.png)
Nga Gazeta ‘Si’- A është fundosja e super-jahtit Bayesian dhe vdekja e mundshme e Mike Lynch një histori më e madhe se inkursioni i Ukrainës në Kursk?
Tabloidi rus Moskovsky Komsomolets sigurisht mendon kështu, duke reflektuar një mosgatishmëri të qartë nga ana e Kremlinit dhe mediave të kontrolluara nga shteti ose të dominuara nga shteti për t'u përballur me krizën aktuale në Kursk.
Po kështu, gazeta e rreptë e rekordeve qeveritare, Rossiiskaya, kohët e fundit shkroi një artikull rreth vendasve të guximshëm të gatshëm për çdo gjë që mund të ndodhë, nën titullin, "Një qytet me një histori të veçantë dhe një frymë që nuk mund të thyhet. Si jeton sot Kursku.'
Ndërkohë, media Komsomolskaya Pravda fort pro-Kremlinit bëri shpërthimin e fundit nga ish-presidenti i kthyer nga trolli maksimalist Dmitry Medvedev duke paralajmëruar se "nuk do të ketë negociata pas sulmit të Forcave të Armatosura të Ukrainës në rajonin e Kurskut".
Vetëm gazeta Izvestiya të mërkurën kishte lajm kryesor Kurskun, por edhe atëherë me një histori optimiste të një helikopteri rus që shkatërronte automjete të blinduara ukrainase. Brenda, gazeta botoi një pjesë të madhe 'analitike' që në shumë mënyra pasqyronte pikat kryesore të bisedës së Kremlinit, duke ia dhënë në mënyrë eksplicite pjesën më të madhe të artikullit tek SVR, Shërbimi i Inteligjencës së Jashtme të Rusisë.
Para së gjithash, natyrisht, inkursioni u paraqit si i destinuar për dështim - dhe, në të vërtetë, tashmë në kolaps në çdo front, pavarësisht nga dëshmitë e dukshme të përparimeve të ngadalësuara, por të vazhdueshme të Ukrainës. Së dyti, ai u inkuadrua në thelb si një operacion i NATO-s, me ukrainasit si ushtarë këmbësorë, edhe pse raportimet e besueshme kanë treguar se Kievi as nuk i paralajmëroi aleatët e tij perëndimorë për sulmin, e lëre më që ata ta drejtonin atë. Ndërkohë, sulmi me sa duket ka zgjeruar më tej ndarjet në aleancën perëndimore, e cila është në prag të kolapsit.
Si zakonisht, është Perfidious Albion ai që është zuzari kryesor i pjesës. Britania është 'një nga kuratoret kryesore të veprimeve ushtarake në Ukrainë në anën e Forcave të Armatosura të Ukrainës' dhe operacionet e guximshme dhe të rrjedhshme të njësive të vogla që i lejuan ata të përparonin kaq shpejt mund të ishin mësuar vetëm nga britanikët.
Politikani nacionalist Dmitry Rogozin u pajtua, duke thënë se operacionet aktuale të Ukrainës 'bien erë britanike një milje larg', duke ndjekur hapat e parlamentarit të uritur për titull Adalbi Shkhagoshev, i cili pohoi se dijetarët dhe ushtarët britanikë ishin të përfshirë drejtpërdrejt.
E gjithë kjo pasqyron sfidën që inkursioni i ka paraqitur Vladimir Putinit. Mosgatishmëria e Putinit për t'u angazhuar apo emërtuar diçka ka qenë gjithmonë një shenjë se sa shumë e frikëson atë. Emri i liderit të opozitës Alexei Navalny ishte tabu derisa ai vdiq në mënyrë të sigurtë. Përpara kësaj, ai përmendej si 'ai individ'. Po kështu, ky pushtim është thjesht 'situata' ose 'rrethanat aktuale'.
Ky nuk është vetëm zakoni i Putinit për t'u përpjekur të injorojë ose të fshihet nga krizat e vështira të politikës. Ai gjithashtu pasqyron karakteristikat e veçanta të pushtimit të Kurskut. Putini mund të jetë tunduar të përpiqet të ngjallë zemërimin patriotik kundër sulmit, por për ta bërë këtë, ai do të duhet të pranojë shkallën e inkursioneve dhe shkallën në të cilën forcat e Kievit duken sikur po gërmojnë për një afat të gjatë.
Për një lider, legjitimiteti i të cilit varet aq shumë nga statusi i tij si mbrojtës i Atdheut dhe garantues i sigurisë, një pranim i tillë do të shkaktonte pyetje të vështira se si mund të ishte lejuar të ndodhte.
Në vend të kësaj, pra, kjo është njëherësh një zemërim dhe një gjë e çuditshme, një shenjë dëshpërimi nga ana e një regjimi ukrainas në prag të kolapsit.
Ka dy probleme kryesore me këtë tregim. Para së gjithash, rusët nuk duket se po e blejnë atë. Edhe para inkursionit, 58 për qind e tyre favorizuan negociatat për t'i dhënë fund luftës (edhe nëse kjo nuk do të thotë domosdoshmërisht lëshime për Kievin). Ata ende mund të besojnë se lufta u ndez nga Kievi ose NATO.
Organizata të tilla si FreshLabs dhe OpenMinds që gjurmojnë mediat sociale ruse kanë vërejtur një rritje të dukshme në ndjenjat e alarmit dhe zemërimit ndaj autoriteteve. Ndërkohë, një sondazh i fundit nga kompania e sondazheve FOM regjistroi një rritje prej 12 përqind në ndjenjat e ankthit dhe një rritje prej 7 përqind në përqindjen e njerëzve të gatshëm të pranojnë se janë të pakënaqur me regjimin.
Shumica, në kontrast me mediat e tyre, e konsiderojnë inkursionin në Kursk si çështjen kryesore të momentit.
Së dyti, kjo është në rastin më të mirë një qasje e përkohshme. Çfarë ndodh nëse ukrainasit nuk dëbohen nga Rusia, siç premton Kremlini? Nëse Kievi – i sapoardhur nga fitoret e tij – nuk padit për paqe dhe aleanca perëndimore nuk copëtohet?
Aktualisht, rusët janë po aq të mërzitur nga dështimi i shtetit për t'u kujdesur për 200.000 refugjatët e zhvendosur të luftës, sa janë të mërzitur nga dështimi i tij për të mbrojtur kufijtë e vendit.
Ka zemërim, por më shumë se kaq, ka zhgënjim. Kjo nuk do ta detyrojë Putinin në tryezën e bisedimeve dhe as nuk do të ndezë trazira masive. Por një regjim i cili ka qenë çuditërisht i zoti në mobilizimin e bazës së tij dhe demoralizimin e kritikëve të tij, ka filluar të bëjë krejt të kundërtën.
Jo thjesht falë kësaj lufte të krijuar gabimisht, por për shkak të paaftësisë së dukshme të Putinit për të dalë me një politikë apo përgjigje narrative ndaj pushtimit.
Burimi: The Spectator/Përshtati Gazeta Si
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
