Ne rrjet

Histori të pabesueshme nga të mbijetuarit e vetëm në tragjeditë ajrore

Sado i rrallë që mund të jetë, rasti i të mbijetuarit të rrëzimit të “Air India” është i fundit në një seri mjaft të pabesueshme

Gazeta Si – Të enjten, një shtetas britanik, Vishëash Kumar Ramesh, u bë i famshëm në të gjithë botën brenda pak orësh si i vetmi i mbijetuar i një aksidenti ajror që vrau të paktën 270 persona në Ahmedabad të Indisë.

Fluturimi i tij, me një “Boeing 787” të “Air India”, ishte nisur vetëm disa sekonda më parë dhe po shkonte drejt Londrës, Mbretëria e Bashkuar.

“Ai ishte një njeri shumë, shumë i pafat që hipi në atë aeroplan, por ishte gjithashtu shumë, shumë me fat që zbriti prej tij”, tha një ekspert i sigurisë së transportit për “The Guardian”.

Edhe pse i jashtëzakonshëm dhe në dukje i pashpjegueshëm, rasti i Ramesh nuk është unik në historinë e aviacionit civil.

Megjithatë, është më i pabesueshmi, duke marrë parasysh se midis rasteve të njohura, ai është i mbijetuari i aksidentit ajror me numrin më të lartë të vdekjeve: 279 persona, përfshirë 38 që nuk ishin në aeroplan, sipas një vlerësimi të përkohshëm.

Historia e tij sjell në kujtesë filmin e vitit 2000 “I pathyeshëm”, me regji nga M. Night Shyamalan, në të cilin protagonisti mbijeton një aksidenti treni, sepse ishte i pathyeshëm në pavetëdijen e tij.

Një grup oficerësh policie dhe të tjerë qëndrojnë rreth rrënojave të aeroplanit MD-80 të Northwest Airlines që u rrëzua dy ditë më parë pranë një mbikalimi autostrade në Romulus, Michigan, më 18 gusht 1987

Në realitet, histori të tilla janë të rralla, por ndodhin dhe shpesh lënë trauma psikologjike që është e vështirë t’i kapërcejnë ata që mbijetojnë, siç rrëfyen disa të mbijetuar të këtij lloji në dokumentarin e vitit 2013 “Sole Survivor”, të prodhuar nga CNN.

Disa prej tyre ishin shumë të vegjël për t’i mbajtur mend, përfshirë Cecelia Cichan, e cila ishte 4 vjeçe kur i mbijetoi vdekjes së prindërve të saj, vëllait të saj dhe 153 personave të tjerë në një aksident ajror në Detroit të SHBA-së, në mbrëmjen e 16 gushtit 1987.

Aeroplani me të cilin po udhëtonte, një MD-80 i Northwest Airlines që po shkonte për në Phoenix, u rrëzua menjëherë pas ngritjes nga aeroporti, siç ndodhi në katastrofën e fundit në Indi.

Ai arriti një lartësi prej pak më pak se 15 metrash, përpara se të fillonte të lëkundej dhe të ndalonte: goditi një shtyllë ndriçimi dhe më pas një ndërtesë jashtë pistës, u përmbys dhe u rrëzua në një rrugë aty pranë, në “Romulus”, ku u përfshi nga flakët. Dy persona që ishin në makinat e përfshira në aksident gjithashtu vdiqën.

Hetimet e mëvonshme përcaktuan se katastrofa u shkaktua nga një gabim njerëzor nga pilotët, i përkeqësuar nga një mosfunksionim elektrik gjatë konfigurimit të krahëve gjatë ngritjes.

Cichan dhe familja e saj po ktheheshin në shtëpinë e tyre në Tempe, Arizona, pasi kishin vizituar të afërmit.

Ajo u gjet ende e lidhur në sedilje dhe larg prindërve të saj, me djegie të rënda dhe fraktura në disa pjesë të trupit. Rasti i saj tërhoqi shumë vëmendje mediatike, gjë që çoi në një mbledhje fondesh.

Në dokumentar ajo tha se, duke u rritur me xhaxhallarët e saj, pyeste veten për një kohë të gjatë pse kishte mbijetuar: “Mbaj mend që ndieja zemërim dhe faj. Pse unë? Pse jo vëllai im?”

Një grup shpëtimtarësh përgatiten të kërkojnë zonën pas rrëzimit të fluturimit 626 të Yemenia, në një plazh në Moroni, Komore, më 1 korrik 2009

Ajo ka një tatuazh të një aeroplani në kyçin e dorës së majtë: “si një kujtesë për origjinën time”, tha ajo. Ndër miqtë e saj është edhe kapiteni i zjarrfikësve që ndërhyri natën e aksidentit, të cilin më vonë e kërkoi si e rritur dhe me të cilin mbeti në kontakt.

Cichan nuk është mbijetuesja e vetme më e re: një shtetase tajlandeze, Chanayuth Nim-anong, ishte vetëm 14 muajshe kur mbijetoi nga një rrëzim avioni që vrau 65 persona në Kamboxhia më 3 shtator 1997.

Avioni “Tupolev 134” i “Vietnam Airlines” me të cilin ajo udhëtonte ishte ngritur nga Aeroporti Tan Son Nhat në Vietnam: u rrëzua gjatë uljes, duke përfunduar rreth 800 metra larg pistës në aeroportin e Phnom Penh, për shkak të një gabimi të pilotit në shikueshmëri të dobët.

Një fëmijë tjetër, një vietnamez 4-vjeçar, ia doli të shkonte në spital i gjallë, por vdiq nga lëndimet e rënda në kokë që kishte pësuar në rrëzim.

Të mbijetuarit e vetëm të fatkeqësive ajrore janë zakonisht mjaft të rinj. Një tjetër protagoniste e dokumentarit të CNN ishte 12 vjeç, për shembull: Bahia Bakari, një shtetase franceze që mbijetoi një aksidenti të rëndë më 30 qershor 2009 në arkipelagun e Komoreve, midis Madagaskarit dhe Mozambikut.

152 persona vdiqën, të gjithë ata në bord përveç saj, të cilët në atë kohë mezi dinin të notonin.

Ajo arriti të shpëtonte veten duke u kapur pas njërës prej rrënojave të aeroplanit, një Airbus A310-324 të linjës ajrore Yemenia, në det për rreth nëntë orë, i cili ishte ngritur nga Sana’a, Jemen, dhe u rrëzua kur ishte afër destinacionit të tij.

Juliane Koepcke në Aeroportin e Frankfurtit, Gjermani, 7 prill 1972

Hetimi zbuloi se avioni kishte ngecur për shkak të disa gabimeve nga pilotët, të cilët nuk kishin reaguar siç duhet ndaj kushteve të fluturimit të bëra më të vështira nga erërat shumë të forta.

Kërkimi për avionin nuk ishte i lehtë, sepse Komoret kishin aftësi të kufizuara për shpëtim në det të hapur.

Operacioni përfshinte avionë ushtarakë francezë dhe anije nga ishujt e afërt të Reunionit dhe Majotës.

Bakari, e cila po udhëtonte me nënën e saj për të kaluar pushimet së bashku në Ishujt Komore, u gjet e gjallë pranë qytetit të Mitsamiouli nga një varkë peshkimi vendase, pa jelek shpëtimi, midis rrënojave dhe trupave të njerëzve që vdiqën në aksident.

Ajo vuante nga hipotermia, pasi kaloi natën në det të hapur: ajo u shpëtua në një spital vendas dhe më pas u dërgua me një avion privat qeveritar francez në Paris, ku u pranua me fraktura në legen dhe klavikul, djegie në gjunjë dhe prerje sipërfaqësore në fytyrë. Ajo u doli nga spitali tre javë pas aksidentit.

Një histori e njohur e këtij lloji, gjithashtu subjekt i dokumentarit të vitit 1998 Ëings of Hope, me regji nga Ëerner Herzog, daton që nga pragu i Krishtlindjeve të vitit 1971.

Juliane Koepcke, një shtetase gjermane 17-vjeçare me origjinë peruane, kishte hipur në një aeroplan nga Lima në Pucallpa me nënën e saj, një fluturim i brendshëm në Peru.

Ishte një “Lockheed L-188 Electra” i vjetër i kompanisë peruane LANSA, me 92 persona në bord, shtatë orë me vonesë: Babai i Koepcke po priste gruan dhe vajzën e tij në Pucallpa, ku, megjithatë, aeroplani nuk mbërriti kurrë.

Për shkak të një vendimi të nxituar dhe të pamatur nga pilotët, aeroplani kishte kaluar një zonë me stuhi dhe turbulenca të forta.

Streset gjatë fluturimit, përveç një rrufeje që kishte goditur krahun e djathtë dhe kishte shkaktuar një zjarr, kishin çuar në një dështim strukturor të aeroplanit, i cili në fund u rrëzua në një zonë të largët të pyllit peruan të Amazonës.

I mbijetuari i vetëm i fluturimit të “Air India”

Nuk është e qartë se si Koepcke i mbijetoi rrëzimit, por teoria më e mundshme është se ajo u nxor nga avioni përpara se të rrëzohej dhe i mbijetoi një rënieje të lirë nga një lartësi e madhe. “Nuk ishte ajo që doli nga avioni, por avioni e nxorri atë”, –  thotë Herzog në dokumentar.

Ajo tha se ra në pemë, humbi ndjenjat pas përplasjes dhe u zgjua ende e përkulur, e vetme në një rresht me tre vende.

Kishte një klavikul të thyer, një prerje në krahun e djathtë, një plagë në njërin sy dhe prerje në këmbë. Ajo arriti të ecte për dhjetë ditë dhe përfundimisht takoi një grup punëtorësh që e shpëtuan.

Më vonë u zbulua se 14 të tjerë fillimisht i kishin mbijetuar përplasjes, përfshirë nënën e Koepcke, por kishin vdekur ndërsa prisnin ndihmë.

Vajza e dy zoologëve të respektuar, Koepcke kishte jetuar me ta për një vit e gjysmë para rrëzimit në një stacion të izoluar kërkimor që ata kishin ngritur në një zonë të mbrojtur në Peru, në shpatet e një vargmali në lindje të Andeve.

Ajo studioi gjithashtu zoologji kur u rrit, duke u specializuar në gjitarë. Në një intervistë të vitit 2012, ajo tha se kishte qarë dhe menduar për vite me radhë për nënën e saj dhe gjërat e rëndësishme për të cilat nuk kishte pasur mundësinë të fliste me të.

Ajo tha gjithashtu se nuk e vlerësonte shumë panettone-n: disa të lagura, të cilat i kishte nxjerrë nga mbeturinat e aeroplanit pas rrëzimit, ishin pjesë e dietës së saj në ditët që pasuan kur ajo ecte nëpër pyll.

Përshtati: Gazeta : “Si”


Copyright © Gazeta “Si”


Më Shumë