Si manjat miliarder i pronave, manjat i medias dhe tre herë kryeministër i Italisë, karriera e Silvio Berlusconit është shtrirë në dekada.
Megjithatë, vitet e fundit, profili i tij është zbehur shumë. Si pasojë sëmundjes, ai është shfaqur shpesh në evente partiake përmes videosh dhe jo prezent dhe është ndaluar nga postet publike në Itali për katër vjet pas një dënimi për mashtrim tatimor.
Megjithatë, tani 85 vjeç, ish-kryeministri italian ka vendosur të kandidojë në zgjedhje. “Të gjithë do të ishin të lumtur,” i tha ai radio Rai me sigurinë e tij të paimitueshme.
Zgjedhjet e 25 shtatorit ka të ngjarë të prodhojnë një koalicion triumfues të krahut të djathtë, me “bekues” Berlusconin, duke i siguruar atij një pozicion ndikimi për pesë vitet e ardhshme.
Rikthimi është rezultat i ndjenjës së tij të “detyrës”, tha ai për POLITICO, në përgjigjet me shkrim të pyetjeve.
Italia ka nevojë për vlerat që përfaqëson vetëm partia e tijme qëllim ringritejn e ekonomisë, tha ai. “Prindërit e mi më mësuan se kur e ndiej fort ndjenjën e detyrës për të bërë diçka, duhet të gjej guximin për ta bërë atë”
Pavarësisht se dominonte politikën dhe median italiane për dy dekada, jo shumë kohë më parë dukej se karriera politike e Berlusconit kishte mbetur pas.
Imazhi i tij u dëmtua nga i ashtuquajturi skandali bunga bunga, në të cilin dëshmitarët përshkruan orgjitë në vilën e tij luksoze jashtë Milanos. Në vitin 2011, një krizë në rritje e borxhit kombëtar dhe frika se Italia mund të falimentonte, e detyruan atë t’ia dorëzonte pushtetin teknokratit Mario Monti.
Ai u përball me ndjekje të shumta penale, përpara se të përjashtohej përfundimisht nga senati pas një dënimi për mashtrim tatimor në vitin 2013.
Por rritja e papritur e populizmit nacionalist gjatë dekadës së fundit i dha një mundësi Berlusconit që të luante rolin e një të përgjegjshmi pro-BE.
Ai u zgjodh në Parlamentin Evropian në vitin 2019, megjithëse rrallëherë ka marrë pjesë në votime. Vitin e kaluar, rehabilitimi i tij dukej i plotë kur iu bashkua koalicionit të madh të udhëhequr nga ish-presidenti i Bankës Qendrore Evropiane, Mario Draghi, një shtyllë kryesore e institucioneve evropiane.
Më pas, muajin e kaluar, me sa duket duke ndjerë një ndryshim në erërat politike, ai iu bashkua partnerëve të tjerë të koalicionit në tërheqjen e mbështetjes për qeverinë e Draghit, duke cuar vendin në zgjedhje të parakohshme aty ku e djathta është në rrugën e duhur për t’i fituar.
Tre ministrat e qeverisë së tij dhanë dorëheqjen nga partia Forza Italia e Berlusconit, duke thënë se ai ishte “i papërgjegjshëm” dhe duke vënë interesat partiake përpara vendit.
Berlusconi mohon çdo faj për rënien e administratës, duke pohuar: “Ne do të kishim preferuar që qeveria Draghi të vazhdonte deri në fundin e natyrshëm të legjislaturës me zgjedhjet në 2023… Kjo nuk ishte e mundur për shkak të sjelljes së papërgjegjshme të 5 Yjeve dhe manovrave të paqarta. të demokratëve. Prandaj, ‘nuk kishte zgjidhje tjetër veçse t’i kthehej vota popullit,” tha ai.
Mbështetja për Berlusconin, partnerin e vogël në një aleancë të krahut të djathtë me Vëllezërit e Italisë së djathtë të Giorgia Melonit dhe Lidhjen kundër imigracionit të Matteo Salvinit, është shumë më pak nga ditët e tij të lavdisë së 2008-ës, kur partia e tij mori 37 përqind të votave. Aktualisht partia e tij po anketohet me rreth 8 për qind. Por së bashku, partitë e aleancës së djathtë pritet të marrin rreth 45 për qind të votave, të cilat duhet të jenë të mjaftueshme për një shumicë në parlament.
Megjithatë, nuk janë vetëm votuesit italianë që duhet të fitoje e djathta, por tregtarët ndërkombëtarë të bonove, agjencitë e vlerësimit, qeveritë dhe institucionet evropiane, të shqetësuar se qeveria më e djathtë në historinë e pasluftës të Italisë mund të përbëjë rrezik për demokracinë dhe aleancat e Italisë në BE dhe NATO.
Nëse institucionet ndërkombëtare nuk janë të bindura se Italia me borxhe të mëdha do të jetë në duar të sigurta, kostoja e huamarrjes do të rritet në qiell dhe hapësira e qeverisë për manovrim do të kufizohet shumë.
Një arsye për këto shqetësime kanë qenë marrëdhëniet e ngrohta nga disa në aleancën me partitë e ekstremit të djathtë në vende të tjera si Vox në Spanjë dhe me autoritarë si kryeministri i Hungarisë Viktor Orbán dhe lideri rus Vladimir Putin.
Lidhja nënshkroi një marrëveshje bashkëpunimi në 2017 me Rusinë e Bashkuar, partinë që mbështet Putinin, dhe Salvini tentoi një mision paqeje në fillim të këtij viti. Berlusconi ka gëzuar një miqësi të gjatë me Putinin, madje edhe duke pushuar në shtëpinë e tij dhe u detyrua të mohojë raportet e mediave në fillim të këtij muaji se ai foli me ambasadorin rus në Romë dhe simpatizoi pozicionin e Rusisë.
Deri më tani, kritikat e tij për pushtimin e Ukrainës nga Putini kanë qenë të heshtura. Por në komentet e tij për POLITICO, Berlusconi dënoi pa mëdyshje ish-mikun e tij: “Sot Rusia që sulmon Ukrainën ka shkelur ligjin ndërkombëtar dhe ka sjellë një luftë të dhimbshme në zemër të Evropës”.
Duke parë kohën e tij si kryeministër, Berlusconi pretendoi se kishte punuar për të përmirësuar marrëdhëniet midis Rusisë dhe Perëndimit. Marrëveshja NATO-Rusi e vitit 2002, në Romë, “mund të kishte filluar një epokë në të cilën Rusia u bë një partner dhe bashkëbisedues i besuar”. Ai tha se ishte “thellësisht i zhgënjyer” me Putinin.
Berlusconi mohoi se ndonjë nga partitë në aleancën e krahut të djathtë ishte ekstremiste, duke pretenduar se koalicioni është i qendrës së djathtë dhe tha se “nuk ka të bëjë fare me lëvizjet ekstremiste në vende të tjera”.
“Ne jemi pro-Evropë, pro-perëndimore, pro-NATO, me demokracinë liberale si pikën tonë të vetme referimi”, tha Berlusconi.
Ai shtoi se “nuk do të merrte pjesë në asnjë qeveri” nëse nuk do të ishte absolutisht i sigurt për “korrektësinë e saj demokratike, ndjenjën e përgjegjësisë dhe besnikërinë ndaj Evropës dhe Perëndimit”.
Sipas Berlusconit, është qendra e majtë, besnikëria e së cilës është e diskutueshme, pasi koalicioni i tyre përfshin një parti të ekstremit të majtë që votoi kundër anëtarësimit të Suedisë dhe Finlandës në NATO.
Pavarësisht profilit të tij të reduktuar, Berlusconi ka ende aftësinë për të shkaktuar bujë. Javën e kaluar kur diskutoi një reformë të propozuar të sistemit presidencial, ai sugjeroi që presidenti Sergio Mattarella, nëse kalonte, do të duhej të jepte dorëheqjen. Komenti u pa si një sulm ndaj Mattarellës, garantuesit të kontrolleve dhe balancave demokratike të Italisë dhe politikanit më popullor në vend. Kundërshtarët e Berlusconit akuzuan të drejtën për komplot për të çmontuar sistemin demokratik të Italisë dhe thanë se Berlusconi e donte rolin për vete. Berluskoni ka mohuar çdo dëshirë për t’u bërë president.
Në vend të kësaj, Berlusconi mund të aspirojë për rolin e dytë më të lartë institucional të Italisë, president i senatit, por ai do të ishte një zgjedhje shumë e diskutueshme dhe aleatët e tij nuk e kanë mbështetur deri më tani. Burime të brendshme thanë se fushata zgjedhore e kishte rigjallëruar atë.
Edhe pa një rol formal institucional, Berlusconi do të ketë pushtet të konsiderueshëm në qeverinë e ardhshme.
“Nëse ai merr 7 deri në 8 për qind, siç pritej, mund të bëjë dallimin midis një fitoreje të qartë për të djathtën dhe një rezultati të çrregullt,” tha Daniele Albertazzi, profesor i politikës në Universitetin e Surrey. “Ai do të ishte vendimtar për mbijetesën e koalicionit. Dhe mund të besoni se ai do t’i bëjë aleatët e tij ta ndiejnë atë”
Ideologjikisht, ekziston një marrëveshje e gjerë midis aleancës së krahut të djathtë për një program elektoral të uljes së taksave dhe kufizimeve të imigracionit, dhe partitë e ekstremit të djathtë nuk kanë gjasa të kënaqin përkrahësit e tyre më ekstremistë. Por, nëse dëshiron, Berlusconi mund të nxjerrë shumë vija të kuqe. Pozicioni i Forza Italia në qendër do të thotë se është e vetmja nga partitë që teorikisht mund të kalojë në mbështetje të një qeverie me prirje të majtë apo teknokratike, pa paguar një çmim të lartë me votuesit.
“Ai është thelbësor. Në qendër mund të luajë shumë ndeshje”, tha Albertazzi. “Ai mund të mbetet i rëndësishëm për pesë vitet e ardhshme”
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
