Pesha e stomakut, të përziera, humbja e oreksit. Është e keqja e marinarëve, thotë kuzhinieri në bord. Ilaçi i vetëm, shton ai, është të martohesh. Hipotezë e pamenduar kurrë nga kapiteni i ngathët dhe i vetmuar Jakob. Për të martesa nuk është gjë. Por më pas, pasi zbarkoi në kontinent, ndërsa pinte birrën e tij në një pijetore, ai vendos të zbatojë këshillën në praktikë dhe të vërë bast rastësisht: po, do të martohet. Dhe e zgjedhura do të jetë e para që do të hyjë në klub.
Fati e deshi që Lizzy të kapërcente pragun fatal; aq simpatike dhe shqetësuese sa nuk heziton për asnjë moment: “Doni të bëheni gruaja ime?”. Bukuroshja e shikon, i buzëqesh, i thotë çuditërisht “po”.
Kështu nis, me propozimin më shqetësues të martesës “Historia e gruas sime” nga regjisorja hungareze, Ildikò Enyedi, tashmë e vlerësuar me Ariun e Artë në Berlin dhe Kamera e Artë në Kanë, ku filmi ishte në garë në vitin 2021 dhe tani. Në film interpretojnë Léa Seydoux dhe Gijs Naber, të shoqëruar nga Louis Garrel, Sergio Rubini, Jasmine Trinca.
I qetë në botën mashkullore të anijes, ku rolet janë të qarta dhe të pandryshueshme, Jakob bëhet një peshk jashtë ujit kur zbarkon në planetin grua. Si njeri i ndershëm që është, përpiqet të kuptojë, të përshtatet. Por nuk ia del dot, bie në kurth në traditë, në nevojën për të kontrolluar gjithçka. Ka shumë si ai. “Filmi im është për ta, për burrat që lakmojnë një femër shumë shpejt”, thotë regjisorja.
Sigurisht, Lizzy duket se bën çmos që të mos arrihet: e paqartë, e pakapshme, e paparashikueshme, flirtuese e padurueshme. Që kapiteni i gjorë po çmendet, kuptohet. Durimi i tij i dhimbshëm, skuqja në ferrin e xhelozisë, ngjall edhe te meshkujt e tjerë më shumë ndjeshmëri.
Lizzy nuk bën asgjë për ta qetësuar atë, sepse ajo dëshiron që ta duan dhe ta besojnë pa prova. Ajo është mësuesja e tij sekrete. Jakobi do ta kuptojë mësimin vetëm në fund, dhe kjo do të ndodhë në mënyrën më të pabesueshme. E tij është një rrugë e gjatë, e vështirë dhe e munduar, por ia vlen”. Një shekull më parë, gjendja është si sot.
“Duket e pabesueshme, por shumë njerëz janë të ankoruar në kodet e vjetra të dyshimit, të posedimit. Burrat dhe shokët ende në mes të një ndryshimi të dhimbshëm. Dhe nuk duhet shumë për t’u kthyer. Ne gratë, pikërisht sepse jemi më përpara, duhet t’i ndihmojmë ato të rriten, për t’i dhënë një lamtumirë të butë kulturës së patriarkalizmit. Është një film për gjendjen njerëzore, tregon sesi jeta na rrëshqet nëpër gishta kur duam ta kontrollojmë”, thotë regjisorja.
Ndjeshmëria këto ditë, megjithatë, shkon për ukrainasit e shumtë që vuajnë. “Vajza ime po pret një çift të rinjsh refugjatësh. Ajo që shoh në sytë e tyre është e pashmangshme. Të shpresosh për paqe është e vështirë, por e nevojshme. Unë mbështetem më shumë tek artistët sesa te politikanët. Në shumë njerëz që vuajnë prej vitesh në Rusi dhe nuk mund të shprehen. Shpresoj që zërat e tyre më në fund të dëgjohen”.
Marrë nga Corriere della Sera, përshtati në shqip Gazeta Si
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
