.png)
Nga Gazeta Si – Më 6 maj festohet Dita Botërore e Ngjyrave, një mundësi për të kujtuar se sa të rëndësishme janë ato për të shprehur nuancat e ndryshme në piktura. Që nga fëmijëria, ngjyrat janë thelbësore për zhvillimin e aftësisë për të shprehur emocionet e dikujt. Edhe të rriturit janë në gjendje të përcjellin atë që ndjejnë përmes variacioneve të pafundme kromatike dhe të njëjtat ngjyra janë një mjet i rëndësishëm për lehtësimin e ankthit dhe stresit falë kromoterapisë. Në botën e artit, përdorimi dhe zgjedhja e ngjyrës është thelbësore për suksesin e një vepre. Në këtë artikull ju ofrojmë historinë e përdorimit të ngjyrave nga disa prej artistëve më të mëdhenj.
Ngjyrat te Monet dhe Impresionistët
Revolucioni kromatik i piktorëve impresionistë lindi nga një vëzhgim i kujdesshëm i fenomeneve natyrore, nga analiza e dritës së diellit, e cila ndryshon ngjyrat e objekteve dhe nga studimi i efekteve atmosferike në peizazh, gjë që çoi në rezultate të reja. Pikturimi në ajër të pastër u bë thelbësor për studimin e këtyre fenomeneve dhe kapjen e ngjyrave në nuancën e tyre reale. Pra, paletat ishin të mbushura me ngjyra të ndryshme, të cilat të përziera dhe të vendosura përballë i bënin subjektet e pikturuara pikërisht ashtu siç i pa syri në atë moment. Monet pikturoi veprat e tij duke i dhënë përparësi ngjyrës. Ngjyrat e zgjedhura dhe të aplikuara drejtpërdrejt në kanavacë pa vizatim ishin thelbësore për paraqitjen e pikturës. Një shembull i qartë është seria e 31 përfaqësimeve të Katedrales së Rouen-it.
Neo-impresionistët
Neo-impresionistët shkuan përtej idesë kromatike impresioniste. Ata vendosën të braktisin spërkatjet e ngjyrave të përdorura për të dhënë dritën dhe realitetin dhe i kthyen ato në njolla me ngjyrë të pastër, duke argumentuar se përzierja e pigmenteve shkatërron forcën kromatike. Ishte një qasje më shkencore ndaj pikturës, duke i ndarë ngjyrat në tonet e tyre të ndryshme, duke shmangur papastërtitë që mund të shuanin nuancat. Seurat argumentoi se çdo ngjyrë intensifikohet nëse është afër plotësueses së saj dhe zhduket kur përzihet me të. Cézanne teorizoi një përbërje racionale kromatike. Ai donte që pikturat e tij të karakterizoheshin nga logjika më rigoroze e formave dhe ngjyrave.
Ngjyrat në Kubizëm dhe Pikaso
Kubizmi reagon ndaj impresionizmit duke theksuar vlerën e volumit mbi atë të ngjyrës, e cila është eliminuar pothuajse plotësisht dhe elementët kiaroskuro jepen nga drita dhe hija. Në fakt, ngjyrat shihen vetëm si përbërës dekorativë, si elementë shqetësues si për artistin ashtu edhe për shikuesin, të afta të largojnë vëmendjen nga nevoja për të analizuar dhe hetuar realitetin.
Te Picasso, megjithatë, ngjyra ka një rëndësi thelbësore, aq sa ai i kushton periudha të tëra nuancave të vetme që do t’i përdorë në nuanca të ndryshme. Periudha blu, e ftohtë dhe statike përfaqëson dhimbje dhe trishtim për të. Më pas do të vijojë periudha rozë, e kushtëzuar nga ambienti i ri parizian, me të cilin ai do të përfaqësojë subjekte të ndryshme të shoqëruar nga një melankoli e vazhdueshme.
Marrë nga Libreriamo, përshtati në shqip Gazeta Si
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
