Nën hijen e vilave, virusi i ka nënshtruar të varfërit

Poshtë çative të kuqe dhe vilave shumëkatëshe jetojnë edhe të pasurit edhe të varfëri. Bashkia Kamëz në të cilën përfshihen edhe Bathorja dhe Paskuqani, është plot me diversitet. Në rrugët “Milano”, “Brukseli”, “Londër”, “New York” apo “Barcelona” jetojnë prindër fëmijësh që ndërkohë janë emigrantë jashtë Shqipërisë. Ata mbahen me të ardhurat e fëmijëve. Edhe vilat në këto rrugë kanë disi hijen e qyteteve ku të afërmit e tyre jetojnë dhe punojnë. Por njëkohësisht në këto lagje, ku veç kryeqyteteve të botës janë të gdhendura edhe emra poetësh e këngëtarësh si Marije Kraja, apo Lord Bajroni jetojnë edhe banorë të varfër që kanë mbetur pa punë.

Disa prej tyre përpara gjendjes së COVID-19, kishin punë ditore në të zezë. Tashmë kanë mbetur pa punë për shkak të karantinimit. Shumë të tjerë, kryesisht gra që kanë marrë barrën ekonomike të familjes punonin në fasoneritë apo fabrika këpucësh, shumica e të cilave kanë ulur qepenat apo kanë reduktuar orët e punës. Shumë familje janë gjunjëzuar ekonomikisht, ato edhe përpara karantinimit ishin në kufijtë e mbijetesës.

Aleks Delihasano jeton bashkë me gjashtë anëtarët e familjes dhe prindërit në rrugën “28 nëntori”.

Lagjja e Bathores është plot me kontradita. “Ime shoqe ishte e punësuar në një fabrikë pikturash në Tiranë, fabrika u mbyll. Tani jetojmë vetëm me pensionin e babait tim, gjithsej 4800 lekë. Kam aplikuar pa fund për ndihmë ekonomike, unë jam i sëmurë, që kur u ktheva nga emigracioni. E gjitha kjo është më shumë se e vështirë. Shoh që sjellin vaj e makarona në vilat ngjitur, këtu nuk kthehen”. Burri përpiqet të mos përlotet. Pastaj shpërthen në pyetje “sa mirë ma gjejnë derën kur duan vota, edhe ky kryetari i bashkisë më erdhi në shtëpi, jetoj në një dhomë vetë i shtatë, me 4800 lekë, vetë punoja ku një ditë e ku një tjetër, sa në ndërtim sa ku të mundesha”.

Prindërit e tij janë të moshuar, Ruzhdija teksa lidh shaminë në kokë thotë për gazetën “Si” se lista e borxheve është mbushur plot.

“Le të më zërë korona, më mirë do ishte, më mirë të ikja, shkoj në dyqan, i them m’i shkruaj, i shkruajnë, po unë e di që m’i japin nga keqardhja. Po vdesim për bukë”, ngre zërin gruaja që shton e pakënaqur “gënjeshtrat” sipas saj që sheh në televizor. ‘Edi Rama thotë që po ndajmë ndihma, nuk më vjen turp të them, dikush që nuk ka çfarë të hajë dhe çfarë t’u japë fëmijëve a është i varfër. E pra neve s’na ka ardhur askush në shtëpi, bëj be, hajdeni dhe kontrolloni shtëpinë”, tregon gatishmërinë e saj gruaja, e cila nuk është e vetmja.

Një tjetër kryefamiljare jeton në katin e parë të një vile. Por vila nuk ështe e saja. Natasha Përpleka paguan 7 mijë lekë qira për një dhomë të vetme. Ajo erdhi nga Dibra bashkë me dy fëmijët e vegjël dhe qiranë iu paguan pronarëve që janë në emigracion. “Punoja në fabrikë, fabrika me koronavirusin u përgjysmua. Më hodhën në rrugë.

Po Zoti mendoi për mua, ngaqë kam fëmijë. Natën shkoj e i shërbej gjithë natën një të moshuare te “Stacioni i Trenit”. Në të zezë. Më paguajnë 1 mijë lekë nata”. Natasha shprehet për gazetën “Si” se çdo gjë është vështirësuar së tepërmi. “Iki në këmbë herë me shtrëngimin se do më pyesë policia ku po shkoj, po janë treguar të kuptueshëm, edhe ata kanë halle e fëmijë, bukës bukë i thonë dhe ata”, tregon gruaja që nuk parashikon dot me të ardhurat që ka të blejë ushqime për një javë.

Teksa në oborre vilash gjenden të parkuara makina luksoze, në kazanë mbeturinash njerëz të kërrusur kërkojnë pa pushim. Mikeli është 23 vjeç, ka lindur dhe është rritur pranë bulevardit “Blu”, në rrugën që i vendosën emrin Teksas. Ai ka lindur me aftësi të kufizuara, por prapë kjo fatkeqësi e jetës nuk e ka bërë të dorëzohet. Ka përfunduar në koshin e mbeturinave dhe kërkon ushqim për dy prindërit e moshuar.

Ka vendosur në krahë çorape dhe një maskë me shpresën se kështu shpëton nga virusi, por në sy i lexohet qartë trishtimi i varfërisë. “Duam bukë, jam i uritur, kam prindër në shtëpi”.

Ai flet shkurt dhe me ndrojtje. Pastaj kur shikon mosbesimin, të fton në shtëpi. Aty jetojnë dy prindërit e tij të moshuar.

Përpara COVID-19, çifti Cfarku mblidhte hekurishte dhe kanaçe për t’i shkëmbyer me pak të holla që përktheheshin në bukë. Një burrë ngre zërin nga dritarja e pallatit. “Ndihmojini, ata po vdesin për bukë, ne u japim sa të mundemi, por faqja e zezë shteti që i le kështu njerëzit e vet. Ku i kanë ndihmat?”, pyet i panjohuri, që qëndron i karantinuar. E ëma e Mikelit quhet Shpresa. Ajo tregon se shpesh ka shkuar në bashki ditët e fundit për ndihmë sociale, por si ajo kishte shumë të tjerë që prisnin. ‘Askush nuk më dëgjoi e askush nuk më priti, para koronavirusit, ne jemi tre veta… do na marrë të treve ky mjerim”, akuzon e moshuara.

Bashkia Kamëz ka nën ndihmë sociale 500 familje, thotë për gazetën “Si”, nga gati 7 mijë që kanë qenë të raportuara në vitin 2013. Por Nasidi Dajti nga Martaneshi dhe i shpërngulur me familjen në Kamëz pasi kërkoi gjithandej punë, gjeti në afërsi të Tiranës punë si roje. Priti shumë kohë për ndihmë teksa nuk e merrte askush në punë.

Njëkohësisht edhe kërkonte, ashtu si komshinjtë herë në ndërtim e herë në bujqësi. Teksa Kamza është karantinuar, ai ecën në këmbë dhe pa përtim për të shkuar drejt vendit të punës ku është i angazhuar si roje. “Kam fëmijë jashtë si emigrantë, por ata kanë hallet e tyre, kam ardhur nga Martaneshi para 15 vitesh. Këto ditë janë të vështira, kam bërë këtë maskën e biles kam marrë edhe autorizim”. Dajti tregon letrën për leje qarkullimi, pasi siç shton “më ndalojnë rrugës policë e më pyesin, ndaj këtë përgjigjje e kam gati”.

Fatime Rexhepi 86 vjeç, qesh kur i kujton se nuk duhet të dalë e të bëjë kujdes. “Kam pesë djem pa punë, jemi pa ndihma pa asgjë. Këto premtimet e Ramës për ne të pamundurit, më kujtojnë një shprehje në Kosovë e të mundja do ia thosha. “Po axha Ramë po”, kështu i bëhej qejfi njërit atje që quhej Ramë e që gënjente shumë, shton e moshuara, sipas të cilës me mbylljen e njerëzve në shtëpi, atyre ju është hequr mundësia e shansi për të gjetur punë ditore në të zezë e punë krahu, apo të punojnë në fabrika.

Avzi Ahmataj ka dhënë me qira ambjentet e shtëpisë në Paskuqan për një biznes fasonerie. Ai nuk preferon të komentojë asgjë mbi urdhrin më të fundit për marrëdhënien qiradhënës-qiramarrës.

Por qan hallin e krahut të punës si ngado. I riu tregon për gazetën “Si”: “Te shtëpia ime kam dhënë me qira një ambient 1000 mijë metra katorë që përdoret për fasoneri. Aty me sa di unë ishin të punësuar rreth 150 gra të zonës, të cilat që kur është shpallur pandemia, nuk vijnë më në punë dhe aktiteti ështe pezulluar. Me siguri që ato familje do jenë në vështirësi ekonomike”, flet shkurt Ahmataj, sipas të cilit kjo pandemi vetëm sa i hoqi perden varfërisë në zonën e Kamzës.

Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.