.png)
Nga Gazeta Si - Izolimi fillimisht dhe bashkëjetesa me frikën e infektimit më pas, kanë krijuar një varg filmash në vitet e fundit që flasin për pandeminë në mënyra të ndryshme. Janë filma të zhanreve të ndryshme, buxhete të ndryshme dhe histori të ndryshme, të cilët për arsye të ndryshme disa komentues i kanë mbledhur tashmë nën etiketën “covid film”. Ata kanë të përbashkët faktin se ndoshta, duke i parë pas shumë vitesh, do t’i gjejmë jashtëzakonisht përfaqësues të periudhës historike në të cilën kanë dalë.
Disa merren me pandeminë drejtpërdrejt, për shembull duke treguar personazhe në izolim, ndërsa të tjerët e bëjnë atë në mënyrë indirekte, duke treguar një histori që përfshin në mënyrë margjinale maska, vaksina dhe karantina. Pastaj ka nga ata që e bëjnë atë në mënyrë alegorike, duke përfaqësuar problemet dhe frikën që lidhen me COVID-19 brenda historive dhe skenarëve që janë shumë të largët nga kjo temë, por disi të lidhura. Të tjerë, më në fund, ndoshta do të mbeten të vetmet që përmbajnë imazhe të disa prej qyteteve më të mëdha të shkreta në botë.
Në tri vitet që nga fillimi i pandemisë, qëndrimet e produksioneve filmike në mbarë botën ndaj historive që kanë të bëjnë me COVID-19 kanë qenë të ndryshme dhe kanë ndryshuar disa herë. Fillimisht kishte nga ata që u përpoqën të mbërrinin të parët dhe të përfaqësonin situatën botërore pothuajse në kohë reale me filma të shkruar dhe xhiruar shumë shpejt. Në fakt, brenda pak javësh “Contagion”, një film i vitit 2011 nga Steven Soderbergh, i cili tregonte për një pandemi të mundshme jo shumë të ndryshme nga ajo që ndodhte në ato muaj, ishte bërë një nga më të kërkuarit në të gjithë botën, duke sugjeruar që atje ishte një pyetje e fortë e tregimeve mbi këtë temë. Megjithatë, reagimi i dobët i audiencës ndaj këtyre filmave të hershëm më vonë dëshmoi se nuk ishte kështu.
“Songbird” u publikua menjëherë pas, një eksperiment amerikan i prodhuar nga Michael Bay (regjisor i filmave shumë të shtrenjtë dhe shumë argëtues si Transformers) dhe filmi i parë i xhiruar në Los Anxhelos pas bllokimit. Pjesa më e madhe e filmit zhvillohet në Zoom dhe në disa raste personazhet janë vetëm në mjedise, ose më së shumti me një person tjetër, si dhe përmban shumë pamje të Los Anxhelosit të shkretë.
“Songbird” është një histori dystopike fantastiko-shkencore, një thriller i vendosur katër vjet në të ardhmen gjatë pandemisë COVID-23, një evolucion i COVID-19, në një botë që ka qenë në izolim për katër vjet. I lançuar në teatër dhe në platforma (në varësi të vendeve), “Songbird” gjithashtu nuk ia doli mirë.
Një pjesë e prodhimit të filmit është përpjekur të kuptojë dhe të gjejë një mënyrë për të përfaqësuar, treguar dhe për rrjedhojë të fillojë të përpunojë pandeminë. Megjithatë, ajo është një pjesë kryesisht pakicë e prodhimit të atyre viteve. Në fakt, shumica e filmave, veçanërisht ata më ambiciozët dhe më të shtrenjtët, kanë shmangur dhe vazhdojnë të shmangin edhe sot, si temën e pandemisë, ashtu edhe paraqitjen e personazheve të veshur me maska, duke preferuar të pretendojnë se asgjë nuk ka ndodhur ndonjëherë ose të ndryshojnë datat në komplote. Ky është rasti i filmave të mëdhenj, por edhe i produksioneve si “Era ora”, suksesi italian i Netflix me Edoardo Leo, që ka të bëjë me udhëtimin në kohë dhe që në vend që të përfundojë në të tashmen, siç ndodh zakonisht me këtë lloj filmi, përfundon para vitit 2020.
Ndër prodhimet e rralla kryesore që kanë njohur ekzistencën e pandemisë në komplote ishte ai i “Glass Onion”, një film i Netflix i shfaqur gjithashtu në kinema. Ose “Magic Mike: The Last Dance” i Steven Soderbergh, në të cilin personazhi kryesor i luajtur nga Channing Tatum, i cili tashmë ka luajtur në dy filma të tjerë në këtë seri në të kaluarën, vë në pikëpyetje jetën e tij, pasi puna e tij kalon në krizë pas pandemisë.
Është një histori kur bëhet fjalë për serialet televizive, të cilat për nga natyra e tyre zhvillohen dhe filmohen më shpejt dhe për këtë arsye janë në gjendje të reagojnë më mirë ndaj ndryshimeve. Sezoni i katërt i “Dear White People”, mini-seriali Station Eleven ose sezoni i dytë i The Morning Show, për shembull, kanë integruar të gjitha bllokimet dhe pandeminë në komplotet e tyre në një mënyrë shumë të zakonshme, duke satirizuar ose thjesht duke vazhduar historitë e personazheve të tyre përmes izolimit dhe karantinës.
Filma të xhiruar gjatë bllokimeve
Në shumicën e rasteve ata nuk janë dashuruar mirë nga publiku dhe as nuk janë konsideruar të rëndësishëm nga kritikët. Ato mund të njihen sepse shpesh kanë pak personazhe në një ose më shumë ambiente të brendshme, rrallë në të njëjtën pamje për të respektuar distancimin shoqëror dhe shpesh konceptohen rreth historive të çifteve. Në Shtetet e Bashkuara, Malcolm & Marie u filmuan për Netflix, me Zendaya dhe John David Washington: një histori në të cilën një çift debaton gjithë natën në shtëpinë e tyre, duke zbuluar pasiguritë dhe problemet e marrëdhënieve.
Përveç kësaj, në muajt e parë u shfrytëzua shumë mundësia që aktorët të xhironin video në mënyrë autonome dhe më pas t’i modifikonin ose të përdornin imazhe nga videokonferencat. Regjisori Rob Savage bëri dy filma të tillë. Së pari, në Host 2020, një histori horror pothuajse tërësisht përmes Zoom, dhe më pas në 2021 Dashcam (d.m.th., me imazhet e marra nga vetë protagonistët si në projektin më të famshëm The Blair Witch Project). Eksperimente të tjera të ngjashme janë shpërndarë nga Netflix, si “Bo Burnham: Inside”, një shfaqje muzikore e bërë nga një njeri vetëm në shtëpi, ose Homemade, një antologji e 17 filmave të shkurtër të xhiruar nga 17 njerëz të famshëm (përfshirë Paolo Sorrentino, Pablo Larrain dhe aktorja Kristen Stewart), të gjithë të mbyllur në shtëpi nga izolimi ose duke u endur nëpër rrugët e shkreta.
Sigurisht që filmi më i përpunuar dhe më i sofistikuar i xhiruar afër izolimeve ishte “Locked Down” i Doug Liman. Historia respekton shumë nga konvencionet e këtij zhanri filmi, duke filluar me historinë e një çifti në krizë, të mbyllur në shtëpi. Aktorët janë Chiwetel Ejiofor dhe Anne Hathaway, të izoluar në Londër gjatë bllokimit, duke luftuar për të vazhduar dhe duke u përballur me fundin e marrëdhënies, përveç vështirësive të zakonshme të situatës.
Filma të realizuar pas izolimeve
Midis 2021 dhe 2022 u publikuan disa filma që trajtonin pandeminë në mënyra më të strukturuara. Një distancë më e madhe nga ngjarjet ka sjellë në fakt një ndërgjegjësim më të madh për implikimet dhe pasojat e pandemisë tek njerëzit dhe shoqëria. Megjithatë, përveç rasteve të izoluara, edhe këtë herë bëhej fjalë për filma të vegjël apo të pavarur dhe rrallë për prodhime të rëndësishme.
Një nga rastet më të njohura është ai i “Jurassic World: The dominion”, filmi i tretë i serisë që përfshin trilogjinë e filmave të viteve ‘90 që filloi me Jurassic Park të Steven Spielberg, xhirimet e të cilit filluan në shkurt 2020 dhe më pas u ndalën dhe rifilluan në korrik. Për të përfunduar filmin, kasti dhe ekipi u testuan fillimisht dhe më pas u izoluan në një hotel të madh në Angli, ku shumë nga skenat u xhiruan gjithashtu me përdorim të madh të efekteve vizuale dhe sfondeve false. Kjo zgjidhje u dha edhe në një film tjetër të vitit 2022, “The Bubble” nga Judd Apatow, i cili tallet pikërisht me këtë lloj produksionesh të mëdha të shtrydhura mes nevojave ekonomike, cinizmit tregtar dhe protokolleve shëndetësore.
Filma që flasin për pandeminë duke pretenduar se flasin për diçka tjetër
Filmat që kanë dalë së fundmi janë ata që përdorin alegori ose krijojnë një situatë fantazie për të trajtuar të njëjtat çështje dhe probleme të renditura deri më tani. Kështu ka ndodhur kohët e fundit edhe me sulmet terroriste të 11 shtatorit. Krahasuar me disa filma të xhiruar menjëherë pas (siç është antologjia kolektive e filmave të shkurtër me titull 11 shtator 2001) dhe të tjerë që erdhën pak më vonë, por me shumë kujdes për t’i treguar gjërat ashtu siç u zhvilluan pa theksin kinematografik - si “United 93” dhe “World Trade Center” në 2006.
Një film që flet për pandeminë ndërsa merret me diçka tjetër është “Kimi”, sërish me regji nga Steven Soderbergh, i xhiruar në vitin 2022 dhe i xhiruar në vitin 2021, në të cilin një shkencëtar kompjuteri që punon nga shtëpia zbulon një audio që dëshmon për një krim dhe kjo e vendos atë në situata të rrezikshme dhe veprim. Protagonistja jeton në shtëpi për shkak të pandemisë dhe është agorafobike, domethënë është e tmerruar nga hapësirat e hapura, një ndjenjë që për disa kujton frikën e daljes që shoqëroi shumë në muajt e parë të izolimit.
Një rast edhe më ndryshe është ai i “Don’t Look Up”, ndoshta filmi më i shtrenjtë dhe më i rëndësishëm i këtij zhanri.
Ai u shkrua në 2019 dhe xhirimet ishin planifikuar për në prill 2020, shtyrjet e shumta të produksionit dhe mjedisi i ndryshëm në të cilin filmi u publikua më pas (në Netflix, në 2021), e kanë zgjeruar metaforën e tij. Historia është ajo e dy shkencëtarëve që zbulojnë se një meteorit do të godasë Tokën, njerëzimi është i dënuar me siguri të zhduket nëse nuk merren masa në kohë, por që kjo të ndodhë të gjithë duhet të jenë të bindur për gravitetin dhe realitetin aktual të kërcënimit. Keqinformimi, besimi i ulët në lajmet katastrofike, paaftësia e klasës në pushtet, besimi i keq, korrupsioni dhe debatet në mediat e vjetra dhe të reja u shkruan për të treguar betejat e atyre që shpjegojnë emergjencën globale të klimës, por gjithashtu janë përshtatur mirë me vështirësitë. /Il Post/
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
