.png)
Gazeta Si – Takimi i para disa javëve në Sharm el-Sheikh të Egjiptit ishte mbi të gjitha një shfaqje madhështore nga Donald Trump, ku morën pjesë edhe rreth tridhjetë udhëheqës ndërkombëtarë.
Trump iu drejtua të gjithëve në një ceremoni pompoze dhe nganjëherë mjaft kaotike: midis takimeve, pati madje dy episode bisedash private që u bënë publike, sepse udhëheqësit botërorë nuk ishin në dijeni se mikrofonat e tyre ishin të hapur dhe për këtë arsye po regjistroheshin.
Këto janë ato që mediat anglo-saksone i quajnë “mikrofonë të nxehtë” dhe ato që ne i quajmë biseda “jashtë kameras”.
Ato janë bërë më të shpeshta nën “epokën Trump”, i cili ka hequr shumë filtra edhe në komunikimet e tij zyrtare, por ato kanë një histori të gjatë në politikë.
Episodi më problematik të hënën ishte biseda midis Trump dhe presidentit Indonezian, Prabowo Subianto, i cili i kërkoi Trump të fliste me djalin e tij Eric “ose edhe Donald Junior” (një tjetër djalë i Trumpit).
Të dy janë drejtues të Organizatës Trump, kompania që bashkon shumë biznese të presidentit amerikan dhe familjes së tij.
Trump e siguroi Prabowo-n se do ta telefononte dhe Prabowo u dëgjua duke folur për nevojën për të “gjetur një vend të ri”.
Mediat amerikane e lidhën bisedën me disa nga investimet e Organizatës Trump në pasuri të paluajtshme në Xhakarta dhe Bali, Indonezi, dhe nxorën në pah përzierjen e njohur dhe të gjerë të Trump në çështjet publike dhe private.
Gjithashtu të hënën, gjatë një pushimi, kryeministri kanadez Mark Carney i vuri në dukje me shaka Trumpit se disa minuta më parë ai e kishte quajtur “president i Kanadasë”.
Trump u përgjigj: “Të paktën nuk të thirra guvernator”. Ai po i referohej kohës kur, disa muaj më parë, filloi ta quante kryeministrin e atëhershëm kanadez Justin Trudeau “guvernator”, duke argumentuar se Kanadaja duhet të bëhet shteti i 51-të i SHBA-ve (dhe për këtë arsye udhëheqësi i saj do të ishte thjesht një guvernator, jo një kryeministër i veçantë; por ky ishte një propozim absurd dhe i parealizueshëm).
Në fillim të shtatorit, gjatë paradës masive ushtarake në Pekin, tre udhëheqës u dëgjuan në atë që menduan se ishte një bisedë private.
Presidenti kinez Xi Jinping, presidenti rus Vladimir Putin dhe udhëheqësi i Koresë së Veriut Kim Jong Un diskutuan mundësinë e jetesës përtej moshës 150 vjeç, ose përgjithmonë.
Të tre dukeshin të bindur se kishin ende një jetë shumë të gjatë përpara tyre (Xi Jinping është 72 vjeç, Putin është 73 vjeç dhe Kim Jong Un mendohet të jetë 41 vjeç, por data e tij e lindjes është e paqartë).
Në vitin 2024, presidenti i SHBA-ve, Joe Biden, duke folur me kryeministrat Narendra Modi (India), Fumio Kishida (Japoni) dhe Anthony Albanese (Australi), u tha atyre se Kina po “sfidon në mënyrë agresive Shtetet e Bashkuara” në të gjithë rajonin e Azisë Jugore. Deklarata, pasi u bë publike, shkaktoi probleme diplomatike.
Ish-presidenti i SHBA-ve, Barack Obama dhe presidenti francez, Nicolas Sarkozy ishin shumë më të drejtpërdrejtë në një bisedë të kapur me kamera në vitin 2011 gjatë samitit të G20 në Kanë (G20 është takimi i njëzet vendeve më të industrializuara në botë).
Duke iu referuar kryeministrit izraelit Benjamin Netanyahu, Sarkozy tha: “Nuk e duroj dot; ai është gënjeshtar”. Obama u pajtua, duke u ankuar se duhej të merrej me të “çdo ditë”.
Disa vite më parë, një tjetër president francez, Jacques Chirac, u ankua për kuzhinën britanike. Ai po darkonte me presidentin rus Vladimir Putin dhe kancelarin gjerman Gerhard Schröder pas një takimi të G8 në Skoci në vitin 2005.
Ai tha për britanikët: “Nuk mund t’u besosh njerëzve që gatuajnë kaq keq”. Kur iu shërbye “haggis”, një salçiçe tradicionale skoceze, ai tha: “Këtu lindin problemet e NATO-s”.
Në të njëjtën bisedë, duke folur për Mbretërinë e Bashkuar, ai tha gjithashtu: “E vetmja gjë që ata kanë kontribuar në bujqësinë evropiane, është sëmundja e lopës së çmendur”.
Ndoshta më e keqja nga komentet jashtë kameras ishte ajo e Vladimir Putinit gjatë një takimi në Moskë në vitin 2006 me kryeministrin izraelit Ehud Olmert.
Duke besuar se ishte një takim privat pa mikrofonë, ai bëri shaka për akuzat për përdhunim të ngritura kundër presidentit izraelit, Moshe Katsav nga disa nga ish-punonjëse të tij femra, duke thënë: “Nuk mendoja se ai mund të përballonte dhjetë gra. Na habiti. Ne të gjithë e kemi zili”.
Politika italiane ka gjithashtu një traditë të gjatë të komenteve jashtë kamerave: ajo e fundit ndërkombëtare ishte në gusht nga kryeministrja Giorgia Meloni.
Në Uashington, duke folur me presidentin finlandez Alexander Stubb në lidhje me gatishmërinë e Trumpit për t’iu përgjigjur pyetjeve të gazetarëve, ajo tha: “Nuk dua kurrë të flas me shtypin tim”.
Një fjalim më i gjatë dhe më i detajuar u mbajt në vitin 2019 nga Giuseppe Conte, kryeministër i një qeverie të mbështetur nga Lëvizja Pesë Yje dhe Lega Nord, duke u përpjekur t’i shpjegonte kancelares gjermane Angela Merkel qëndrimet e dy partive në pushtet mbi politikat e emigracionit dhe marrëdhëniet me vendet e tjera evropiane.
Conte e siguroi Merkelin se mund t’i ndalonte të dy partitë nga grindjet dhe tha se Salvini ishte “kundër të gjithëve, Francës dhe Gjermanisë”, ndërsa Lëvizja Pesë Yje ishte kundër Francës, por në favor të Gjermanisë. Merkel dukej e hutuar dhe komentoi: “Më duket si një qasje shumë e thjeshtëzuar”.
Në mandatin e tij të parë politik (ai ishte kryesisht i panjohur përpara se të bëhej kryeministër në vitin 2018), Conte ishte subjekt i komenteve të shumta jashtë kameras, veçanërisht gjatë seancave dëgjimore në Dhomën e Deputetëve dhe në bashkëveprimet me udhëheqësin e Lëvizjes Pesë Yje, Luigi Di Maio, i cili i tregonte se çfarë mund të thoshte ose të merrte të merrte shënimet e fjalimit të tij.
Një nga komentet më famëkeqe jashtë kameras në politikën italiane ndodhi në vitin 2009 nga Gianfranco Fini.
Ai ishte Kryetar i Dhomës së Deputetëve dhe udhëheqës i Aleancës Kombëtare, një parti e krahut të djathtë aleate me Forza Italia në qeverinë e Silvio Berlusconi-t.
Mikrofonat regjistruan një bisedë midis tij dhe prokurorit Nicola Trifuoggi rreth Berlusconi-t. Fini tha: “Ky njeri ngatërron konsensusin popullor që padyshim ka, i cili e legjitimon atë për të qeverisur, me një lloj imuniteti nga çdo autoritet tjetër që garanton dhe kontrollon (…). Ai ngatërron udhëheqjen me monarkinë absolute”.
Këto deklarata të pavullnetshme u përsëritën gjerësisht, pjesërisht sepse ato përkonin me atë që opozita kishte thënë për Berlusconi-n për vite me radhë.
I një natyre të ndryshme, por po aq popullor, ishte komenti jashtë kameras i bërë nga Presidenti i Italisë, Sergio Mattarella gjatë izolimit të parë gjatë pandemisë Covid-19.
Kur një ndihmës vuri në dukje se ai kishte një tufë flokësh të çrregullt, Mattarella u përgjigj: “Hej, Giovanni, as unë nuk shkoj te berberi”.
Përshtati: Gazeta “Si”
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
