhvillimin e një lufte globale tregtare, ose të tërhiqte programet DEI, ose të ulte taksat për të pasurit, ose të lehtësonte masat antikorrupsion, ose të falte krimet e mbështetësve të tij të dhunshëm, ose të planifikonte ndonjë projekt tjetër ambicioz, por përçarës, ai mund të mendonte dy herë para se t’i ndiqte ato. Nuk mund t’u kërkosh kundërshtarëve të tu të paguajnë më shumë dhe të bëjnë pa to nëse nuk heq dorë as nga një copëz e axhendës sate partiake.

Një president që kërkon të frymëzojë amerikanët të durojnë vështirësitë për të mirën e përgjithshme sigurisht që nuk do të organizonte një paradë ditëlindjeje multimilionëshe me shpenzime publike. Ai nuk do të pranonte dhurata të bollshme nga qeveritë e huaja, nuk do të drejtonte një biznes me pagesë për akses që mbledh miliarda dollarë për veten dhe familjen e tij nga kërkues të pazbuluar favoresh. Ndërsa u kërkonte amerikanëve të tjerë të pranonin më pak, ai nuk do ta ndihmonte veten me paturpësi për më shumë. Ai sigurisht që nuk do të ngacmonte, fyente dhe poshtëronte ata që mund të mos kenë votuar për të, por bashkëpunimin e të cilëve i nevojitet tani.

Lufta e tij ekonomike është shtesë e luftës së tij kulturore partiake. Ai nuk kërkoi mbështetje të gjerë.

Trump nuk mund të kërkojë durim dhe besim, sepse të paktën gjysma e vendit e ka gjykuar në mënyrë të pandryshueshme atë si të pabesueshëm dhe vetëm për veten e tij.

Trump e vuri bast presidencën e tij në teorinë se luftërat tregtare janë “të mira dhe të lehta për t’u fituar”, siç postoi gjatë mandatit të tij të parë.

Megjithatë, lufta e tij tregtare në mandatin e dytë po rezulton të mos jetë aq e lehtë, dhe as aq e mirë. Ai po e lufton atë vetëm, pa aleatë globalë apo pëlqimin e brendshëm, sepse kjo është natyra e tij. Tani është edhe problemi i tij.

Burimi: The Atlantic/Përshtati Gazeta Si


Copyright © Gazeta “Si”


Lajme të lidhura

Më Shumë