Andrea Bocelli dhe fuqia e shesheve bosh në Milano

“Dikur isha i humbur, por tani jam gjetur / isha i verbër, por tani shoh”. Fjalët e Amazing Grace kënduar nga Andrea Bocelli marrin një kuptim edhe më simbolik në një imazh të një fuqie të rrallë: zbrazëtinë e sheshit Piazza Duomo në Milano dhe ai atje, vetëm, me zërin e tij, një njeri i humbur midis mermerëve, statujë në mish dhe gjak jashtë dyerve të katedrales. ‘Muzikë për Shpresë’, koncerti drejtpërdrejt i Andrea Bocellit në YouTube, përjetoi dy momente që përmbledhin ndjenjat e këtyre javëve të epidemisë: brenda, gjendja jonë aktuale e robërisë; dhe jashtë, shpresa jonë për liri të afërt; së pari në katedralen e shkretë; pastaj në sheshin e heshtur.

Dyert e bronzit u mbyllën, ai afër kopshtit, madje edhe pëllumbat për një herë që mungonin sikur të ishin pjesëmarrës të solemnitetit të momentit, fotografi kjo që është një ese e vogël e çastit, e kësaj karantine në shtëpi sepse kur të kthehemi për të mbushur rrugët do të marrim akoma më shumë nga kjo që po përjetojmë; sheshi i zbrazët është në të vërtetë një oxymoron, ai nuk ekziston, sepse sheshi ka qenë gjithmonë një vend rikthimesh dhe takimesh për qytetarët, fillimisht qendra e jetës ekonomike dhe më pas turizmi i një qyteti.

Si një pikturë Hopper

Para syve që dukeshin të ndërlikuar në vuajtjet tona të statujës së ndezur të San Bartolomeo (kryevepër e shekullit të 16-të nga Marco d’Agrate) Bocelli këndoi Ave Maria nga Bach / Gounod, Sancta Maria di Mascagni, etj. Panis Angelicus nga Cèsar Franck dhe Domine Deus nga Rossini. Kënga e fundit në natyrë është me Grace Amazing, himni i famshëm i falënderimeve të krishtera, i konceptuar në vitet 1700 dhe frymëzuar nga një konvertim. Në fund ata e gjetën veten, vetëm por së bashku, mbi 2 e gjysmë milionë shikues drejtpërdrejt në YouTube.

Numra që më pas u rritën përpara përgjigjeve të Rai1 (mbi 4 milion e gjysmë njerëz) dhe më pas edhe më shumë, që arrinin në më shumë se 27 milionë. Referenca e menjëhershme për këtë koncert të Pashkëve është lutja ‘urbi et orbi’ e Papës Françeskut të dy javëve më parë në një shesh të dukshëm të zbrazur të Shën Pjetrit, por praktikisht i mbushur nga burra dhe gra, të rinj, të rritur dhe të moshuar, besimtarë por edhe jo. Bocelli vetëm në Piazza Duomo është një imazh që hyn në albumin kolektiv të kujtimeve tona me forcën evokuese të një pikture nga Edëard Hopper për mënyrën se si ai arriti të kuptojë dimensionin e mbinatyrshme të kësaj vetmie, aq individuale, por edhe aq të zakonshme.

Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.