Antonino De Masi- Biznesmeni italian që jeton nën kërcënimin e mafias

Historia e biznesmenit Antonino De Masi e marrë që nga fillimi, duket si shumë të tjera : babai i tij, një punëtor i palodhur, kishte hapur një kompani makinerish bujqësore, duke filluar me një punishte të vogël. Ishin vitet 1960 dhe në fushën Gioia Tauro në Kalabri , si në shumë pjesë të tjera të Italisë, fermerët po përfitonin nga zhvillimi për të përmirësuar dhe rritur prodhimin.

Por kur bota kriminale filloi të interesohej për biznesin në lulëzim, diçka ndryshoi. Që nga momenti kur babai i tij, Giuseppe, refuzoi kërkesën e parë për zhvatje, jeta e Antonino De Masi, 66 vjeç, i cili kishte qenë nën mbrojtjen e policisë për 13 vjet, ndryshoi përgjithmonë.

A e raportoi babai juaj krimin?

Të flisje për raportimin e krimeve në ato vite ishte si blasfemi, siç e tregoj në librin tim ‘Inferi’. Rezultati ishin bomba, sulme dhe zjarre. Në ato qytete, kishte, dhe ende ka, një kulturë mafioze që mbizotëronte mbi gjithçka. Kur babai im arrestoi mafiozët, të cilët u përballën me karabinierët pasi dorëzuan pakon me paratë, ai u damkos nga i gjithë qyteti si një horr. Dhe ne ishim midis tyre: kishim dërguar ‘baballarë familjesh’ në burg.

Me kalimin e kohës, a ndryshuan metodat e zhvatjes?

Po, nga letrat anonime te sulmet: çdo “jo” ishte një bombë, por deri në një pikë të caktuar ata sulmonin vetëm gjëra materiale. Një qepen, një dyqan: ata shkatërruan dhe babai im rindërtoi, i paepur. Isha një fëmijë, naiv: nuk e kuptoja pse ekzistonte e keqja dhe u shokova kur pashë dhunën e organizatave kriminale, pronën tonë të shkatërruar dhe gjithë shtypjen.

Cili ishte qëllimi i moskthimit mbrapsht?

Kur vendosën një bombol gazi me një fuçi vajguri përpara vilës sonë, në orën 2:30 të pasdites, duke shkatërruar shtëpinë tonë. Babai im, përballë asaj skene, tha: ‘Mjaft, po mbyllim tani dhe po ikim.'” Më 24 dhjetor 1990, drejtori i Tg2, Alberto La Volpe në atë kohë, e intervistoi atë drejtpërdrejt për 11 minuta në orën 7:45 të mbrëmjes, për të folur për kompaninë e parë të mbyllur për shkak të përfshirjes së mafias. Lajmi u përhap në të gjitha mediat dhe shkaktoi një sensacion. Ministri i Brendshëm, Scotti në atë kohë, na thirri nëpërmjet prefektit, i cili na tha se, pasi e kishim “turpëruar shtetin”, nuk mund të tërhiqeshim. Na vunë nën mbrojtje policore në janar 1991 dhe pas një jave e rihapëm kompaninë, pjesërisht sepse për herë të parë, shoqëria civile u rebelua, këtë herë për të mbrojtur vendet e punës. Kishim 120 punonjës. Babai im më pas vendosi të hiqte dorë nga detyra e sigurisë, sepse ishte lodhëse. Por kërkesat për zhvatje nuk mbaruan. Njëherë, pas një kërkese për 200 milionë lireta, babai im i dorëzoi një pako baristit vendas, i cili vepronte si ndërmjetës, nuk e di sa me vetëdije: pakoja brenda kishte një insekt. Pasoja? Duke mos marrë atë që kërkoi, mafia e dogji biznesin tonë.

Kur e more përsipër biznesin?

Që kur isha njëzet vjeç.

Dhe a e keni menduar ndonjëherë të keni një qëndrim të ndryshëm nga ai i babait tuaj?

Jo, nuk munda. Më 13 prill 2013, morëm një punë të re për riparimin e kontejnerëve në port. Në atë kohë kishim 250 punonjës. Ata qëlluan 44 plumba Kallashnikovi drejt meje në zyrë dhe vunë katër plumba jashtë derës së zyrës. Nuk ishte një kërkesë zhvatëse; nuk do të të vrasin për 50,000-100,000 euro. E kuptova që ishte kaluar një kufi i caktuar. Çështja është se puna që kishim marrë ndërpreu një zinxhir trafikimi kokaine që ishte fshehur brenda zgavrave të kontejnerëve. Më thirri Komiteti i Rendit dhe Sigurisë Publike dhe u thashë se do të tërhiqeshim. Federico Cafiero de Raho, prokurori që kishte marrë detyrën disa ditë më parë, së bashku me komisarin e policisë, komandantin e Karabinierëve dhe prefektin, më thanë: ‘De Masi, nuk mund të dorëzohesh. Ka kaq shumë njerëz që besojnë tek ty, nuk mund t’i zhgënjesh. Ne do të të mbrojmë.’ Sot, në dhjetor 2025, ne jemi e vetmja kompani evropiane me një pikë kontrolli ushtarake në porta.

A jeni përballur ndonjëherë me dikë që po ju kërcënonte?

Po, pikërisht në atë kohë shkova në gjykatë për të konfirmuar një rast zhvatjeje. ‘Shefi’, një nga më të këqijtë në botën kriminale të Kalabrisë, i cili ishte nën regjimin e 41-shit, kërkoi të dëshmonte spontanisht dhe tha se do të më vriste mua, gruan time dhe fëmijët e mi. E shikova keq të keqen në sy.

Sa kohë keni jetuar nën mbrojtjen e policisë?

Që nga viti 2013: në atë kohë, kisha një vajzë 13-vjeçare, një djalë 17-vjeçar dhe një 19-vjeçar. U ktheva në shtëpi dhe u thashë: ‘Jeta juaj e lirë ka mbaruar’. I zhvendosa në një rajon në Veri me shpenzimet e mia. Sot, ata janë 24, 29 dhe 31 vjeç, dhe ende jetojnë nën mbrojtjen e policisë: nëse dalim për pica, jemi dhjetë veta. Fëmijët e mi kanë humbur adoleshencën. Për ditëlindjen e 13-të të vajzës sime, më 8 janar, gruaja ime kishte organizuar një festë në shtëpinë tonë sepse nuk mund të shkonim në një vend publik. Të gjithë shokët e klasës ishin të ftuar, por askush nuk u shfaq. Djali i drejtorit i kishte thënë vajzës sime disa ditë më parë se ishim të përbuzshëm. Vajza ime erdhi në shtëpi duke qarë. Ishte një incident shumë i rëndë, sepse na bëri të kuptonim se po flitej për ne me këto terma në qarqet kulturore borgjeze.

A janë fëmijët tuaj të zemëruar me ju?

Nuk e di, nuk i kam pyetur kurrë. Ata nuk janë përpjekur kurrë të kundërshtojnë zgjedhjet e mia, dhe gruaja ime ka qenë një grua shumë e fortë dhe inteligjente; ajo e ka mbajtur familjen të bashkuar. Ndërkohë, unë udhëtoj për në punë: të premteve në mbrëmje shkoj në veri për t’i vizituar dhe të hënave kthehem në Kalabri. Disa njerëz më pyesin pse nuk iki, por unë nuk po iki nga atdheu im.

A e bën këtë për dashurinë për vendin apo për parime ?

Unë e bëj për dinjitetin tim. Ne jemi një popull pa kujtime; ne harrojmë shumë lehtë se liria që kemi është fryt i sakrificave që dikush bëri që ne të mund të ishim të lirë.

A kanë vazhduar kërcënimet?

Për fat të keq, po. Vetëm dy vjet më parë, policia belge përgjoi biseda në një platformë midis trafikantëve të drogës nga Kalabria, të cilët kishin kurdisur një komplot vrasjeje: ata u kishin dhënë 150,000 euro vrasësve me pagesë serb për të blerë eksplozivë të nivelit ushtarak për të shkatërruar makinën e blinduar me të cilën po udhëtoja.

Çfarë u the policisë?

U thashë atyre se kisha tre mundësi: të punësoja vrasës me pagesë për t’i vrarë; të përkulesha para këmbëve të tyre për të kërkuar të drejtën për jetë; ose të shpallja luftë kundër tyre. Si? Duke u përpjekur të ngreja ndërgjegjen, duke shkuar në shkolla, universitete dhe duke folur me të gjithë.

Nuk ke frikë?

Po, por nuk kam mundësi financiare. Nuk kam një plan B. Disa njerëz më thonë se mund të rris nivelin e sigurisë, por tashmë, me një nivel të tretë, po jetoj si i burgosur. E sheh? Ai (duke treguar policin që është ulur pranë ) nuk më lë kurrë vetëm.

Pse kjo mungesë mëshirë ndaj jush?

Sepse strategjia e organizatave kriminale është të kontrollojnë territorin. Fitimet e tyre vijnë kryesisht nga trafiku i drogës; ato nuk mund të lejojnë askënd të rebelohet kundër sundimit të tyre dhe të u heqë një pjesë të kontrollit territorial.”

A ka sipërmarrës të tjerë që kanë ndjekur hapat tuaj?

Mendoj se po ndodh një reagim. Nga Kalabria, e cila u masakrua nga ky pushtet kriminal, i cili tani po lëviz drejt veriut, ka shenja shprese. Po financoj bursa, po ndjek një projekt identiteti kalabrez, për të transformuar një markë, si ajo e Kalabrisë, nga e keqja në më të mirën, nga e shëmtuara në të bukurën.

A keni pasur gjithmonë besim te shteti?

Unë jam katolik praktikues dhe besimi e institucionet janë dy shtyllat e jetës sime. Ia kam besuar jetën e familjes sime shtetit. Por duke analizuar dhjetë mijë faqe dokumente gjyqësore, duhet të them se nuk ka besim. Ka dhjetëra sipërmarrës të kërcënuar, të ngacmuar, të detyruar, të sulmuar dhe që nuk i raportojnë krimet e tyre. Në fakt, ndonjëherë ata u drejtohen shefave për të kërkuar punë, një vend në spital ose mbështetje për të hapur dyqane të reja: sepse kanë shumë para. Këta qytetarë e shohin anti-shtetin si bashkëbiseduesin e tyre. Emrat e bandave mund të ndryshojnë, por sistemi i qeverisjes është i njëjtë, në Kalabri si në Milano. Nëse të gjithë nuk raportojnë, nëse të gjithë vuajnë, atëherë njerëzit janë të nënshtruar. Ndërsa në Romë debatojnë midis justicializmit dhe reformizmit, dikush ka pushtuar territoret. Zyrtarët publikë do të jenë të zemëruar, por unë citoj fakte dhe ngjarje të vërteta. Çështja nuk është lufta kundër mafies, por demokracia: rikthimi i lirisë për ata që janë skllavëruar. Kjo duhet të jetë përparësia e klasës politike.

A ndiheni si hero?

Jo, ndihem si një klloun, sikur kur flas me njerëz ata duan të më dëgjojnë për të pastruar ndërgjegjen e tyre dhe pastaj të shkojnë në shtëpi dhe ta harrojnë. Fjala hero është fjala më e keqe që dikush mund të më quajë, sepse nëse më quajnë hero, do të thotë se kam nevojë për superfuqi për të bërë atë që po bëj, dhe në vend të kësaj kjo duhet të jetë normale.

Duket sikur je vetëm: A ndihesh kështu?

Po. Jam. Si dikush që i bërtet hënës. Ndonjëherë, si sot, pyes veten nëse e gjitha ka kuptim dhe nëse jam personi i gabuar.

Burimi: Corriere Della Sera

Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.