.png)
Një xhami goditet me zjarr ndërsa tullat hidhen thyejnë dritaret e saj, turma burrash të bardhë që ngacmojnë dhe sulmojnë me dhunë njerëzit me ngjyrë në rrugë, një hotel ku strehohen azilkërkuesit është djegur, bizneset në pronësi myslimane janë shkatërruar, gurët e varreve myslimane janë vandalizuar, xhamitë janë sulmuar dhe një mysliman është goditur me thikë…
Ky është vetëm një fragment i dhunës islamofobike që ka mbërthyer Britaninë e Madhe javën e kaluar.
Të përshkruara si disa nga trazirat më të këqija që ka përjetuar vendi në dekada, ky çrregullim i dhunshëm u shkaktua nga një sulm i tmerrshëm me thikë që rezultoi në vdekjen e tre vajzave të reja në Southport, Angli, pasi llogaritë në mediat sociale pretenduan se autori ishte një azilkërkues mysliman. Megjithatë, pavarësisht se autoritetet zbuluan identitetin e të dyshuarit 17-vjeçar – i cili nuk është mysliman dhe ka lindur në Cardiff – turmat e ekstremit të djathtë vazhduan tërbimin e tyre në të gjithë vendin, duke terrorizuar komunitetin mysliman të Mbretërisë së Bashkua.
Dezinformimi në platformat online luajti një rol vendimtar në nxitjen e këtyre trazirave, pasi individë me shumë ndjekës përhapën pretendime të rreme.
Për shembull, një studim nga Dr. Marc Owen Jones, nënvizoi se si ndikuesi mizogjinist i vetë-përshkruar Andreë Tate, transmetuesi i GB News Darren Grimes dhe anti-myslimani Tommy Robinson patën një ndikim të rëndësishëm në përhapjen e thashethemeve fiktive në internet.
Megjithatë, lehtësia me të cilën përhapen këto pretendime raciste tregon diçka tjetër – normalizimin e islamofobisë në shoqërinë britanike. Dhe nuk janë vetëm mediat sociale që fajësohen.
Sipas një raporti të vitit 2019 nga grupi anti-racist Shpresoni mos Urreni, “më shumë se një e treta e njerëzve në MB besojnë se Islami është një kërcënim për mënyrën e jetesës britanike”. Gati një e treta e publikut (32 përqind) pajtohen me teoritë e konspiracionit anti-mysliman, duke përfshirë pretendimet për “zona të ndaluara”, të cilat gati gjysma e votuesve konservatorë (47 për qind) besojnë se janë të vërteta. Dhe raporti gjithashtu argumentoi se paragjykimi anti-mysliman ishte një shtytës kryesor në rritjen e së djathtës ekstreme.
Arsyet për këtë janë të dyfishta: Së pari, media britanike ka përhapur prej kohësh një narrativë të fabrikuar se myslimanët nuk i asimilojnë ose nuk mbështesin “vlerat britanike”, se ata janë të prirur ndaj dhunës, se burrat myslimanë janë të përfshirë në pedofili dhe përdhunimin e grave të bardha, dhe se gratë myslimane janë njëkohësisht të shtypura dhe gjithashtu një kërcënim për kulturën britanike. Prandaj, nuk është befasuese që një sondazh i vitit 2022 zbuloi se mbi një e katërta (25.9 përqind) e publikut britanik ndihej negativisht ndaj myslimanëve.
Në kulmin e krizës së refugjatëve sirianë në vitin 2015, media britanike u zbulua gjithashtu se ishte shumë më negative në mbulimin e saj në krahasim me disa vende të tjera evropiane. Terminologjia çnjerëzore mbizotëronte në tabloidet britanike, të cilat i referoheshin refugjatëve si një “fluks”, “përmbytje”, “hordhi” dhe “tufa”. Dhe mediat përforcuan frikën duke përdorur metafora ushtarake dhe imazhe luftarake, me tituj si “dërgoni ushtrinë” për të ndaluar “pushtimin”.
Sot, pretendimet për zonat ku nuk duhet të shkoni dhe çështjet e prodhuara përsëriten rregullisht në Talk TV dhe GB News – dy platforma që mbledhin miliona shikime mujore. Qendra për Monitorimin e Medias ka dokumentuar përhapjen e çështjes, duke theksuar se si media të tilla të krahut të djathtë kanë publikuar një rrjedhë të vazhdueshme të përmbajtjes demonizuese duke fajësuar myslimanët për trazirat e dhunshme të fundit. Kjo, përkundër faktit se kanë qenë myslimanët, vendet e tyre të adhurimit, shtëpitë dhe bizneset e tyre që janë në shënjestër.
Ndërsa turmat e bardha nacionaliste u ulën në komunitetet myslimane këtë javë, këto rrjete mediatike u bënë megafonët e tyre, me transmetuesit që përforcojnë fanatizmin. Disa pretenduan se myslimanët duhet ta prisnin këtë sjellje, ndërsa të tjerë promovuan teori të rrezikshme konspiracioni rreth një “islamifikimi” të shoqërisë. Duke vepruar kështu, këto rrjete po normalizonin pikëpamjet që portretizojnë emigrantët me ngjyrë si një kërcënim për shoqërinë britanike dhe myslimanët britanikë si një “komunitet të dyshuar” të fajësuar për sëmundjet e shoqërisë.
Kur bëhet fjalë për politikanët britanikë, për fat të keq, nuk është shumë ndryshe. Për vite me radhë, retorika në të gjithë spektrin politik ka qenë e lidhur me trofe anti-myslimane.
Turmat anti-myslimane të javës së kaluar brohoritën slogane që u përdorën nga politikanët kryesorë në parlament. “Stop the boats” ishte politika e imigracionit e kryeministrit të mëparshëm konservator Rishi Sunak. Sekretarja e tij e Brendshme, Suella Braverman, e cila udhëhoqi një projekt-ligj për emigracionin ilegal, kishte argumentuar se emigrantët e paligjshëm “posedojnë vlera që janë në kundërshtim me vendin tonë” dhe u përpoqën të lidhnin “njerëzit që vinin me varka” me “drogën, shfrytëzimin dhe prostitucionin”
Në vitin 2022, sekretarja e brendshme konservatore e atëhershme Priti Patel i përfshiu azilkërkuesit në të njëjtën kategori me përdhunuesit. Dhe ishte kryeministri i saj, Boris Johnson, i cili në vitin 2018 i krahasoi gratë myslimane që mbanin hixhabin me “grabitësit e bankave”. Ai mori detyrën vitin e ardhshëm.
Por nuk janë vetëm deklarata të rastësishme anti-myslimane – islamofobia është e përhapur në politikën britanike. Llogaritë e mediave sociale të disa anëtarëve të partisë Konservatore nuk dallohen nga profilet e ekstremit të djathtë, me një anëtar të partisë që shkruan se do të donte “të largonte të gjithë myslimanët nga postet publike” dhe një tjetër që shpreh dëshirën “për të hequr qafe të gjitha xhamitë”.
Të tjerë u janë referuar myslimanëve si “njerëz të shpellave”, pohuan se “shumica” janë shkelës seksualë dhe vetëm javën e kaluar, kandidati për drejtimin konservator Robert Jenrick argumentoi se individët që bërtasin “Allahu akbar” – fraza arabe që do të thotë “Zoti është i madh” – duhet të arrestohen. Për më tepër, në maj të këtij viti, ish-zëvendëskryetari i Tory-t, Lee Anderson, pretendoi se kryetari i bashkisë së Londrës Sadiq Khan ishte nën kontrollin e “islamistëve” dhe se ai “e urren këtë vend… trashëgiminë tonë, kulturën tonë”.
Pavarësisht provave dërrmuese të islamofobisë institucionale, konservatorët jo vetëm që kanë dështuar të veprojnë, ata i kanë sinjalizuar publikut se racizmi anti-mysliman është i pranueshëm.
Për shembull, pretendimet se myslimanët janë një kërcënim për “mënyrën britanike të jetesës” janë rutinë për udhëheqësin e Reformës në Mbretërinë e Bashkuar Nigel Farage – fytyra e fushatës së Brexit që ndërtoi një karrierë në demonizimin e myslimanëve dhe njerëzve me ngjyrë, duke ndihmuar që pikat e bisedës së ekstremit të djathtë të hyjnë në diskursin e zakonshëm. Posteri i tij famëkeq i vitit 2016 “Pika e thyerjes”, i cili përshkruante një varg individësh që ecnin drejt kufirit, tërhoqi krahasime me propagandën naziste. Në fillim të këtij viti, ai pohoi se myslimanët britanikë “nuk pajtohen me vlerat britanike” dhe “urrejnë shumë nga ato që ne mbrojmë”.
Në vitin 2020, ai madje bëri thirrje për publikimin e të gjitha hoteleve që strehojnë emigrantë, pasi disa banorë “mund të jenë ISIS” – dhe të mos harrojmë, javën e kaluar, ishte një Holiday Inn që strehoi azilkërkuesit që u vu në shënjestër nga turmat.
Trazirat në Southport nuk u shkaktuan vetëm nga fushatat e dezinformimit në internet, ato u nxitën gjithashtu nga përhapja e gjerë e islamofobisë në shoqërinë kryesore. Dhe ndërsa ndjenja e sotme anti-myslimane mund të gjurmohet në sulmet terroriste të 7/7 në Londër, si rezultat i të cilave katër milionë myslimanë britanikë mbajtën përgjegjësi kolektive për veprimet e katër individëve, islamofobia është rritur kryesisht si rezultat i tregimeve negative të medias në dekada dhe politikave të dëmshme të qeverisë që i cilësuan myslimanët britanikë si të prirur ndaj “ekstremizmit”.
Mediat dhe politikanët britanikë kanë mbjellë farat e këtij çrregullimi të dhunshëm, pasi kanë shpenzuar vite duke fyer dhe përdhosur myslimanët për të larguar vëmendjen nga dështimet e politikave dhe për të fituar vota.
Dështimi për të pranuar dhe trajtuar këtë fenomen në redaksitë dhe sallat e parlamentit garanton se do të shohim një përsëritje të këtyre trazirave të shëmtuara. politico/ Pershtati ne shqip: Gazeta ‘Si’
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
