Bangkok, 1982. Një i ri austriak, menaxher i marketingut të Procter & Gamble, hyn në një hotel dhe ende i rraskapitur nga jet lag (shqetësimet që lindin pas fluturimeve të gjata), kërkon një pije për të marrë energjitë e duhura. Kamerieri i shërben atij një pije shumë të njohur në ato vende, veçanërisht në mesin e shoferëve të kamionëve. Nuk është një pije e gazuar, ka shijen e një shurupi, por ia arrin qëllimit.
Disa kohë më vonë, në udhëtimin e tij të dytë për në Azinë Juglindore, këtë herë në Hong Kong, ai ndodhet në hollin e hotelit Mandarin, duke lexuar Newsweek. Përqendrohet në një artikull kushtuar pasurisë së një sipërmarrësi japonez, prodhues i një pije me taurinë dhe kafeinë shumë të ngjashme me atë të provuar në Bangkok, dhe në atë çast ‘’ndizet’’ shkëndija. Ai e kupton potencialin dhe vendos të prodhojë një pije të ngjashme. Ndryshon pak shijen, e bën atë të gazuar dhe shton doza të rëndësishme sheqeri. Kaluan disa vite dhe ai njeri, Dietrich Mateschitz, të cilit i ishin dashur 10 vite për të marrë një diplomë në marketing dhe administrim biznesi, është lideri i një prej gjigandëve botërorë të ushqimit dhe pijeve, Red Bull. Një kompani e aftë të shesë mbi 6 miliardë kanaçe në të gjithë botën në një vit, praktikisht një për secilin banor të Tokës. Por intuita e manjatit austriak shkon më tej. Ai e kupton që marka duhet të jetë tërheqëse për të rinjtë, kështu që ai vendos të hyjë në botën e sportit, por jo tek të gjithë sportet, vetëm ato që përmbajnë në vetvete adrenalinën, aventurën dhe energjinë e Red Bull. Kjo është arsyeja pse ai nuk interesohet për futbollin, të paktën fillimisht.
Në dekadën e fundit futbolli ka arritur një nivel maksimal të globalizimit. Së shpejti ndeshjet e kampionateve të ndryshme do të luhen në ndonjë kryeqytet arab, aziatik ose amerikan, ndërkohë që ne po vërejmë se si kompani të huaja po menaxhojnë ekipet me mijëra kilometra larg dhe ia besojnë menaxhimin operacional të kompanisë menaxherëve, qëllimi kryesor i të cilëve nuk është fitorja, por qëndrueshmëria financiare. Gjithashtu edhe ne tifozët kemi ndryshuar, jemi mësuar të shohim ndeshjet e kampionatit Bjellorus të ulur në divan, të kemi akses në dhomat e zhveshjes para fillimit të ndeshjes dhe të mësojmë të gjitha thashethemet për skuadrat, lojtarët dhe gratë e tyre në kohë reale. E gjithë kjo falë internetit.
Dhe është në këtë kontekst që Red Bull, vendosi të përqendrohet te futbolli dhe e bëri atë në mënyrën e vet. Nëse në të kaluarën kemi qenë dëshmitarë të pronarëve të huaj që gradualisht hynin në historinë e klubit me një shkallë të caktuar përulësie, duke u përpjekur të pranoheshin nga tifozët dhe e gjithë bashkësia sportive, kompania Mateschitz ka adoptuar një qasje diametralisht e kundërt. Si në një veprim të pastër të marketingut, ai imponoi një model biznesi në të cilin ekipet janë degë tregtare përpara se te jenë skuadra sportive. E gjitha filloi me blerjen e ekipit të parë të futbollit në 2005, ekipin austriak te Salzburg. Red Bull ndryshoi emrin, emblemën, ngjyrat si dhe një rinovim të thellë të të gjithë stafit menaxhues dhe teknik. Çdo lidhje me të kaluarën e skuadrës u fshi. Red Bull Salzburg , emri i ri i klubit, filloi të fitonte si kurrë më parë, por shumë tifozë që ishin kundër drejtimit të ri vendosën të krijonin një klub të ri, SV Austria Salzburg.
Në vitin 2006 ishte radha e Metro Stars në New York që u bë New York Red Bull, që solli ndryshimin e logos dhe ngjyrave. Për më tepër, revolucioni përfshiu edhe stadiumin: Stadiumi Giants u braktis dhe u ndërtua një i ri, Red Bull Arena. Një stadium prej 25,000 vendesh, i cili falë uljes së çmimeve të biletave, vazhdon të jetë gjithmonë plot, pavarësisht paraqitjeve jo aq pozitive të ekipit. Në 2007 ishte radha e Red Bull Brasil dhe në 2008 ajo e Red Bull Ghana për të arritur më në fund në vitin 2009, vit në të cilin Red Bull bleu një ekip të vogël nga Leipzig, por këtë herë jo pa probleme.
“Trajtimi i Red Bull” i cili parashikon jo vetëm ndryshimin total të imazhit, por edhe një menaxhim të centralizuar administrativ dhe sportiv (vetëm një drejtor sportiv për të gjitha ekipet) u përball me armiqësinë e tifozëve gjermanë. Zgjedhja për t’u përqendruar në Leipzig nuk ishte e rastësishme, por e diktuar nga rëndësia e qytetit me një stadium modern me 44 mijë vende dhe nga pabarazia e prejardhjes dhe nivelit mes ekipeve të Gjermanisë Lindore në krahasim me perëndimin (trashëgimi e një të kaluare që akoma mbetet për t’u kapërcyer). Synimi ishte të blihej Sachsen, ekipi historik i qytetit, por protestat ishin aq të ashpra, sa që Red Bull u detyrua të tërhiqej. Pasi u tejkalua problemi i ekipit, lindi problemi që lidhet me emrin. Legjislacioni gjerman nuk lejon që emri i markës të përfshihet te emri i skuadrës, kështu që kompania shumëkombëshe e quajti klubin e futbollit RasenBallsport Leipzig (ku RasenBallsport qëndron për “sportin e topit në fushë”) në mënyrë që të mund të shkurtohet në RB Lispia . Gjithashtu për shkak të rregullores gjermane, Red Bull nuk mund të përfshinte markën e saj në logon e ekipit, por përsëri kompania e gjeti mënyrën se si të tejkalonte edhe këtë problem, duke vendosur dy dema në logo. Sikur të mos mjaftonte kjo, gjigandi u përball me pengesën ligjore që ndalonte që shumica e aksioneve të klubit të përqendrohej tek një aksioner i vetëm, kështu që themeloi një kompani tjetër, që të zotëronte një pjesë të aksioneve të blera nga Redbull dhe të tejkalonte edhe pengesën e fundit ligjore. Sidoqoftë, RB Leipzig në pak vite është bërë një ekip i nivelit të lartë si në Gjermani ashtu edhe në Evropë, si dhe më i urryeri nga tifozët gjermanë. Dhe kjo nuk ka se si te mos i bëjë njerëzit të reflektojnë.
Në një intervistë të disa muajve më parë, Quique Setién (trajneri i Barcelonës) deklaroi se ne jemi duke prodhuar një gjeneratë falimentimesh, humbësish . Një brez që nuk mund të jetojë me humbje, rezultat i një shoqërie që edukon të rinjtë që duhet vetëm të fitojnë dhe që mat vetveten vetëm në rendimentin. Gjithçka po shkon drejt një standardizimi shqetësues të modeleve dhe shijeve . Me një lehtësi dhe shpejtësi të madhe lojtarët e rinj lartësohen dhe ju rritet vlera e tyre dhe po me të njëjtën lehtësi dhe shpejtësi këto lojtarë braktisen dhe dërgohen tek skuadra të tjera më të vogla, kur tashmë karriera e tyre ka përfunduar. Është efekti “redbull”i futbollit: blini atë që nuk keni, duke fshirë gjithçka që ekzistonte; tifozët trajtohen si klientë dhe lojtarët si marioneta për të regjistruar një “+” në bilanc. Red Bull promovon një mënyrë jetese të bazuar në adrenalinë dhe në suksesin e një jete të jetuar gjithmonë në maksimum. Një jetë në të cilën gjërat janë të mira vetëm nëse ato janë produktive. Bëni një gjë mirë sot dhe nesër do të duhet ta bëni më mirë. Nuk ka vend për dështim. Por për çdo Cristiano Ronaldo, ka shumë lojtarë që nuk kanë arritur të kenë sukses. Për çdo RB Leipzig, ka ekipe që rrezikojnë të zhduken përgjithmonë.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
