.png)
Mekanizmi dramatik i filmit “Conclave” shqyrton sekretet “gati-demokratike” të qeverisjes së kishës , që janë pak a shumë si seancat e mbyllura të Kongresit të SHBA
Në mungesë të kinemasë politike që mund ta marrë seriozisht filmin (ose që mund të besohet se është e paanshme), “Conclave” fitoi Çmimin BAFTA për “Filmin më të Mirë në Britani” dhe u prit me entuziazëm nga “Akademia e Shkencave të Filmit” të SHBA, duke e vërtetuar mosbesimin aktual ndaj institucioneve qeverisëse që kanë të bëjnë me filmin.
Por në vend që “Conclave” të shqyrtonte dështimin e procedurës “parlamentare” papale, filmi kthehet në një sirenë e së majtës duke i reduktuar çështjet filozofike dhe shpirtërore në një melodramë gati gati banale.
Nëse kjo quhet “kinematografi klasike” në një kulturë të filmit që e ka braktisur estetikën dhe arsyen atëherë , nuk mjafton. . “Conclave” e tejkalon rubikonin e besueshmërisë, duke e vendosur përballjen kulminante mes kandidatëve konservatorë dhe liberalë. E thënë kjo nga Berger ngjan qesharake dhe e pashpresë.
Asnjë nga karakteret e thjeshta si devotshmëria e Fiennes me sytë e butë, zëri i tij që dridhet duke pretenduar të përcjellë angazhimin për drejtësi , zemërimi i tepruar i Stanley Tucci për të treguar progresivizmin e drejtë, shfaqja e arrogancës nga John Lithgow, nuk parapërgatisin kulmin e shumë pritur.
Filmi nuk ka debat etik, edhe pse Kardinali Thomas Lawrence i Fiennes është emëruar pas Thomas More kjo nuk tregon asgjë nga sofistikimi i tekstit të skenaristit Robert Bolt , i cili nxjerr në pah dhuntinë e tepruar për aforizma dhe një lloj disiplinimi sublim për tu ngjitur deri në fjalë të rrepta dhe thjeshtësisht të besueshme.
Gjithashtu filmit i mungon takti dhe ndjeshmëria madje duke kaluar shpejt nga gjendje të tilla artificiale si pendesa kardinalit të diskretituar afrikan (Lucian Msamati).
“Conclave” përmbledh pikëpamjen jo-religjioze kur një kardinal cinik dëshiron që “Zoti të na japë një papë që dyshon.” Benitez, kardinali i filmit në stilin e Bergolio, justifikon reformën, duke deklaruar, “Kisha nuk është traditë. Kisha nuk është e kaluar. Kisha është ajo që do të bëjmë pas kësaj.” Ky mësim është shumë i ngjashëm me përkushtimin e Bergolio, i cili është gjithashtu është shumë i ngjashëm me traktatin “Çfarë duhet bërë?” të Vladimir Lenin-it.
“Conclave” reflekton monarkinë e humbur të Europës dhe mungesën globale të besimit politik. Në vend që të lavdëronte agnostizimin radikal, filmi përfundon duke diskutuar rolin e grave në kishë dhe të një kardinali interseksual dhe hermafrodit.
Kur kultura e filmit pretendon të bashkëjetojë me idetë pro-majtiste thuajse radikale të perendimit , rezultati absurd është “Conclave.”
Burimi: National Review
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
