Nga Pilita Clark – Udhëtimi ajror është forma e vetme e transportit që ka ecur prapa gjatë 20 viteve të fundit.
Trenat tani shkojnë më shpejt. Autobusët ndotin më pak. Makinat janë më të zgjuara dhe elektrike. Kështu janë biçikletat, tragetet dhe kamionët.
Fluturimi, nga ana tjetër, është dukshëm më i tmerrshëm se sa ka qenë. Vite pasi një terrorist britanik dështoi të ndezë një bombë në këpucët e tij në një fluturim të vitit 2001 nga Parisi në Miami, fletushkat ende përballen me rregulla të çmendura për lëngjet pasi ato shtrydhen në ndenjëse më të vogla dhe tarifohen për sanduiçe që dikur i merrnin falas.
Fluturimi mund të jetë më i lirë dhe më i sigurt, por është gjithashtu më i ngadalshëm se sa ishte në vitin 2003, kur Concorde bëri fluturimin e tij të fundit përtej Atlantikut – afërsisht në gjysmën e kohës që duhet sot. Linjat ajrore premtuan se fluturimi supersonik do të kthehej.
Unë shkrova një version të këtyre fjalëve në vitin 2010, kur isha korrespondent i hapësirës ajrore të Financial Times, duke mos menduar kurrë që një pandemi globale një ditë do t’i bënte gjërat edhe më keq.
Ky mendim më erdhi në mendje javën e kaluar ndërsa qëndrova në një radhë të gjatë në një aeroport të vogël spanjoll, ku pashë diçka që nuk e kisha parë kurrë në më shumë se 30 vjet fluturim.
Linja ishte plot me njerëz që hipnin në dy fluturime për në Londër, një për në Gatwick, ku isha unë, dhe një për në Stansted, të dyja do të niseshin rreth orës 11 të mëngjesit.
Ne ishim në radhë për të marrë vulën në pasaportat tona, siç ndodh pas Brexit-it, vetëm pak metra nga dyert e daljes, përtej të cilave shiheshin qartë avionët e pritjes.
Ndërsa ora shkonte drejt orës 11 dhe frika për portat e mbyllura rritej, një zhurmë shpërtheu në pjesën e përparme të radhës.
Pasagjerët e nisur për në Stansted, duke përfshirë prindërit që kishin qëndruar në radhë me të vegjlit, filluan t’i bërtasin një shoqëruesi të linjës ajrore që nuk i kishte thirrur në frontin e linjës më herët.
Disa kaluan pranë stacionit të pasaportave dhe bënë një pushim për të dalë. Një polic trupmadh doli nga stacioni dhe urdhëroi të gjithë të qëndronin në vend.
Të arratisurit e mundshëm u kthyen, të dëshpëruar, duke raportuar se porta ishte mbyllur dhe ata ishin lënë të rezervonin fluturime të reja, pa asnjë ndihmë nga linja ajrore.
Kjo ishte vetëm një dramë e vogël në mesin e mijërave që e kanë kthyer fluturimin në një peizazh kaotik ferri fluturimesh të anuluara, bagazheve të humbura dhe radhëve të papërshkrueshme në mbarë botën këtë vit.
Javën e kaluar, bosët në aeroportin Heathrow dhe Qatar Airways paralajmëruan se ndërprerja e industrisë mund të zgjasë shumë më gjatë se sa pritej. “Unë mendoj se do të zgjasë për disa vjet,” tha shefi ekzekutiv i Qatar Airways, Akbar Al Baker për FT.
Në mënyrë të parashikueshme, një industri është shfaqur për të këshilluar udhëtarët se çfarë të bëjnë. Disa këshilla janë të dukshme: përgatituni për radhë; fluturo direkt; merrni vetëm bagazhet e dorës dhe nëse duhet të kontrolloni çantat, sillni me vete në kabinë ilaçe dhe gjëra të tjera të nevojshme.
Disa ide duken të kota: mund t’i kontrolloni çantat në mbrëmje përpara një fluturimi herët në mëngjes me disa linja ajrore dhe shumë ekspertë e rekomandojnë atë, me arsyetimin se mund të udhëtoni me qetësi të nesërmen. Por kërkon një udhëtim shtesë në makthin që është aeroporti i sotëm.
Këshilla të tjera ishin të reja për mua. Është më mirë të fluturosh sa më herët gjatë ditës, sepse fluturimet e para anulohen rrallë, shkroi një stjuardesë në New York Times javën tjetër.
Fluturimet e mëvonshme janë më të ndjeshme ndaj stuhive që krijohen ndërsa ditët bëhen më të ngrohta, plus trafiku në rritje në aeroportet e ngarkuara dhe ekuipazhet e fluturimit që arrijnë kufijtë e detyrës.
Për atë që ia vlen, eksperienca ime me udhëtimet verore më ka mësuar këtë: është më e rëndësishme se kurrë të fluturosh gjatë ditëve të javës nëse mundesh.
Nëse jeni në një radhë të gjatë, mos kini frikë t’i kërkoni stafit që t’ju çojë në pjesën e përparme të linjës nëse është afër kohës së hipjes.
Më në fund, jini të këndshëm për ata staf. Shumica po bëjnë më të mirën e tyre në vijën e parë të një situate të zymtë që nuk mund ta shmangin. Ju, me fat, vetëm po kaloni.
Mungesa e stafit pandemik dhe defektet e zinxhirit të furnizimit që nxisin këtë trazirë janë më pak të dukshme sesa hiri i vullkanit islandez dhe sulmet terroriste të 11 shtatorit që shkaktuan vështirësi në udhëtimet ajrore të kaluara, por ato janë po aq shqetësuese.
Pilita Clark është redaktore në Financial Times
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
