Gazeta Si – Një “maratonë gjaku”, sakrificash, iluzionesh: Ja çfarë tregojnë dy vitet e konfliktit që filloi me pushtimin rus të 24 shkurtit 2022.
Një thertore, ku ukrainasve u kanë mbetur pak plumba dhe kanë humbur mijëra njerëz, ndërsa kundërshtari ka më shumë – ushtarë të gjetur në rajonet më të largëta ose në burgje – dhe nuk ka asnjë skrupull për t’i dërguar ata në vdekje.
Dy vjet më vonë, ukrainasit sot e gjejnë veten në momentin më të keq të luftës, me disa aleatë që kanë filluar të humbasin shpresat dhe i kërkojnë Volodimir Zelenskit një rrugëdalje, një kompromis për t’i dhënë fund luftimeve. Moska filloi me këmbën e gabuar, e bindur se do të përfundonte brenda disa javësh.
Të mashtruar nga inteligjenca ukrainase dhe puna e keqe e bërë nga spiunët e saj, me departamente që nuk ishin adekuate në krahasim me atë që i priste.
Gjarpri i gjatë i automjeteve të drejtuara drejt Kievit është bërë simboli i papërgatitjes: një makinë e përmbytur e ngadalësuar nga reagimi i mirë i ukrainasve.
Sasia, në fazën e parë, nuk ishte e mjaftueshme. Kremlini më pas zvogëloi objektivat e tij në fund të marsit, duke u fokusuar në Donbass dhe zonën jugore.
Një rishikim i shoqëruar, megjithatë, nga pengesat e para në Detin e Zi, me fundosjen e anijes flamurtare, “Moskva”.
Falë një plani gjigant të ndihmës perëndimore, rezistenca u mbajt fillimisht me shpenzime të mëdha forcash – mbrojtja e Mariupolit, e cila ra në mes të majit, ishte simbolike – më pas në shtator ajo befasoi ushtrinë në lindje, në sektorin e Kharkiv: rusët u detyruan të tërhiqen për shkak të një dislokimi të pasigurt dhe gabimeve të një zinxhiri hierarkik që i nënshtrohej ndryshimeve të vazhdueshme.
Në nëntor 2022, fitoret në zonën e Khersonit, në jug, bënë të besohet – jo të gjitha – në një ripushtim të ardhshëm të territoreve: një qëllim që duhej arritur falë mbërritjes së pajisjeve të reja të dërguara nga Perëndimi.
Goditjet pas linjave të shënuara nga raketat me rreze të mesme veprimi si “Himars”, inkursionet e forcave speciale, bastisjet në qiellin e Moskës kanë rritur besimin e Ukrainës, por edhe kanë çuar në nënvlerësimin e armikut. I cili, sipas një tradite të konsoliduar me kalimin e kohës, ka nxjerrë mësimin dhe ka bërë ndryshime.
Nën udhëheqjen e gjeneralit Sergei Surovikin – më vonë u zhvendos në një pozicion tjetër – Rusia administroi mirë një moment kritik, i shënuar gjithashtu nga kryengritja e qershorit e shkaktuar nga kreu i Ëagner, Evgeny Prigozhin.
Rusët stabilizuan frontin, krijuan një sërë linjash mbrojtëse që u treguan të frikshme, mbushën radhët, adoptuan taktika që ishin sigurisht të përgjakshme, por që megjithatë lejuan që trupat e Zelenskit të konsumoheshin në mënyrë progresive.
Efektiviteti i kundërlëvizjeve u duk qartë kur Ukraina nisi ofensivën e saj, me njësi të reja të trajnuara nga NATO dhe mjete të tjera.
Megjithatë, ata kishin pak luftëtarë, pajisje të pamjaftueshme kundër minave, stërvitje të nxituara dhe mbi të gjitha një seri të gjatë gabimesh.
Më pas vjen vendimi për t’u strehuar rreth Bakhmutit, sulmet e shpërndara në drejtime të shumta, pamundësia për të menaxhuar operacionet e koordinuara të brigadave të mëdha, maturia e perëndimorëve në ruajtjen e furnizimeve të luftës.
Pas verës, shtytja ukrainase ngeci dhe, në mënyrë të pashmangshme, njerëzit e Zelenskit iu nënshtruan kthimit të rusëve, ende me një avantazh të madh në aspektin e artilerisë, raketave, plumbave dhe këmbësorisë.
Ushtria e Putinit mund të qëllojë më shumë dhe për më gjatë, mburoja elektronike ka përmbajtur pjesërisht ndikimin e dronëve që ka pasur një ndikim të thellë në frontet tokësore si dhe në sfidën në det.
Kievi, pa një marinë detare, vazhdoi të minonte flotën e re të Carit duke përdorur anije të kontrolluara nga radio dhe anije lundrimi.
Megjithatë, këto lëvizje nuk e errësuan humbjen në Avdiivka, një sektor në të cilin rusët filluan të përparojnë përsëri. Megjithatë, gjatë 12 muajve të fundit, ushtarët ukrainas nuk kanë bërë asnjë përparim.
Ndihma amerikane është bllokuar në Kongres, ndihma evropiane është vonuar, mobilizimi i ri ka gjetur kundërshtimin e civilëve të rraskapitur nga lufta.
Rusët, nga ana tjetër, mbledhin njerëz ku të munden, nga Kuba në Nepal dhe tani prodhojnë më shumë municion se perëndimorët, ata marrin disa nga Koreja e Veriut dhe besojnë se për të mposhtur rezistencën do të duhet të hedhin 15 mijë goditje në ditë: për momentin prodhojnë 9 mijë dhe qëllojnë 10 mijë.
Ukrainasit kanë rënë në rreth 2 mijë. Nëse do të kishin pasur më shumë njerëz dhe më shumë municione, argumentojnë gjeneralët e Kievit, beteja e Avdiivkës do të kishte “shkuar ndryshe”: me pak fjalë, për të mos humbur luftën, ukrainasit ende kanë nevojë për ndihmën e aleatëve.
Burimi: “Corriere della Sera” ; Përshtati në shqip: Gazeta “Si”
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
