.png)
Nga Gazeta ‘Si’- Është e sigurt që Ajatollah Ali Khamenei, “i ashtuquajturi udhëheqës suprem” i Iranit sipas fjalëve të presidentit Trump, nuk e priste që gjithçka të përfundonte kështu.
I fshehur në një bunker diku në Teheran, duke shkëmbyer mesazhe me një grup të vogël dhe gjithnjë në zvogëlim të aleatëve, dhe duke u tërbuar në mënyrë të pafuqishme kundër Perëndimit, përkatësisht Amerikës dhe Izraelit.
Khamenei nuk është më zot i fatit të tij.
Çfarë mund të jetë duke menduar në të vërtetë Khamenei 86-vjeçar, i cili është prekur nga probleme shëndetësore vitet e fundit? Ai e ka sunduar Iranin me grusht të hekurt për më shumë se tre dekada, por tani është detyruar të fshihet.
Po aq poshtëruese duhet të jetë edhe vetëdija se ai ia ka borxh jetën e tij “Satanit të Madh”, Amerikës.
Donald Trump tha disa ditë më parë se amerikanët e dinin saktësisht se ku “fshihej” Khamenei, se ai ishte një objektiv i lehtë, por nuk do të vritej, “të paktën për momentin”.
Kryeministri i Izraelit, Benjamin Netanyahu, nuk ka komentuar drejtpërdrejt mbi raportet se Trump hodhi poshtë një plan izraelit për të vrarë udhëheqësin iranian, duke thënë vetëm se Izraeli do të bëjë “atë që duhet të bëjmë”.
Regjimi që ai ka udhëhequr për kaq kohë është në mëshirën e forcave përtej kontrollit të tij. Avionët luftarakë izraelitë mund të godasin kudo në Iran sipas dëshirës. Ministria e Mbrojtjes e Izraelit tha dje se kishte goditur më shumë objektiva të qeverisë iraniane, përfshirë burgun famëkeq Evin në kryeqytetin Teheran.
Burgu është një simbol i represionit të regjimit dhe goditjes më të gjerë ndaj disidentëve politikë. Ai strehon të burgosur politikë, aktivistë të të drejtave të njeriut dhe shtetas të huaj të akuzuar për spiunazh. Sulmi i suksesshëm ndaj Evin është një goditje jashtëzakonisht e dëmshme për një regjim që mbështetet në frikë për të imponuar rendin mbi një popullsi të trazuar.
Izraeli goditi gjithashtu selinë e sigurisë së Gardës Revolucionare paraushtarake, një tjetër shtyllë kritike e regjimit. Kjo vjen pas sulmeve izraelite në ditët e fundit ndaj institucioneve të tjera qeveritare, duke përfshirë selinë e televizionit shtetëror në Teheran dhe ndërtesat e policisë.
Irani përballet me një krizë ekzistenciale të pashoqe që nga revolucioni i vitit 1979 që solli në pushtet mullahët. As lufta e përgjakshme dhe e kushtueshme me Irakun në vitet 1980 nuk përbënte një kërcënim kaq të drejtpërdrejtë për sundimin e klerikëve. Se sa gjatë Khamenei dhe togerët e tij dikur të frikshëm në ushtri dhe policinë e sigurisë mund të mbajnë qoftë edhe njëfarë kontrolli mbi ngjarjet, është gjithnjë e më shumë e hapur për t’u vënë në pikëpyetje.
Regjimi është i prekshëm. Askush nuk e simbolizon këtë më shumë sesa vetë udhëheqësi suprem. Ai është një udhëheqës që nuk mund ta tregojë fytyrën e tij në publik, i kufizuar në publikimin e vetëm dy videove të pararegjistruara në të cilat ai shihej para një perdeje kafe, me flamurin iranian pranë tij.
Askush nuk e di me të vërtetë se kush po i merr vendimet kryesore prapa skenave ose në çfarë mase struktura komanduese e vendit po funksionon pas vrasjes së kaq shumë udhëheqësve të saj të lartë nga Izraeli.
Sipas njoftimeve, Khamenei ka emëruar pasardhës të mundshëm në rast se vritet. Në teori, udhëheqësi suprem ka fuqi të mëdha. Ai është komandant i përgjithshëm i forcave të armatosura, kreu i gjyqësorit, legjislaturës dhe degës ekzekutive. Ai është gjithashtu mbrojtësi më i lartë i besimit shiit në Iran. Normalisht, procesi i emërimit të një udhëheqësi suprem zvarritet me muaj, me klerikët e lartë që zgjedhin e zgjedhin emra.
Me sa duket, Khamenei është i etur për një tranzicion të shpejtë dhe të rregullt që synon ruajtjen e trashëgimisë së tij. Kjo është politikë fantazie. Kjo nuk është më diçka që ai mund ta vendosë.
Djali i Khameneit, Mojtaba, gjithashtu një klerik dhe i afërt me Trupat e Gardës Revolucionare Islamike, përflitej prej kohësh si një nga kandidatët kryesorë për pushtet.
Një trashëgimi dinastike do të kishte qenë jashtëzakonisht e diskutueshme në Republikën Islamike të Iranit, edhe para ngjarjeve të fundit. Ideja që djali i Khameneit të trashëgojë postin e lartë tani duhet të jetë e pasigurt. Po aq e pamundur është edhe një ringjallje e sundimit monarkik në Iran.
Çështja se kush e udhëheq Iranin nuk ka qenë kurrë qëllimi i dukshëm ose i deklaruar i veprimeve ushtarake. Megjithatë, ajo mbetet nën diskutim si një nga shumë çështjet e paparashikueshme të dala nga ngjarjet e fundit.
Presidenti Trump foli për mundësinë e ndryshimit të regjimit të dielën.
Ai postoi në mediat sociale: “Nuk është politikisht korrekte të përdoret termi ‘Ndryshim Regjimi’, por nëse regjimi aktual iranian nuk është në gjendje ta BËJË IRANIN TË MADH PËRSËRI, pse të mos ketë një ndryshim të regjimit???”
Vërejtjet shkaktuan një mori spekulimesh të pashmangshme. Kjo nuk e kupton realitetin më të gjerë dhe më domethënës: ndryshimi i regjimit është tashmë duke u zhvilluar në Iran.
Khamenei mund të mbetet udhëheqës, por vetëm në emër. Ai është i moshuar dhe i sëmurë, dhe edhe nëse i mbijeton krizës së menjëhershme, aura e tij e pushtetit dhe autoritetit absolut është shkrirë.
Ai është në mëshirën e armiqve të tij brenda dhe jashtë vendit. Askush nuk mund ta dijë se kush, ose çfarë, do ta zëvendësojë Khamenein – ose saktësisht si dhe kur – por koha e tij në krye të Iranit me siguri ka mbaruar.// The Spectator
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
