.png)
Gazeta Si – Eyal Zamir është një tip i ashpër. Ishte ai që planifikoi pushtimin e Gazës. Dhe me shumë gjasa u ngrit në detyrë si Shef i Shtabit të IDF-së katër muaj më parë, pikërisht sepse kishte shkruar në letër planet që i pëlqenin më shumë kryeministrit Benjamin Netanjahu: të pushtonte Gazën dhe të merrte kontrollin e asaj që kishte mbetur nga jeta civile në Rrip nga Hamasi.
Në thelb, ajo që amerikanët u përpoqën të bënin në Vietnam. Atëherë, metafora ishte të “prisnin ujin” rreth rezistencës së Viet Kongut, domethënë të ndanin guerilasit nga popullsia civile, të ndërprisnin mbështetjen për luftën e armatosur.
Nuk shkoi shumë mirë dhe midis thashethemeve të ndryshme që qarkullonin në Jeruzalem një ditë më parë, kishte edhe një, që Shefi i Shtabit, Zamir, i përmendi Netanjahut një “rrezik Vietnamez”. Ai u tha ndihmësve të tij, se “të hysh në Gaza është si të biesh në një vrimë të zezë”.
Gjenerali është i shqetësuar për jetën e pengjeve, edhe si teknikë, për lodhjen e trupave dhe konsumimin e pajisjeve të tyre.
Pushtimi i Gazës do të thotë mobilizimi i 40,000 deri në 60,000 izraelitëve. Ushtarët profesionistë dhe të rekrutuar nuk janë të mjaftueshëm; rezervistët duhet të thirren përsëri.
Izraeli nuk ka qenë kurrë në luftë për kaq gjatë në historinë e tij. Shumë rezervistë në mandatin e tyre të katërt ose të pestë po kërkojnë ndonjë justifikim për ta shmangur atë.
“Kultura e mospajtimit është një pjesë integrale e historisë së popullit izraelit dhe përfaqëson një element themelor në kulturën organizative të IDF-së”, – tha gjenerali dje.
Ishte hera e parë që ai fliste publikisht pas ditësh në të cilat gazetat ishin plot me mosmarrëveshjet e tij me udhëheqjen politike.
Djali i kryeministrit, Yair Netanjahu, shkoi aq larg sa denoncoi rrezikun e një “grushti shteti ushtarak” duke pasur parasysh ngurrimin e oficerëve për të shkuar bashkë me të atin.
“Ne do të vazhdojmë të shprehim qëndrimin tonë pa frikë, objektivisht, në mënyrë të pavarur dhe profesionalisht. Nuk shqetësohemi për teoritë, por për jetët njerëzore dhe mbrojtjen e shtetit. Vetëm mirëqenia dhe siguria e tij janë para syve tanë”.
Zamiri ishte pa komplekse në forumin e djeshëm të Shtabit të Përgjithshëm. Asnjë polemikë, por as asnjë poshtërim: “Unë jam këtu për t’i shërbyer vendit tim si ushtar”. Pikë.
Thelbi i debatit të brendshëm në udhëheqjen e shtetit hebraik mbetet. Shumë profesionistë të sigurisë (ish-gjeneralë, ish-agjentë sekretë), të liruar në pension, nga detyrimi i bindjes, kanë folur kundër një pushtimi total.
Dhe e bënë këtë publikisht, duke hapur një përçarje delikate. A është më mirë të negociohet me Hamasin dhe të shpëtohen pengjet?
Apo të zhduket grupi terrorist edhe me koston e jetës së tyre? Vija e kuqe e Hamasit në negociata duket se ka qenë fundi i luftës dhe tërheqja e Izraelit. Një kusht i papranueshëm për Netanjahun, i cili që nga fillimi ka folur për “shkatërrimin” e grupit terrorist.
Qarqet strategjike izraelite e konsiderojnë gjithashtu konceptin arab të “sumud”, qëndrueshmërisë, të ngritur midis palestinezëve, në një virtyt pothuajse fetar.
Nëse Hamasi do të mbijetonte, madje edhe në një Gazë të shkatërruar, kjo do të vërtetonte “sumud”-in e tij dhe prestigji i tij, në mënyrë paradoksale, do të rritej.
Pas më shumë se 60,000 vdekjeve dhe kaq shumë shkatërrimeve, uji përreth Hamasit do të ishte më i lartë për t’u kapërcyer. Basti i Izraelit është që duke shkatërruar Hamasin, të mos lindë më asnjë grup ushtarak në atë zonë.
Përshtati: Gazeta “Si”
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
