Është një nga momentet më të famshme të filmit të viteve 1990. Ted (Ben Stiller) nuk e kupton se ai ka spermë të varur nga llapa e veshit; kur vjen takimi i tij me Mary (Cameron Diaz), ajo e ngatërron atë me xhel për flokët dhe e kalon nëpër flokët e saj bionde.
Zonja Diaz nuk e pëlqeu skenën që në fillim dhe kishte frikë nga pseudonimet për pjesën tjetër të karrierës së saj. Z. Stiller gjithashtu kishte dyshimet e tij për besueshmërinë e kësaj skene dhe loboi te krijuesit e filmit që të ofronin kontekstin, “që personazhi kishte humbur disi ndjeshmërinë në veshin e tij”.
Studio përgjegjëse për filmin, “20th Century Fox”, nuk donte që regjisorët ta xhironin fare. Por kur zonja Diaz doli nga grimi me një kreshtë absurde flokësh, ekuipazhi nisi të qeshte. Kështu bënë edhe shikuesit e kinemasë kur “There’s Something About Mary” u publikua në korrik të vitit 1998.
Anekdota është përfshirë në një libër të ri të këndshëm, “From Hollywood With Love”, në të cilin Scott Meslow, një kritik arti, eksploron fatet e komedisë romantike nga fundi i viteve 1980 deri më sot. “Asnjë zhanër i Hollivudit nuk ka qenë më i keqkuptuar ose më i keqtrajtuar në mënyrë të padrejtë sesa komedia romantike”, shkruan ai.
“Kompozimet qesharake, simpatike dhe të besueshme për turmën ishin shtylla kryesore e peizazhit të Hollivudit për dekada, dhe megjithatë ato janë anashkaluar në mënyrë rutinore nga shfaqjet e çmimeve dhe janë hedhur poshtë nga kritikët”.
Përmes një serie esesh të shkurtra mbi filmat, duke përfshirë “When Harry Met Sally”, “Love Actually”, “Crazy Rich Asian” dhe “To All the Boys I’ve Loved Before”, synimi i tyre është të festojnë hitet më të mëdha të zhanrit dhe të nënvizojnë rëndësinë e tyre kulturore.
Z. Meslow ka intervistuar producentë, regjisorë, skenaristë dhe yje, dhe çdo kapitull ofron një lloj historie të një filmi të caktuar. Lexuesit mësojnë, për shembull, se Al Pacino ishte në një moment në shqyrtim për rolin e Eduardit në “Pretty Woman” (roli përfundimisht shkoi te Richard Gere). Leximi i tij me Julia Roberts ishte i tmerrshëm; Z. Pacino, me këmishë të hapur, “i ulëriste linjat e tij në mënyrën e tij të paimitueshme”.
Diku tjetër, Z. Meslow përshkruan prirjen e Richard Curtis për të dramatizuar ngjarje të jetës reale: një mik u ankua se skenaristi vëzhgoi stilolapsin dhe letrën e tij të martesës në dorë. Dhe ishte aktori Hugh Grant ai që sugjeroi që lufta në fund të “Bridget Jones’s Diary” të koreografikohej me kujdes, “plot me grepa të duhur”. Në vend të kësaj, dy burrat e mrekullueshëm në skenë, një avokat i të drejtave të njeriut dhe një botues, duhet të lihen të heqin dorë në një mënyrë patetike qesharake.
Libri “From Hollywood With Love” nga kritiku i artit, Scott Meslow
“From Hollywood With Love” ofron njohuri mbi procesin e krijimit të filmit dhe ndikimin e shijuesve në studiot kryesore. Pikëpamjet e regjisorëve rreth asaj që përbën një romancë të besueshme, ose përndryshe një investim i vlefshëm, mund të jenë jashtëzakonisht të ngushta. Regjisorja Nancy Meyers rrëfen ndjenjën e neverisë së meshkujve ndaj një referimi ndaj menopauzës në “Something’s Gotta Give” (2003), një film për të dashuruarit në të 50-at dhe 60-at e tyre.
Distributorët kryesorë nuk u kujdesën për specifikën kulturore të “My Big Fat Greek Wedding” (2002). Will Smith ka thënë se, kur Sony po kërkonte homologun e tij për “Hitch” (2005), ata nuk donin të luanin një grua afrikano-amerikane, pasi mendonin se kjo do të kufizonte audiencën e filmit. Por as nuk donin një grua të bardhë që të mos zemëronte fanatikët. (Sony nuk ka komentuar mbi pretendimet.)
Fatkeqësisht, “From Hollywood With Love” thekson anekdotat mbi analizat. Përralla e “Hitch”, për shembull, ngre pyetjen se sa ka ndryshuar industria e filmit në vitet që kaluan dhe sa histori romantike të prodhuara sot kanë në zemër çiftet ndërracore. Në vend që të eksplorojë historinë e një ideje, z. Mesloë shpesh mbetet i lidhur me specifikat e një filmi të caktuar. Ai thotë se ka probleme me stereotipin e “mikut më të mirë homoseksual” (si në “My Best Friend’s Wedding”).
Nganjëherë lexuesi dëshiron të mendojë më shumë për atë që thonë këta filma për qëndrimet dhe ankthet e kohës së tyre. Debati i vazhdueshëm nëse Bridget Jones është apo jo një model feminist është përmbledhur në një shirit anësor; me siguri ka shumë më tepër për të mbledhur rreth maskulinitetit të shekullit të 21-të në filmat e Judd Apatow. Duke pasur parasysh vetminë dhe dëshirën e zjarrtë për lidhjen njerëzore të shkaktuar nga pandemia, a mund të investojnë drejtuesit e studios në më shumë komedi romantike? Netflix, siç vëren Meslow, tashmë publikon disa çdo vit, duke njohur interesin e shikuesve.
Përfundimi i autorit se ‘zhanri është i fortë dhe fleksibël’ është i saktë. Historitë për të gjitha llojet e dashurive tani po gjejnë rrugën e tyre drejt ekranit dhe po tregohen në mënyra shpikëse. Në “The Big Sick” (2017) roli kryesor femër është në koma për shumicën e kohës së shfaqjes së filmit; dashuria dhe mirëkuptimi që krijohet është mes të bukurës dhe prindërve të të dashurit të saj. “Palm Springs” (2020) ndjek dy të panjohur që takohen në një martesë në Palm Springs vetëm për të ngecur në një lak kohor. Dhe, siç ka vërejtur kjo gazetë, televizioni ofron një medium tjetër përmes të cilit mund të hetojë agoninë dhe ekstazën e marrëdhënieve. Sezoni i dytë i “Fleabag” ishte një hit me shikuesit jo vetëm për romancën e tij të ngadaltë dhe të ndaluar midis një prifti katolik dhe anti-heroit të saj femër, por edhe për përfundimin e tij zemërthyes dhe të pashmangshëm: “Do të kalojë”.
Marrë nga The Economist, përshtati në shqip Gazeta Si
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
