Ajo dominoi Evropën. Një udhëheqëse de fakto në një kohë krize. Për 16 vjet, Angela Merkel u tregua pragmatiste e kujdesshme dhe e qetë për të drejtuar kontinentin në një kohë kur ekstremi i djathtë në Evropë po rritej, çështja e emigrantëve u ndez dhe natyrisht, Brexit.
Me mbylljen e epokës së Merkelit, një udhëheqës tjetër evropian mund të dalë dhe të marrë drejtimin. Por kush janë pretendentët kryesorë:
Mario Draghi
Një nga pohimet më të goditura të udhëheqjes së Mario Draghit erdhi nga kryeministri spanjoll, Pedro Sanchez, gjatë një vizite në Romë në qershor.
Duke e përshkruar ish -shefin e Bankës Qendrore Evropiane si një “maestro”, Sanchez tha: “Sa herë që Draghi flet në Këshillin Evropian, ne të gjithë heshtim dhe dëgjojmë. Kjo nuk është diçka që ndodh shpesh”
Draghi, i emëruar kryeministër i Italisë në shkurt, ka pasur ndikim të partitë për një sërë çështjesh të vështira, përfshirë futjen e pasaportës së vaksinimit Covid-19
Ai gjithashtu ka sjellë efekt tek elektorati, duke u votuar si udhëheqësi më i vlerësuar i Italisë.
Qeveria e Draghit i mbijetoi programit të vaksinimit të vendit, ka ringjallur ekonominë dhe ka miratuar masa të zbatueshme për të kontrolluar infeksionet nga COVID19.
“Gjërat duhet të bëhen sepse duhet të bëhen, edhe nëse ato janë jopopullore,” tha Draghi më herët në shtator.
Pragmatik, i qetë, vendimtar që nuk ka frikë ta thotë situatën si është (për disa nga ata që janë pranë tij), Draghi, i respektuar jashtë vendit aq sa edhe në Itali, është personi më adapt për të veshur këpucët e Merkelit si udhëheqësi de fakto i Evropës.
“Ne kemi figurën më të spikatur. Është Draghi,” tha Giancarlo Giorgetti, ministri i zhvillimit ekonomik të Italisë.
Olaf Scholz
Politika evropiane nuk luajti pothuajse asnjë rol në fushatën zgjedhore gjermane. Kjo ka të bëjë më shumë me faktin se përkundër dallimeve në politikat midis partive që tani po kërcejnë për një pozicion në qeverinë post-Merkel, në Evropë çdo parti kryesore është pak a shumë në të njëjtën pozitë; Gjermania ka nevojë për BE pothuajse më shumë sesa BE -ja ka nevojë për Gjermaninë. Arsyeja është që të sigurohesh që nuk dështon.
Nëse Scholz arrin të formojë me sukses një qeveri koalicioni dhe bëhet kancelar, situata nuk ka shumë të ngjarë të ndryshojë.
Roli i tij si ministër i financave nën qeverisjen e Merkel – përgjegjës për mbajtjen e ekonomisë – dhe kontributi i tij qendror në krijimin e fondit të BE -së për rimëkëmbjen ndaj pandemisë prej 750 miliardë eurosh, përforcoi angazhimin e tij ndaj bllokut, dhe figurën e tij si vendimmarrës.
Ai e quajti fondin “një sinjal të qartë për solidaritetin dhe forcën evropiane”, në të njëjtën kohë kur i dërgoi mesazhin vendasve se një rimëkëmbje e fuqishme në Evropë ishte një parakusht thelbësor për të siguruar prosperitetin ekonomik të Gjermanisë.
Megjithatë, Scholz do të vihej nën presion për të marrë një rol udhëheqës mbi çështje të tilla delikate si krijimi i një politike për refugjatët bazuar tek solidariteti – diçka që Merkel nuk arriti ta bëjë – si dhe sfidën e nxitjes së reformës mjedisore dhe rritjen ekonomike.
Ai njihet me shumë si pragmatist sesa si vizionar
Emmanuel Macron
Manuel Macron ka përcjellë vizionin e tij për Evropën që nga koha e zgjedhjes së tij, duke argumentuar në mënyrë të përsëritur që nga fjalimi i tij kryesor në Sorbonne në 2017 se BE -ja duhet të adresojë dështimet e saj që sipas fjalëve të tij, është “shumë e dobët, shumë e ngadalshme, joefikase”.
Propozimet e tij për një politikë të përbashkët të azilit, apo taksa dixhitale – kanë bërë pak përparim, edhe pse janë penguar pjesërisht nga një koalicion gjerman dhe instinktet e kujdesshme konsensuale të Merkel.
Pak vëzhgues besojnë, megjithatë, se largimi i kancelares do t’i hapë rrugën presidentit ambicioz, të paduruar dhe nganjëherë arrogant të Francës që të jetë ai drejtuesi.
Asnjë udhëheqës i vetëm, thonë shumica, nuk do të krahasohet me ndikimin e Merkel në Europë.
Në vazhdën e krizës së këtij muaji me SHBA-në, Australinë dhe Britaninë e Madhe për marrëveshjen e sigurisë Aukus, e cila i kushtoi Francës një kontratë prej shumë miliardë eurosh, ai edhe një herë kërkoi një autonomi më të madhe evropiane ndërsa Kina po ngrihet dhe SHBA rifokusohet në Azi.
Pas tërheqjes kaotike perëndimore nga Afganistani dhe debatit për marrëveshjen e Aukus, shumë udhëheqës të BE -së tani mund të jenë të gatshëm të bien dakord më faktin se BE -ja duhet të jetë më pak e varur nga Uashingtoni – por pakkush dëshiron të rrezikojë të dëmtojë marrëdhëniet transatlantike.
Se sa sukses do të ketë Macron në avancimin e axhendës së tij do të varet kryesisht nga suksesi i presidencës gjashtëmujore të Francës në BE, e cila fillon në janar të vitit të ardhshëm, dhe, natyrisht, nga rizgjedhja ose jo e tij në zgjedhjet presidenciale franceze të prillit të ardhshëm.
Ai me siguri do të përpiqet të marrë mantelin e Merkelit.
Por ai do të ketë nevojë për partnerë për të arritur kudo, së bashku me nevojën për kompromis dhe konsensus: shenjat dalluese të Merkel, por jo, deri më tani të Macron-it.
Marrë nga “The Guardian”/ Përshtati në shqip; Gazeta “Si”
.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
