.png)
Nga Gazeta ‘Si’- Ofensivat ukrainase në tokën ruse, si ajo që po zhvillohet aktualisht në rajonin e Kurskut, paraqesin një mundësi për t’i dhënë fund luftës më shpejt si pjesë e një strategjie më të gjerë të renditjes së sfidave gjeopolitike të Shteteve të Bashkuara.
Një strategji e tillë e renditjes, është alternativa më e mirë për të shmangur luftërat kundër Kinës, Iranit dhe Rusisë njëkohësisht dhe në fronte të shumta. Duke u dhënë ukrainasve mjetet që u nevojiten për t’u konsoliduar dhe ndoshta për të ndërtuar mbi arritjet e tyre të fundit, Uashingtoni ka një shans për të ndihmuar Kievin të detyrojë Moskën në tryezën e negociatave, të blejë kohë që Perëndimi të riarmatoset dhe të lejojë Shtetet e Bashkuara të zhvendosin vëmendjen në Indo-Paqësor. Por kjo do të kërkojë që administrata e presidentit amerikan Joe Biden të heqë kufizimet në përdorimin e armëve amerikane nga Ukraina dhe të përcaktojë një shtet përfundimtar të qartë dhe të arritshëm për konfliktin.
Ndonëse kjo është e rrezikshme, është e preferueshme në vend të alternativës së ndihmës me pikatore për Ukrainën derisa Kina ose Irani të përballen me Shtetet e Bashkuara me një luftë me dy fronte.
Për të parë mundësinë që krijon ofensiva e Kurskut, duhet kuptuar se si dallon ofensiva nga inkursionet e tjera të Ukrainës në Rusi që nga viti 2022.
Dallimet
Së pari, ajo është në një shkallë shumë më të madhe, duke përfshirë elementë të të paktën pesë brigadave, duke përfshirë disa nga më të mirat e Ukrainës. Njësi të stërvitura nga perëndimi, si dhe tanke, artileri, dronë dhe avionë luftarakë.
Së dyti, inkursioni ka shkuar shumë më thellë se të kaluarat. Edhe pse detajet nuk janë konfirmuar, ukrainasit duket se kontrollojnë më shumë se 70 fshatra në anën ruse të kufirit, linjat hekurudhore, një qendër kryesore të tranzitit të gazit dhe një total prej më shumë se 1.000 kilometra katrorë (386 milje katrorë).
Së treti, në vend që të largohen pas një bastisjeje të suksesshme, ukrainasit duket se po sjellin forca dhe pajisje shtesë – dhe po gërmojnë.
Ende shumë mund të shkojë keq. Së pari, ofensiva mund të tërheqë fuqinë punëtore ukrainase nga frontet e tjera ku forcat ruse po sulmojnë. Megjithëse Moska ka qenë e ngadaltë për të nxitur forca të reja në Kursk, rusët kanë ende rezerva më të mëdha për të tërhequr.
Inkursioni zbuloi dobësi befasuese ruse
Kufijtë e Rusisë mezi mbroheshin. Ukrainasit arritën befasinë strategjike, e sollën luftën në shtëpi për kundërshtarin e tyre dhe i dhanë Ukrainës një nxitje morale shumë të nevojshme. Tani Putini përballet me dilemën për të minimizuar sulmin si një shqetësim dhe për t’u mjaftuar me rekrutët (një veprim politikisht jopopullor), forcat vendase të sigurisë dhe disa trupa të vijës së parë të ridislokuar – ose përpjekjet për të dëbuar ukrainasit dhe për të forcuar pjesën tjetër të kufirit me një rishpërndarje shumë më të madhe.
Deri më tani ai ka zgjedhur opsionin e mëparshëm, që do të thotë se ai mund të përmbajë, por nuk ka gjasa të heqë krye urën e Ukrainës.
Pavarësisht inferioritetit të tyre numerik, ukrainasit kanë një shans të mirë për të mbajtur terrenin e tyre. Deri më tani, lufta ka zbuluar avantazhe të papritura të mbrojtjes ndaj sulmit në luftën pozicionale. Me sezonin e shirave të vjeshtës afër, është e mundur që ukrainasit të jenë në gjendje të formojnë një element të qëndrueshëm që kundërshton zhvendosjen e lehtë. Duke ecur përpara, rusët nuk do të jenë në gjendje të shmangin praninë e më shumë trupave për të mbajtur një sy në kufijtë e gjatë dhe poroz të vendit.
Këto zhvillime kanë rëndësi strategjike, sepse ato vënë në pikëpyetje atë që ka qenë prej disa kohësh teoria e dukshme ruse e fitores, e cila varet nga ideja se zgjatja e luftës funksionon në avantazhin e Rusisë si palë më e madhe dhe me sa duket më e fortë në konflikt.
Edhe nëse operacioni i Kurskut përfundimisht dështon, ai na lejon të përfytyrojmë një strategji ukrainase që mund të kthejë ngërçin aktual të dukshëm në avantazhin relativ të Ukrainës.
Siç shkruante teoricieni ushtarak prusian Carl von Clausewitz në shekullin e 19-të, “Kapja e një krahine të mbajtur lehtë ose të pambrojtur është një avantazh në vetvete; dhe nëse ky avantazh është i mjaftueshëm për ta bërë armikun të frikësohet për rezultatin përfundimtar, mund të konsiderohet një rrugë e shkurtër në rrugën drejt paqes.”
Nëse Kievi mund të marrë dhe të mbajë rajonet kufitare ruse, qoftë edhe në një shkallë të vogël, atëherë Moskës do t’i duhet të llogarisë me mundësinë që ajo të jetë e ndjeshme ndaj një lloj dhimbjeje më të rëndësishme në territorin e saj të origjinës sesa ajo që ka duruar deri më tani për shkak të sanksioneve të Perëndimit.
E gjithë kjo ka implikime për strategjinë më të gjerë të SHBA. Qasja optimale e Shteteve të Bashkuara ndaj luftës së Rusisë në Ukrainë është ta përdorë atë si një mundësi për t’i shkaktuar Rusisë një disfatë të përafërt në një afat kohor më të shpejtë sesa Kina është e përgatitur të lëvizë kundër Tajvanit.
Dy strategjitë e fundit të mbrojtjes kombëtare e bënë të qartë se Shtetet e Bashkuara nuk janë të përgatitura për të luftuar luftëra kundër më shumë se një kundërshtari kryesor në të njëjtën kohë. Duke përdorur burimet në një mënyrë të përqendruar dhe të disiplinuar kundër agresionit të vazhdueshëm të Rusisë, Shtetet e Bashkuara kanë një shans për të dobësuar kërcënimin rus ndaj Europës – dhe mbi këtë bazë, duke çliruar gjerësinë e brezit për të forcuar parandalimin në Indo-Paqësorin.
Problemi është se Shtetet e Bashkuara nuk e kanë shfrytëzuar kohën e tyre si kundërshtarët e tyre. Që nga fillimi i luftës në Ukrainë, buxheti i mbrojtjes i SHBA-së ka mbetur relativisht statik, ndërsa ai i Rusisë është trefishuar.
Kina e ka përdorur këtë kohë për të izoluar industrinë e saj bankare kundër sanksioneve, për të riorientuar furnizimet me energji në rrugë që Shtetet e Bashkuara nuk mund t’i ndërpresin aq lehtë, për të ndërtuar forca sulmi pranë Tajvanit dhe për të përshpejtuar përpjekjet për të arritur barazinë bërthamore me Shtetet e Bashkuara.
Irani e ka përdorur këtë kohë për të rritur buxhetin e tij të mbrojtjes , për të pompuar pajisje ushtarake tek përfaqësuesit e tij në Lindjen e Mesme dhe për të zvogëluar kohën e shpërthimit bërthamor në pothuajse zero.
Ndërsa kundërshtarët e saj janë armatosur gjatë gjithë orarit, Shtetet e Bashkuara kanë luftuar për ta çuar bazën e tyre industriale të mbrojtjes në një shtet që është madje i aftë të mbështesë Ukrainën.
Sipas vlerësimeve të Pentagonit, Shtetet e Bashkuara janë në rrugën e duhur për të prodhuar 155 predha 155 milimetrash obusi në muaj. Kjo tingëllon mbresëlënëse derisa dikush mendon se Ukrainës i duhen të paktën 75,000 në muaj vetëm për të mbajtur pozicionet e saj mbrojtëse – dhe se në mesin e viteve 1990, Shtetet e Bashkuara prodhonin më shumë se 800.000 fishekë artilerie në muaj. Rusia, ekonomia e së cilës është e njëjtë me atë të Holandës, aktualisht po prodhon tre herë më shumë municione sesa Shtetet e Bashkuara dhe Europa së bashku.
Spas një vlerësimi të fundit, do të duhen pesë vjet në nivelet aktuale të prodhimit për të rimbushur inventarët e interceptorëve të raketave Patriot, sistemeve antitank Javelin dhe sistemeve të mbrojtjes ajrore Stinger që Shtetet e Bashkuara i kanë ofruar Ukrainës.
Situata është edhe më e keqe në Evropë
Pavarësisht retorikës së lartë, shumica e shteteve të NATO-s kanë bërë përpjekje të përgjysmuara për t’u përgatitur për luftë – parakusht për ta penguar atë. Pavarësisht se deklaroi një kthesë në gatishmërinë e saj për t’u riarmatosur, Gjermania ka lejuar mungesa në buxhetin e saj të mbrojtjes për dy vitet e fundit.
Kohët e fundit ajo përgjysmoi ndihmën për Ukrainën dhe financoi buxhetin e mbrojtjes 2025 me një rritje të vogël që mezi do të kompensonte inflacionin, në vend të asaj që kërkoi Ministria gjermane e Mbrojtjes.
Premtimet e aleatëve të Europës Perëndimore në samitet e NATO-s të 2022 dhe 2023 për të vendosur njësi të përmasave të divizionit në krahun lindor të NATO-s dhe premtimet pasuese për të përmirësuar mbrojtjen ajrore atje nuk janë përmbushur.
Një raport i kohëve të fundit zbuloi se Evropës i mungon “gatishmëria, kapaciteti industrial dhe zinxhirët e furnizimit, thellësia e revistave, logjistika, masa, burimet dhe veçanërisht ‘vullneti për të luftuar'” për të zhvilluar një konflikt të zgjatur.
Amerikanët dhe aleatët e tyre duhet të zgjohen nga realitetet dhe zgjedhjet e afërta. Nëse Shtetet e Bashkuara nuk fillojnë të përgatiten seriozisht për luftë, mund ta gjejë veten që në të vërtetë duhet të luftojë një ose më keq, disa në të njëjtën kohë.
Marrë me shkurtime nga Foreign Policy/ Përshtati Gazeta Si
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
