Filma

‘Gruaja që jetoi dy herë’, një nga perlat e historisë së kinemasë

Është e pamundur t’i rezistojmë tundimit të rishikojmë ‘Gruaja që jetoi dy herë’, një kryevepër e Alfred Hitchcock, e cila ka meritën, me çdo vizion, të zbulojë gjithmonë diçka më shumë që nuk e kishim vënë re më parë.

Një thriller që hapet me titujt e paharrueshëm të Saul Bass, i aftë për të hyrë në sytë e Kim Novak, duke u përpjekur të zbulojë misteret e tij, një detyrë që në vend të kësaj do t’i ngarkohet policit në pension James Steëart, i cili vuan nga marramendja, por heton një grua me mani vetëvrasëse me të cilën ai bie në dashuri derisa ajo hidhet nga një kambanore. Do të duket se historia mbaroi këtu, por historia ka ende shumë sekrete për të zbuluar.

Film romantik, një intrigë që na fut në lojë edhe në vizionin paranormal, Hitchcock-u merr frymëzim nga romani i Boileau dhe Marcejac, i shënuar nga kolona zanore e shkëlqyer e Bernard Herrmann, një partiturë e vërtetë. Shkurt, një nga perlat e historisë së kinemasë.

Mes pamjeve, veshjeve dhe ngjyrave makabre në jeshile, shpaloset një kërkim për veten (“Vertigo” është titulli origjinal, me aftësinë e metaforës), diçka e përjetshme e dëshmuar nga mosha e pavdekshme e shënuar në trungjet e pemëve.

Nëse James Steëart është, me Cary Grant, një nga djemtë e preferuar të regjisorit, tashmë në qendër të emocioneve super të larta (“Njeriu që dinte shumë”), 35-vjeçarja Kim Novak vjen duke zëvendësuar Vera Miles dhe duke shtuar një avantazh në karrierën e saj, një performancë që e bën të përjetshme në krahasim me kinemanë, duke u shfaqur fillimisht bionde, pastaj me flokë të zeza, metamorfozë e paharrueshme.

Dhe akrobacitë në shkallët e kambanores, kamera që afrohet dhe largohet, një efekt i veçantë që parashikon shumë të tjera dhe ai trungu i fundit që është e pamundur të harrohet dhe duhet rishikuar.


Copyright © Gazeta “Si”


Më Shumë