Gazeta Si- Për shumë muaj Izraeli jetoi makthin e sulmeve nga raketat irakiane me koka kimike ose bakteriologjike.
Në të gjithë vendin po përgatitej “cheder hatum”, dhomat e mbyllura në çdo shtëpi me shirit ngjitës dhe lecka në çdo çarje, ku njerëzit duhej të përgatiteshin të gjenin strehim me maskat e gazit që shpërndante qeveria me flakonët e atropinës për t’u injektuar në rast të agjentëve jo-konvencionalë, apo edhe bombave “të pista” me rrezatim bërthamor.
Askush nuk e dinte saktësisht se çfarë pasojash do të kishte një bombardim i tillë. Mediat raportuan indikacione shumë të përgjithshme nga zëdhënësit e ushtrisë. Në fund, sulmi raketor irakian “Scud” filloi me të vërtetë mëngjesin e 18 janarit 1991.
Sirenat binin për një kohë të gjatë në rrugët e shkreta të shtetrrethimit. Anti-raketat “Patriot” të furnizuar nga amerikanët hynë në veprim.
Por në shumë raste ato shkaktuan më shumë dëme sesa të mira: goditën raketat “Scuds” dhe ranë në rrënojat në zonën e synuar.
Pas disa ditësh sulmesh të rregullta, Izraeli bëri një psherëtimë të lehtësuar. Kokat e luftës përmbanin eksplozivë konvencionale dhe shpesh përfundonin në zonat e shkretëtirës, por ato arritën gjithashtu në Tel Aviv, Haifa, Beer Sheva dhe Galile.
Raketat e fundit ranë më 23 shkurt: në 35 ditë, sipas të dhënave zyrtare, vendi ishte goditur nga 42 raketa, por një numër i papërcaktuar ishte lëshuar drejt kapanoneve të bombës atomike në Dimona, në portat e Negevit dhe më vende të tjera të ndjeshme ushtarake.
Të paktën dy civilë kishin vdekur nga shpërthimet e drejtpërdrejta dhe midis 11 dhe 74 persona humbën jetën të asfiksuar, ndërsa mbanin maska kundragaz në fytyrë ose nga krizat kardiake të shkaktuara nga paniku dhe përdorimi i gabuar i atropinës.
Por fakti më i rëndësishëm ishte se Izraeli nuk iu përgjigj kurrë ushtarakisht provokimit të Irakut, siç kishin kërkuar shprehimisht amerikanët.
Saddam Husseini synonte ta tërhiqte atë në luftë për të përçarë koalicionin ndërkombëtar të udhëhequr nga Uashingtoni, i cili kishte arritur të bënte shumë aleatë të botës arabe për të dëbuar irakianët nga Kuvajti.
Qëndrimi pasiv i kryeministrit të atëhershëm “skifter” Ytzhak Shamir kishte dhënë rezultat: abstenimi nga hakmarrja muskulore i kishte garantuar fitoren ushtarake aleatëve, pa ndikuar në forcën e parandalimit izraelit.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
