.png)
Dirigjenti zbret nga skena dhe zbulon veten në një intervistë me Walter Veltroni: “Gjithmonë kam dashur të ulem pranë më të mirëve dhe të mësoj”, shprehet ndër të tjera ai.
Amadeus, a mund të më thoni si ka qenë dhoma juaj si fëmijë?
E ndaja me vëllain tim Gilberto. Unë jam i vitit ‘62 dhe ai i vitit ‘66. Mbaj mend që ishin dy dhoma pranë njëra-tjetrës, por nëna ime e mbante gjithmonë njërën bosh për mysafirë. Por e vërteta është se askush nuk erdhi kurrë. Dhe nuk e kuptoja pse vëllai im nuk mund të flinte në dhomën e zbrazët. Nuk e kuptova kurrë. Në dhomën tonë kishte dy krevate të vendosur kokë më kokë, një komodinë në mes, një tavolinë të vogël. Dhe postera, muzikë, kudo”.
Çfarë muzike dëgjonit?
Jam rritur me muzikë ndërkombëtare: Police, Pink Floyd, Eagles, Yes, Deep Purple, Led Zeppelin. Ajo botë fantastike më bëri të ëndërroja. Nëna ime çmendej: “Studioni! Ju gjithmonë rrini duke dëgjuar muzikë!”
Ju kujtohet si filloi ky pasion?
Prindërit e mi janë sicilianë dhe kur shkuam me pushime në Isola delle Femmine, në Sferracavallo, gjëja themelore për mua ishte të dëgjoja muzikë. Pastaj, në moshën shtatëmbëdhjetë vjeç, miku im, Xhani, një ditë më tha: “Eja me mua, se ka një audicion në radio?”. Quhej Blu Radio Star, tani nuk ekziston më. Mbaj mend që ishim në një dhomë të madhe, njëzet djem të gjithë ulur, dhe unë po shoqëroja Xhani. Të gjithë hynë, bënë një audicion leximi në mikrofon dhe një simulim të vogël të një pjese. Të njëzet i dëgjoi, shoku im ishte i fundit. U ngrita të largohesha, por regjisori Mimmo Sgambati më ndaloi dhe më tha: “Po ti s’do bësh audicion? Unë iu përgjigja ‘Jo, unë jam këtu vetëm për të shoqëruar mikun tim’. Ai këmbënguli: ‘Por ti ke zë të mirë, dua të të dëgjoj’. E bëra këtë audicion dhe u largova. Pas dhjetë ditësh më mori në telefon dhe më tha “Të vetmin që nxora nga të njëzetët je ti’. E nisa nga aty. Rastësisht.
Përndryshe çfarë do të kishit bërë në jetë?
Ndoshta kjo, e njëjta gjë. Në moshën katërmbëdhjetë, pesëmbëdhjetë vjeç shkoja te gjyshërit e mi të shtunave dhe shikoja Canzonissima, pastaj të enjteve kuizin e Mike Bongiorno-s, më tërhoqi ajo botë magjike. Më pëlqente Raffaella Carrà, Corrado, Pippo Baudo, Mike Bongiorno, Enzo Tortora. Kur më pyetën se çfarë doja të bëhesha kur të rritesha, u thashë prezantues televizive ose menaxher futbolli.
A ju kujtohet çfarë librash keni lexuar si fëmijë?
Unë kam qenë gjithmonë i keq në shkollë. Unë kurrë nuk kam lexuar shumë. Mendoj se kam mësuar shumë duke bërë kuize. Në kuptimin që në shkollë isha i zoti të organizoja festa të shtunave, të mbaja moralin e klasës, të bëja zhurmë. Por unë nuk isha student model.
Çfarë pune bënin prindërit tuaj?
Babai im ishte instruktor kalërimi, nëna ime rrinte në shtëpi. Nga Siçilia ata u transferuan në Ravenna ku linda unë, më pas në La Spezia. Më në fund në Verona, ku u rrita”.
Çfarë ju thanë prindërit e tu pas Sanremos?
Ata u zhvendosën. Nëna ime më shkroi një mesazh që më shtrëngoi zemrën. Më thanë: “Nuk jemi të denjë të jemi prindërit e tu”. Unë iu përgjigja: “Këtë nuk ke pse ta thuash as me shaka”. Ata janë gjithmonë në një cep, nuk janë shumë të pranishëm, janë të turpshëm. Babai im është gjithashtu një burrë shumë i rreptë, shumë i fortë në temperament. Ata bënë një gjë shumë të rëndësishme për mua, nuk më penguan kurrë.
A ka pasur ndonjëherë një moment kur menduat se kishit marrë rrugën e gabuar?
Jo, në lidhje me punën time, jo, kurrë. Gjithmonë kam qenë i bindur se kam marrë rrugën e duhur. Atë që kam ëndërruar të bëj, e kam arritur dhe këtë e konsideroj fatin e madh të jetës sime.
Le të përpiqemi të luajmë një lojë. Le të imagjinojmë se mund të ftoni katër personazhe nga historia e televizionit në darkë.
Adriano Celentano dhe Roberto Benigni sepse ai është i një niveli të lartë kulturor. Unë jam i magjepsur. Gjithmonë i thosha më të mirit: Ulu pranë meje, ti argëtohesh dhe unë mësoj”. Dhe kështu më pëlqen të kem njerëz të tillë. Më pëlqen të thith nga të tjerët.
Një festival me maska. Si ishte të bëje një festival në mes të një tragjedie si pandemia?
Kam një imazh se kur dolëm nga Teatri Ariston, mbrëmjen pas provave, dhe Sanremo dukej si një qytet i vdekur. Për fat të mirë, Fiorello ishte aty, pranë meje. Ai mori shumë mbi supe. Në thelb prezantoj këngë, nuk kam nevojë për fryrjen e emocioneve të publikut, fokusohem vetëm te kamera. Jo ai, ai të bën të qeshësh dhe nëse askush nuk qesh para teje, është vdekjeprurëse. Edicioni i fundit ishte një gëzim. Kishim maska por nuk i vumë re, ishte ngrohtësia e publikut, duartrokitjet, ovacionet, të qeshurat dhe argëtimi, ngrohtësia.
Ju keni krijuar një imazh për veten tuaj, si prezantuesit e tjerë të mëdhenj…
Unë jetoj televizionin si spektatori i parë, nëse ka një humorist jam i lumtur ta mbështes. Nuk dua që gjithçka të sillet rreth meje. Ajo që më pëlqen është të bëj që gjithçka të rrotullohet në mënyrën e duhur.
Butësia është një fjalë që shpesh konsiderohet një fyerje…
Jo, butësia duhet të jetë pjesë e shfaqjes për mua. Unë bëj një shfaqje, duhet të sjell një atmosferë qetësie në shtëpitë e njerëzve. Unë nuk jam gazetar, nuk bëj studim të thelluar, nuk jam mjek, duhet të fut një erë të lehtë nëpër shtëpi dhe më vjen natyrshëm, nuk e studioj. Butësia është një gjë e bukur, atëherë secili, në jetën e përditshme, ka jetën e vet. Mund të jem në ankth, mund të kem një karakter ndryshe nga ai që duket. Ata që e bëjnë këtë punë janë pak si kllouni në cirk. E vërtetë siç jam në televizion… Ky është Amadeus. Në jetë jam Amedeo, jemi dy gjëra të ndryshme.
Jetojmë në një kohë të fragmentuar në të cilën të gjitha shijet kulturore dhe kinematografike janë individualizuar. Pastaj vjen Sanremo dhe bëhet një lloj magneti gjigant që kap gjithçka: gazetat, rrjetet sociale, diskutimet. A është “ngjarja” një rrugë për të gjithë televizionin?
Çdo program televiziv funksionon nëse bëhet event. Por ju e krijoni ngjarjen kur e hapni për të gjithë, kur përgjoni shijet e brezave të ndryshëm, klasave të ndryshme shoqërore, niveleve të arsimit. Sot Sanremo është një program jo vetëm për prindërit e mi, por edhe për djalin tim më të vogël. Ai është trembëdhjetë vjeç dhe në klasën e tij të gjithë kanë folur për Sanremon. Por është e vërtetë edhe për të madhin, që është njëzet e katër. Sanremo shkoi të takonte të rinjtë. Nuk mjafton të them se po bëj një transmetim që mund të shihet nga të rinjtë. Duhet të shkosh ta takosh, të hysh në atë botë me kuriozitet, në botën e rrjeteve sociale, të muzikës, të modës dhe madje të kënaqesh me fenomene të çastit. Kjo është bota e tyre dhe ju duhet të shkoni drejt tyre, jo të prisni që ata të vijnë tek ju.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
