.png)
Nashville, Tennessee është një qytet historik. Është shtëpia e ‘Grand Ole Opry’, vendi kryesor për yjet e vendit dhe mendohet gjerësisht si inkubatori kryesor i muzikës country në Shtetet e Bashkuara. Ishte 45 vjet më parë kur Robert Altman dhe skenaristi Joan Tewkesbury hodhën sytë në qytet si një sfond i filmit të tyre me të njëjtin emër të vitit 1975. Ata kombinuan një vizion realist me kryeqytetin e muzikës country me mendimet e tyre për një epokë të trazuar politike në SH.B.A., një sixhade të rreckosur, dhe një që kishte filluar të grindej në skajet e saj.
Nashville zhvillohet gjatë tre ditëve, pasi një kandidat presidencial populist i partisë së tretë - Hal Phillip Walker - punëson muzikantë për të performuar. Me një platformë të pakuptimtë që përfshin ide si ndryshimi i himnit kombëtar për të qenë më i thjeshtë, fushata e Ëalker nuk pushton njërën palë apo tjetrën aq sa është një mashtrim i lavdishëm. Në të vërtetë ne kurrë nuk e shohim vetë Walker-in, por përkundrazi punonjësit; fushata e tij duket tërësisht e përfaqësuar nga një fugon me një logo dhe një altoparlant, duke vozitur nëpër qytet dhe duke vënë parulla.
Filmi i Altman ka një duzinë personazhesh dhe secili zë një shtresë të ndryshme të skenës muzikore të vendit në qytet. Në majë është Barbara Jean (Ronee Blakley), një yll që vuan nga sëmundje kronike, veshur shpesh me të bardha. Haven Hamilton (Henry Gibson) është veterani patrician i skenës, një artist me një mori melodish sentimentale në mënyrë të pahijshme për SH.B.A.
Duke treguar historinë e tij për SHBA, Altman vendos dhe përmbys një nga klishetë kulturore themelore të vendit - kërcimi i panjohur në një autobus dhe gjetja e pasurive dhe famës, historia e parafytyruar e Horatio Alger.
Një mozaik i muzikës dhe politikës
Zhvillohet një mozaik historish që kapin cirkun surreal dhe të lëkundur të jetës bashkëkohore amerikane. Altman ofroi një vizion të palëkundur të një kombi që sapo kishte kaluar nëpër skandalin e Watergate, në të cilin një president i cili kishte fituar me rezultat të madh në zgjedhjet e fundit u zbulua si një mashtrues.
Në botën e Nashville, rregullat e lojës, qoftë në muzikë apo politikë, janë të njëjta: ne shohim injorancën e gëzueshme të një grupi njerëzish që janë të ekspozuar kryesisht si të cekët dhe të vegjël moralisht, duke bërë shaka për pozicionin dhe pushtetin. Është qesharake të shohësh se sa e theksuar do të bëhej lidhja e kulturës së famshme të Nashville me politizmin; në më pak se një dekadë, ylli i filmit Ronald Reagan do të ishte president.
Por megjithëse shumë nga personazhet e Altman janë shënjestra e satirës qesharake - jo vetëm gazetari i papërfillshëm britanik i BBC Radio i luajtur nga Geraldine Chaplin - edhe atje ka bujari. Komuniteti i Nashville mund të mos e ketë dashur përshkrimin e theksuar të Altman për ta, por ai kurrë nuk ishte një regjisor që mohoi njerëzimin e paepur, themelor të personazheve të tij.
Në të njëjtën kohë, Altman i bën detajet specifike, ato të rastësishme dhe intime të duken të thella. Nashville e kapërcen mjedisin e saj edhe pse e kap aq ngushtë; tregon një histori rreth rrugës së hidhur të aspiratës, padobishmërisë së famës dhe marrëzisë flagrante të një sistemi politik që i ngjan gjithnjë e më shumë kulturës.
Një fund i pashlyeshëm
Nuk është për t’u habitur që tregohet se ekziston edhe një dhunë themelore në atë sistem - në kulmin e Nashville, një person i armatosur hap zjarr në koncertin për mbledhjen e fondeve Ëalker, duke qëlluar një të pafajshme Barbara Jean poshtë në skenë para një publiku. Kinemaja dhe vrasjet politike u ndërthurën me kureshtje në vitet 1970 dhe fillim të viteve 1980, nga filmat që frymëzuan përpjekjet për vrasje te atentatet që frymëzuan filmat.
Në mesin e viteve 1970, pati një ringjallje të themeluar mirë të muzikës country në SH.B.A. Zhanri i fliste traditës dhe shkollës së vjetër Americana; ishte mënyra për të pretenduar se trazirat shoqërore, protestat anti-luftë dhe korrupsioni presidencial ishin larg realitetit të tyre. Me shumë pak përjashtime - shefi i Kris Kristofferson midis tyre - artistët e vendit të epokës fituan një pamje miopike të kombit të tyre që synonte të ashtuquajturën ‘shumicë e heshtur’ e Nixon - termi që Presidenti shpiku në 1969 për t’u referuar atyre Amerikanëve që ishin polakë përveç kundërkulturës së re.
Nashville godet deri në zemrën e jetës amerikane, në pompozitetin e saj dhe, me besnikëri, në optimizmin e tij të dyshimtë, përballë dhunës së vërtetë dhe terrorit. Gjatë një pandemie globale dhe një sezoni të bollshëm zgjedhor, dëshpërimi i saj ndihet aq i mprehtë sa kurrë më parë.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
