Ndoshta çdo krizë globale është e destinuar të ndëshkohet nga kreu i Bankës Qendrore Europiane duke bërë një gabim të madh politikash. Në një skenar të këtillë, Christine Lagarde thjesht mbërriti shumë pranë saj.
Të enjten, borxhi i shteteve si Italia, Spanja dhe Greqia u shit në mënyrë dramatike. Tregtarët tashmë ishin të shqetësuar për ndikimin që mund të ketë një recesion në eurozonë, por nxitja e fundit ishte implikimi që BQE nuk do të qëndronte mbrapa bonove të këtyre vendeve.
Edhe obligacionet sovrane franceze u përsëritën: Primi i rendimentit të tyre në krahasim me ato gjermane u rrit në nivelin e tij më të lartë që nga viti 2017, kur kandidati për euroskeptik Marine Le Pen po kandidonte për president.
Historia rrezikon të përsëritet. Disa vendime të politikës monetare gjykohen ashpër nga historia sikurse rritja e normës së interesit të Presidentit Jean-Claude Trichet në 2011, gjatë krizës më të thellë të eurozonës.
Një gabim edhe më i madh nuk po ndodhte për të siguruar investitorët se borxhi i të gjitha qeverive të bllokut ishte i sigurt. Frika nga një shpërbërje e euros e shtyu përhapjen midis rendimenteve të eurozonës jugore dhe atyre gjermane për të regjistruar nivele rekord.
Duke dëshmuar për fuqinë e fjalëve në politikën monetare, pasardhësi i Z. Trichet, Mario Draghi, u dha fund këtyre vlerave dhe stabilizoi bllokun e euros duke premtuar se do të bëjë “gjithçka që duhet” për të kursyer euron.
Znj. Lagarde, e cila zëvendësoi zotin Draghi vitin e kaluar, u duk se u tërhoq nga ai premtim të enjten. Kjo mund të ketë pasoja globale.
“Ne nuk jemi këtu për të ulur përhapjen, ka mjete të tjera dhe aktorë të tjerë për t’u marrë me këto çështje,” tha ajo të enjten, pasi njoftoi një seri masash stimuluese të hartuara për të luftuar ndikimin negativ ekonomik të pandemisë Covid-19. Këto përfshinin më shumë blerje të obligacioneve dhe kushte më të lehta për kreditë afatgjata ndaj bankave.
Sidoqoftë, për investitorët, një deklaratë e tillë dëmton të gjithë stimujt shtesë që ofrohen.
Brenda arkitekturës së veçantë financiare të eurozonës, 19 kombe ndajnë të njëjtën monedhë edhe pse ata ende emetojnë borxhin e tyre sovran. Kjo është thelbësisht e ndryshme nga ShBA-të ose Mbretëria e Bashkuar, ku obligacionet sovrane janë të ngjashme me paratë sepse të dyja ato emetohen përfundimisht nga shteti.
Që tregjet europiane të funksionojnë, i gjithë borxhi sovran duhet të konsiderohet jashtë rrezikut të paracaktuar, jo vetëm ai i Gjermanisë.
Steven Andrew, një menaxher fondesh në M&G Investments, është shprehur të Mërkurën: “Për sa kohë që Italia mbetet anëtare e euros, ajo është sovrane dhe do të trajtohet si e tillë.”
Përkundër pohimit të zonjës Lagarde, detyra më e rëndësishme e BQE është pikërisht të sigurojnë investitorë të tillë si Z. Andreë, veçanërisht kur vendet si Italia duhet të përdorin arkat e tyre për të luftuar një pandemi.
Në kohë krize si ajo e tanishmja, investitorët shesin borxhet e vendeve me tregje në zhvillim, të cilat janë shumë të varura nga monedhat e huaja, për të blerë bonot e qeverive perëndimore, të cilat gjithmonë mund të paguajnë. Nuk ka gjasa që BQE përfundimisht të dënojë Italinë dhe Spanjën në kategorinë e mëparshme, sepse kjo mund të dënojë euron dhe ekonominë globale. Vetë zonja Lagarde u duk se u tërhoq paksa në një intervistë të mëvonshme.
Por, kjo provë e parë e vërtetë e lidershipit të saj vështirë se frymëzon besim, dhe investitorët duhet t’i kushtojnë vëmendje të madhe. Rruga e fundit tashmë ka jehonë të pakëndshme të vitit 2008. Nuk lind nevoja të përsëriten edhe gabimet e vitit 2011./WSJ/
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
