Nga Gazeta Si - Një udhëtim i bukur përmes syve, ndjeshmërisë, dhimbjes së një poeti: dokumentari i Eugenio Cappuccio “Gratë e Pasolinit” është karta e identitetit psikoanalitik të një njeriu të madh të kulturës gjithmonë i varur në rrënjët e tij, ato gjeografike të Casarsa, Friuli dhe ato të nënës së tij të dashur Susanna Colussi, shoqëruese homerike e udhëtimit të gjatë të ndërprerë nga klithma zemërthyese më 2 nëntor 1975 kur Pasolini u vra në Lido di Ostia: “Sot na ka mbetur shembulli monumental i një heroizmi intelektual të shtypur taktikisht në atë pritë grupore të paramenduar e të organizuar, një vrasje politiko-kriminale e dënuar keq”, thotë regjisori.
Filmi i tij është historia e një emocioni të pafund, pothuajse jashtëshqisor. Jo një investigim i ditës së fundit, përkundrazi kërkimi i vendeve të tij dhe mbi të gjitha për marrëdhëniet e tij me gratë që shënuan periudha të frymëzimit të tij.
Giuseppe Battiston rishikon me masë, por si bashkëpunëtor ato territore Friuliane, atdheun e tij, ku Pasolini pësoi poshtërimet e para, të shkaktuara nga një parti komuniste homofobike në atë kohë. “Rrënjët janë te nëna dhe kështu, të dëgjosh atë dhe gratë që kanë qenë shoqëruese të jetës dhe punës së tij, është si të marrësh një rrugë dytësore, një devijim për të dëgjuar edhe më qartë zërin e Pier Paolo-s”, thotë aktori.
Përveç marrëdhënies simbiotike me nënën e tij Susanna, jo çuditërisht Madonna në “Ungjill”, me të cilën duhej të fliste çdo ditë me anë të një telefoni publik edhe nëse ishte në Afrikë, janë katër figura të tjera femra që shënojnë rrugën e tij.
Përkthyesja dhe poetja hebreje Giovanna Bemporad (e cila u shpëtua nga nazistët në një mënyrë që duket si trillim, por ishte jeta reale), shkrimtarja Oriana Fallaçi që rrëfen një pasion misterioz në një letër, muza amfitrione Laura Betti, e cila, si një mike e gjithanshme në dashuri dhe një grua “jo mishërore”, i hapi dhomat e fuqisë intelektuale, Moravia në krye, që më pas luftoi për Fondacionin Pasolini dhe për të vërtetën e fakteve.
Dhe në fund tentativa sentimentale me Maria Callas: me të shkoi të rishikonte vendet e rinisë, xhiroi “Medean” dhe i bëri përshtypje “dhuna totale e ndjenjave të saj të shfrenuara”. Ishte solo e fundit e këngëtares së madhe.
Ka filma, klipe nostalgjie, është Battiston që udhëton për në kishën e vogël të Versutës ku i riu Pasolini hapi një shkollë të vogël me nënën e tij, dhe ka dëshmi të bukura dhe të përzemërta nga miqtë: Liliana Cavani, Dacia Maraini, Emanuele Trevi, David Grieco. Cappuccio na dërgon nostalgji për një njeri dhe “profecitë” e tij me valë kinemaje, sepse i tillë ishte Pasolini që shikonte shoqërinë italiane, ashtu si Fellini, të cilit, jo çuditërisht, regjisori i kushtoi një tjetër film.
Gjynah të mos kesh, por ka gjithmonë të drejta autori etj., dëshmitë e Nico Naldinit, kushëririt dhe shokut, dhe Bernardo Bertolucci, ndihmës regjisori i tij i parë në kohën e “Accattone” dhe mik, por në gjuhët e ndërthurura narrative, falë aktoreve Carolina D’Alterio, Martina Massaro, Liliana Massari, Sara Maffodda dhe mbi të gjitha “nënës” shumë të mirë Anna Ferruzzo, del në pah fisnikëria e një shpirti, e një zemre të thjeshtë.
Një mënyrë për të kujtuar njeriun poet, shkrimtar dhe kineast dhe të gjitha degëzimet që e lidhin atë me ne sot më shumë se dje dhe më pak se nesër. /Il Corriere della Sera/
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
