.png)
Francesco lollobrigida, ministri i Agrikulturës në Itali shihet si një nga ministrat më radikalë të qeverisë së ekstremit të djathtë që drejtohet nga kunata e tij, Giorgia Meloni. Në prill, politikanët opozitarë e akuzuan atë për propagandimin e supremacizmit të bardhë pas një fjalimi në të cilin ai dukej se miratonte një teori konspirative që pretendon se kapitalistët globalë po mashtrojnë që të zëvendësojnë europianët me emigrantë të varfër në mënyrë që të shtypin pagat. Megjithatë, tre muaj më vonë, Lollobrigida tha diçka që asnjëri prej paraardhësve të tij më liberalë të kabinetit nuk ka guxuar ta thotë publikisht. "Ne kemi nevojë për emigrantë!”.
Dhe si. Numri i lindjeve në Itali vitin e shkuar, 393 mijë, ishte më i ulëti ndonjëherë. Tashmë atje ekziston një hendek i madh në tregun e punës: një sondazh i punëdhënësve për dhomat e tregtisë të Italisë zbuloi se ata prisnin të kishin 531,000 vende të lira pune këtë muaj, por menduan se pothuajse gjysma mund të mbeten të paplotësuara, kryesisht për shkak të mungesës së aplikantëve. Kjo nga ana tjetër ngadalëson rritjen ekonomike.
Meloni përballet me dy lloje vështirësish përballë kësaj sfide. I pari është Matteo Salvini, aleati i saj i koalicionit dhe udhëheqësi i Lidhjes (i quajtur më parë Lidhja e Veriut). Duke luftuar për të rimarrë mbështetjen që ka humbur ndaj partisë ‘Vëllezërit e Italisë’ së Melonit, ai ka bërë presion për masa më drastike kundër emigracionit të parregullt si ato që ai adoptoi, dhe që i dhanë atij popullaritet të madh, si ministër i brendshëm nga 2018 deri në 2019. Ai pa dyshim kishte shpresuar që si ministër në qeverinë aktuale përgjegjëse për Portet, të mund të vendoste vetë masa të tilla. Por muajin e kaluar Meloni i dorëzoi të gjithë portofolin e emigracionit Alfredo Mantovano, një ministër i ri në zyrën e kryeministrit.
Problemi i dytë i Melonit është se ajo dhe ndjekësit e sajjanë kapur në një rrjetë të krijuar prej tyre. Kjo përfshin ndërmarrje të mëparshme dhe paragjykime të qëndrueshme kundër të huajve. Deri vitin e kaluar, Vëllezërit mbrojtën një bllokadë detare ndaj Afrikës së Veriut. Në korrik, Lollobrigida përshkroi mënyrën e partisë për ta pajtuar këtë me realitetet me të cilat përballet tani:eimigrimi duhet të ishte i ligjshëm, tha ai, "Dhe mënyra më e mirë për ta pasur atë është të luftosh llojin e paligjshëm".
Që nga viti 1998, Italia ka lejuar lehtë emigrimin nga vendet jashtë BE-së. Rregullat e klubit nënkuptojnë se lëvizja brenda BE-së nuk kontrollohet fare, por asnjë lloj nuk mjafton për të përmbushur nevojat e ekonomisë. Më 19 korrik, kabineti ra dakord të rrisë numrin e të ardhurve të ligjshëm këtë vit me 66%, në 136.000 dhe të vazhdojë të rrisë numrin gjatë dy viteve të ardhshme. Deri në vitin 2026, 452.000 njerëzve do t'u jepet leje për të hyrë në Itali nga qeveria e saj më konservatore që nga Lufta e Dytë Botërore. Edhe kështu, numri i hyrjeve legale do të jetë mezi sa gjysma e vlerësimit të autoriteteve për numrin e nevojshëm.
Kjo e bën gjysmën tjetër të politikës së emigracionit të qeverisë të duket kontradiktore, nëse jo mizore. Qeveria ka kufizuar kohën që anijet joqeveritare mund të shpenzojnë për të shpëtuar emigrantët në Mesdhe duke i detyruar ata të dorëzojnë ngarkesat e tyre njerëzore në portet në veri. Ajo gjithashtu ka bashkëpunuar me BE-në për një marrëveshje ku Tunizia do të marrë 1 miliardë euro (1.07 miliardë dollarë) në këmbim të frenimit të largimeve nga brigjet e saj. Që kur u godit, qindra afrikanë nën-Saharianë thuhet se janë dëbuar nga Tunizia dhe janë hedhur në Sahara pa ushqim dhe ujë në temperatura më shumë se 40°C (104°F). Të paktën 27 kanë vdekur.
Megjithatë, asnjë nga këto nuk ka bërë ndonjë ndryshim. Deri në fund të gushtit, 114.589 njerëz kishin arritur në Itali përmes detit këtë vit, vetëm pak më pak se 115.068 që kishin mbërritur në të njëjtën pikë në vitin 2016, viti i pikut deri më tani. Kjo është për Melonin një tjetër dhimbje koke. Ajo, aleatët e saj dhe media konservatore kanë kërkuar prej vitesh të bindin italianët se emigrimi nga Afrika (i cili nuk përbën aspak emigracionin e parregullt të Italisë) është një kërcënim i tmerrshëm. Përgjigja e qeverisë ndaj rritjes së ardhjeve në det këtë vit ishte shpallja e një gjendjeje të jashtëzakonshme kombëtare. Edhe partitë e së djathtës kanë fituar pushtetin duke bindur një pjesë të madhe të elektoratit se vetëm ato mund të frenojnë valën. Deri sa të vijnë zgjedhjet europiane të vitit të ardhshëm, Meloni duhet të gjejë një mënyrë për të shpjeguar pse nuk munden. /TheEconomist
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
