Ekonomia e emigracionit dhe politikat e gabuara të BE

Refugjatët në kanalin e Anglisë apo në kufirin Poloni-Bjellorusi mund të mos zëvëndësojnë direkt 33 milionë njerëz që dalin në pension, por situata për to duhet rishikuar.

Mbrojtësit e një qasjeje më të hapur ndaj emigracionit të ligjshëm deri më tani kanë bërë pak dëm në opinionin publik. Shumë pak politikanë mbështesin idenë se njerëzit që ikin nga konflikti ose varfëria duhet të kufizohen, nëse jo të dekurajohen. Në të njëjtën mënyrë, pak vënë në dyshim idenë se refugjatët “politikë” meritojnë trajtim më të favorshëm sesa emigrantët “ekonomikë”.

Paragjykimi i përgjithshëm është se të gjithë të ardhurit nga Afrika, Lindja e Mesme dhe tani Afganistani janë një barrë për vendet pritëse. Por studiuesit prej disa vitesh kanë parë me kujdes bilancet ekonomike të emigracionit në një numër vendesh dhe në përgjithësi e kanë gjetur atë pozitiv.

Arsyeja morale për t’u ofruar një strehë të sigurt të përndjekurve dhe të varfërve është e pamohueshme. Por përveç vërshimeve të herëpashershme të simpatisë dhe keqardhjes, argumentet humanitare nuk kanë shumë mbështetje. Prandaj, ekonomiksi i emigrantëve duhet vendosur nga politikbërësit dhe politikanët.

Emigrantët zakonisht krijojnë shumë më tepër pasuri jashtë vendit sesa në shtëpitë e tyre. Kur eksodi masiv nga Siria dhe fqinjët e saj ndezi “krizën e emigrantëve” të Europës në 2015, një studim raportoi se kontributi ekonomik mbarëbotëror i tyre ishte 6.7 trilion dollarë, rreth 40% më shumë se vlera që mund të bënin në vendin e origjinës. Edhe pse vetëm 3.4% e popullsisë globale, ato përbënin 9.4%  të prodhimit të brendshëm bruto.

Referendumi i Brexit i Britanisë së Madhe në vitin 2016 mund të jetë përcaktuar nga armiqësia ndaj emigracionit, por, para tij, Britania po shijonte frytet e një qëndrimi relativisht të qetë ndaj punëtorëve të ardhur. Një studim akademik shqyrtoi vlerën ekonomike të emigrantëve dhe zbuloi se taksat e paguara nga punëtorët që kishin ardhur nga vende të tjera peshonin lehtësisht kostot e tyre sociale dhe shëndetësore, duke arritur në një bonus prej 25 miliardë paund për 2001-11.

Është pothuajse e njëjta histori në të gjithë Europën; Puna e emigrantëve po plotëson vendet bosh të punës dhe po jep kontribute të konsiderueshme ekonomike. Megjithatë, politikanët kryesorë i tremben aq shumë aftësisë së populistëve për të shfrytëzuar ndjenjat anti-emigrante, saqë ata hezitojnë të bëjnë thirrje për diskutime më të balancuara për këtë temë.

Europa ka shumë nevojë për një qasje më progresive ndaj emigracionit.

Qeveritë e BE-së në përgjithësi i kanë rezistuar propozimeve për një qasje të re ndaj emigracionit legal. Komisioni Europian po rregullon një “pakt të ri mbi emigracionin dhe azilin” që do të zbulohet vitin e ardhshëm, por indikacionet janë se ai nuk do të bëjë shumë më tepër sesa të vendosë një etiketë të BE-së në një kornizë që lejon shtetet anëtare të veprojnë sipas sistemeve të konkurrencës kombëtare.

Parisi dhe Londra do t’i bënin vetes dhe pjesës tjetër të Europës një nder të madh nëse do të braktisnin lojën e tyre të pahijshme të fajësimit për trafikimin e njerëzve dhe kalimet e paligjshme e të fokusoheshin në nevojën për më shumë emigrantë. Plakja dhe tkurrja e Europës është një problem strukturor që nuk do të largohet.

Burimi: Financial Times/ Përshtati: Gazeta “Si”